Nie pisałam o...

Ostatnie tygodnie upłynęły nam na blogu pod znakiem związków partnerskich. Nie dlatego, że nic innego, o czym bym mogła napisać, w tym czasie się nie działo, ale dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie miałam głowy do innych tematów. O czym zatem chciałam napisać?

Fot. NASA

O śmierci Sally Ride, pierwszej Amerykanki w kosmosie, promotorki udziału kobiet w naukach ścisłych, dzięki której miliony młodych dziewczyn uwierzyły, że i one mogą być astronautkami, bohaterkami, eksploratorkami i badaczkami. 23 lipca Ride przegrała 17-miesięczną walkę z rakiem trzustki. Dopiero po jej śmierci jej bliscy publicznie powiedzieli, że przez ostatnie 27 lat życia była związana z Tam O'Shaugnessy, z którą przyjaźniła się od 12 roku życia. Na naszym bardziej mainstreamowym profilu na fejsie (czyli niedawno odzyskanym "Gosia & Ewa in the Air") padło z tej okazji pytanie, jaki związek jej orientacja miała z tym, czym się zajmowała. Czyli, w domyśle, po co w ogóle o tym pisać, szczególnie w kontekście jej śmierci. W idealnym świecie odpowiedziałabym: po nic. W tymże samym idealnym świecie tę informację można by było wyczytać z rozlicznych kondolencji składanych jej partnerce, o której istnieniu wszyscy by już dawno wiedzieli i nikogo by ono nie dziwiło. Sally Ride nie musiałaby wiązać się z kolegą z NASA, decydować się na ukrywanie swojej tożsamości, aby mieć szansę na spełnienie marzeń o kosmicznych podróżach, a dziennikarze nie pytaliby jej, czy często płacze, czy nie zastanawia się, jak loty kosmiczne wpłyną na jej rozrodczość i czy zamierza się malować podczas pobytu na orbicie. Tyle że nie żyjemy w idealnym świecie. Ale być może decyzja jej bliskich, by opowiedzieć o jej orientacji, sprawi, że dla paru osób, które zobaczyły, że ich bohaterka była taka jak one, stał się trochę lepszy.

Chciałam też napisać o dwóch świetnych tekstach Marcina Rzeczkowskiego. Pierwszy to jego polemika z samym sobą sprzed 6 lat "Transgenderyzm – życie w zawieszeniu, cz. 2: Czy aby na pewno?". Streszczać nie będę, bo warto przeczytać całość, a chodzi o, jak to zwykle bywa z tożsamościowymi tekstami, które lubię, kwestię bycia sobą, niezależnie od tego, czy oznacza to wpisywanie się w normy i (pozorną) łatwość określenia i wyjaśnienia, kim się jest, czy wręcz przeciwnie. Drugi tekst Marcina traktuje o fikcji, jaką okazuje się orientacja seksualna, gdy przepuścimy ją przez transpłciowość. A oba, jak to zwykle u niego bywa, pokazują, że nic nie jest ani tak oczywiste, ani proste, jak wiele osób by chciało. Swoją drogą chyba nigdy nie przestanie mnie zadziwiać, jak wiele osób nieheteronormatywnych alergicznie reaguje na wszelkie rozważania tego typu i jak silne są tendencje normatywizujące wśród nas samych. Niby rozumiem, skąd się to bierze, ale mimo wszystko tak zażarta czasami obrona porządku, w który bynajmniej się nie wpisujemy, zawsze mnie zaskakuje. Oczywiście piję do wszelkich tekstów o osobach biseksualnych, niewpisujących się w płciowe stereotypy, działaczach i aktywistkach, i innych takich, bo to jest, oczywiście uśredniając, nasz poziom "debaty" o inności. Rozważań nad tekstami Marcina ani sobie nie wyobrażam, ani nawet nie wyobrażam sobie, że sobie wyobrażam.

Nie pisałam też o igrzyskach w Londynie. A konkretnie o tym, dlaczego, choć biorą w nich udział osoby otwarcie nieheteroseksualne, choć po raz pierwszy Arabia Saudyjska pozwoliła wystąpić w nich kobietom, choć w ogóle kobiety po raz pierwszy stanowią połowę uczestników i uczestniczek, i na dodatek startują w niemal każdej dyscyplinie, i choć mowa nienawiści w wydaniu zawodników i zawodniczek jest piętnowana i stała się powodem wyrzucenia paru osób, to jakoś nie potrafię się nimi cieszyć. A nie potrafię, bo ta cała otoczką równości, otwartości, akceptacji i innych rzeczy nie sprawia, że jest to miłe sportowe wydarzenie, przyjacielska rywalizacja między narodami. Nie mogę patrzeć na tę cudowną, zdolną, pracowitą chińską ekipę i nie myśleć o tym, że wywodzi się z hodowli, bo trudno to nazwać inaczej, sportowców, bezlitosnej dla pewnie 99 procent hodowanych jednostek, które mimo morderczego treningu od najmłodszych lat okazały się zbyt kruche, by sięgać po medale. Przerażają mnie takie dyscypliny jak podnoszenie ciężarów, może i efektowne, tyle że zabójcze dla kręgosłupa, kolan i paru innych rzeczy. Nie łapię nagonki na Radwańską, która ośmieliła się powiedzieć, że igrzyska naprawdę nie są dla niej najważniejszą rzeczą w życiu. Fajnie, że żyje w kraju, w którym nie muszą być. W którym brak medalu jest po prostu brakiem medalu.

I na koniec - nie pisałam też o przedziwnym przejawie dziennikarskiego "obiektywizmu", który kazał TVP zrobić program o "leczeniu" z homoseksualności jako kontrę (nazwaną drugą stroną medalu) do występu w tejże telewizji Beaty i Justyny, mam Jasia, a w którym Marzena Rogalska, którą dotąd ceniłam, uparcie próbowała wyciągnąć z zaproszonych gości stwierdzenie, że coś w tym jednak musi być. Na podobnej zasadzie w "Wyborczej" ukazał się właśnie pseudoobiektywny tekst dyżurnego socjologa mainstreamowych mediów Jarosława Flisa "Małżeństwa śmieciowe, czyli nie przestawiajmy drogowskazów" o tym, jakim to zagrożeniem dla społeczeństwa są związki partnerskie. Pełny tekst nie jest dostępny online, ale jak ktoś sobie życzy podnieść ciśnienie, to mogę podesłać na maila. Komentarza nie będzie, bo dziś o związkach nie piszę. A w każdym razie próbuję nie pisać.