Dwa zniknięcia, dwie pełnomocniczki i zagadka

Jako że koniec roku zbliża się nieubłaganie, niektórzy już się wzięli za podsumowywanie roku, a nawet dekady. U mnie też będzie, ale póki co kilka zaległych newsów.

Z ramówki TVP od marca przyszłego roku zniknie "Warto rozmawiać" Jana Pospieszalskiego.Nie powiem, żeby jakoś szczególnie zmartwiła mnie ta wiadomość - ów program niezmiennie podnosił mi ciśnienie w czasach, gdy jeszcze miałam telewizję i zdarzało mi się go oglądać. Z drugiej strony tłumaczenie zakończenia emisji programu wymogami ustawowymi, zgodnie z którymi "obowiązkiem telewizji publicznej jest przygotowywać audycje cechujące się m.in. pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem. Powinny także rzetelnie ukazywać całą różnorodność wydarzeń zjawisk" jakoś do mnie nie trafia. Nie dlatego, że uważam, by audycja Pospieszalskiego była rzetelna czy wyważona, ale dlatego, że trudno to powiedzieć o jakimkolwiek programie publicystycznym. Media nie są bezstronne i widać to nie tylko w publicystyce, ale też chociażby w serialach, które, chcąc nie chcąc, promują określone poglądy czy styl życia. Czyli, jak dla mnie, decyzja podyktowana wyłącznie względami oglądalnościowymi, szczególnie że stacja deklaruje chęć dalszej współpracy z Pospieszalskim, tyle że w innej formule.

Skoro już przy zniknięciach jesteśmy, to jakoś pod koniec listopada z sieci zniknął serwis ProHomofobia.pl, któremu kilka miesięcy temu nie wróżyłam długiego istnienia. Początkowo myślałam, że to może problemy techniczne i serwis wróci, ale wychodzi jednak, że nie. Mimo iż ten portalik należał do, eufemistycznie mówiąc, niezbyt przeze mnie lubianych, ciekawa jestem, co się właściwie z nim stało. Niestety wujek Google milczy na ten temat, tak że pozostaje mi tylko domniemywać, że zabrakło kasy na serwer, chęci do pisania albo zemściło się podkradanie treści i zdjęć z innych serwisów i blogów. Osobiście mam nadzieję, że zadecydowało to ostatnie, bo o ile nie mam problemu z istnieniem ludzi, którzy mają po prostu inne poglądy niż ja, o tyle niefrasobliwość, z jaką tak wiele mediów internetowych traktuje prawa autorskie, nieodmiennie mnie złości. W końcu nawet jak ktoś nie ma możliwości publikowania wyłącznie własnych treści, to istnieje coś takiego jak Creative Commons, nie mówiąc już o tym, że niemal zawsze można się skontaktować z autorem/autorką danego tekstu czy zdjęcia i poprosić o zgodę na publikację. Najwyżej się jej nie otrzyma.

Z ciekawostek, nominowana do "Nogi Stołka"  (za to, że wbrew zapowiedziom nie pojawiła się na EuroPride) Karolina Malczyk-Rokicińska, warszawska pełnomocniczka do spraw równego traktowania, koordynuje program antydyskryminacyjny "Warszawa różnorodna". Cel: zbadanie i wychodzenie naprzeciw potrzebom osób dyskryminowanych ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, religię, wyznanie i światopogląd, wiek, orientację seksualną i niepełnosprawność. W grupie roboczej znalazły się osoby, które może dzielić niemal wszystko, a wszystkie łączy jedynie poczucie, że z jakiegoś powodu są dyskryminowane (LGBTQetcetera, feministki, niepełnosprawni, chrześcijanie). Jeżeli wierzyć "Gazecie Stołecznej", nie przeszkadza im to we wspólnej pracy. Super, oby doniesienia okazały się przynajmniej w połowie zgodne z prawdą.

Tymczasem pani Radziszewska wzięła się za... selekcję w klubach. A konkretnie za szczeciński klub Kafe Jerzy, do którego mogą wejść panie, które ukończyły 20 rok życia i panowie, którzy mają skończone 25 lat. Co jest ponoć złe, bo dyskryminuje panów ze względu na wiek. Nie lubię selekcji i do klubów, które ją stosują, nie chodzę, ale z drugiej strony uważam, że właściciele lokali mogą wpuszczać do nich gości na zasadach, jakie sami sobie wymyślą, i można ich krytykować, ale nie można do niczego zmuszać. Poza tym naprawdę są poważniejsze zadania dla pani minister od dyskryminacji.

Na koniec coś z innej bajki. Na Innej Stronie pod informacją o naszym ślubie rozpętała się przed świętami nielicha dyskusja. Zastanowiła mnie w niej jedna rzecz, bynajmniej niezwiązana z oceną walorów Gosi i moich czy z samą ideą konkursu. Otóż znalazło się w niej kilka głosów (autorstwa, co ciekawe, wyłącznie osób dwudziestokilkuletnich) negujących sens walki o nasze prawa oraz określających czas ich potencjalnego uzyskania jako "nie za naszego życia". Ciekawa jestem, skąd ten pesymizm i niewiara w możliwość jakichkolwiek zmian oraz przeświadczenie o nieskuteczności dotychczasowych działań. Czy wynika z nieznajomości historii i braku wiedzy na temat zmian, które miały miejsce w ostatnim dwudziestoleciu? Czy też bardziej z tego, że piszący skupiają się na swojej osobistej perspektywie i uważają, że skoro w ich życiu nic się nie zmienia, to w ogóle nic się nie zmienia? Nie mam pojęcia, w każdym razie trochę to przygnębiające.