Tydzień kiepskich wiadomości

Niezbyt ciekawy tydzień za nami. Na start wygłupił się Robert Biedroń, biorąc udział w "kabaretowym" projekcie młodych sympatyków Ruchu Palikota o niewiele mówiącej nazwie "Epidiaskop - grypa satyryczna". Choć pierwszy film grupy zniknął z jej oficjalnych stron równie szybko, jak się pojawił (co nie znaczy, że go nie ma - jak ktoś/ktosia ma ochotę się nad sobą poznęcać, to można go zobaczyć między innymi tu), twórcy niestety zapowiadają kolejne. Kiepskich produkcji w sieci jest wiele, więc kolejna jakoś mnie specjalnie nie rusza, ruszyło mnie za to, że tę postanowił firmować swoim nazwiskiem "nasz" poseł. I choć nie podpisuję się pod wszystkimi działami wytoczonymi przeciw niemu z tej okazji przez naczelną Homików w tekście "Wizerunek", to zgadzam się z nią co do idei - Robert Biedroń po raz kolejny zrobił i sobie, i sprawom, których jest rzecznikiem, niedźwiedzią przysługę. I nie chodzi mi tylko o debilny fragment (parodię ceremonii ślubnej), w którym udzielił się "aktorsko", ale o legitymizowanie swoim nazwiskiem całego projektu, który jest po prostu prostacki i obrzydliwy. I nie ma nic wspólnego z Monty Pythonem, do którego jego twórcy ponoć nawiązują. Nie wystarczy powiedzieć "kur..., papież" i podać przepis na relikwię z wnętrzności, by być, ach, och, krytycznym i dowcipnym. No ale gdyby państwo od "Epidiaskopu" widzieli drugie dno w pythonowskich skeczach, to raczej nie robiliby tego, co robią.

Wygłupiła się też po raz kolejny nowa gwiazda Prawa i Sprawiedliwości Krystyna Pawłowicz, tym razem stwierdzeniem, że śmierć małej Madzi to efekt propagowanego przez feministki stylu życia, polegającego na odrzuceniu tradycyjnych wartości oraz naturalnych społecznych i biologicznych ról kobiety. Oraz pomysłem, by osobom homoseksualnym odbierać dzieci (a może i zrobić coś więcej). Polemizować z nią nie ma co (za to bardzo polecam wychodzący od jej dokonań wpis na Gierkach w mówionego), za to ciekawie, a właściwie to niezbyt ciekawie zrobiło się w dyskusjach na temat jej pomysłów w naszych mediach. A konkretnie okazało się, że ileś tam osób ma problem z oddzieleniem tego, kim jest pani Pawłowicz, od tego, co robi. A jest, tak się złożyło, niezamężna i bezdzietna, w związku z czym według niektórych jej poglądy są efektem "syndromu niedopchnięcia". I w ogóle nie przeszkadza im to, że tegoż samego "argumentu" używa się w stosunku do feministek czy lesbijek (że chłopa im brak, że wystarczyłoby je porządnie..., aby im minęło). I że jest on równie niefajny w obu przypadkach.

Naprawdę ciekawie zrobiło się za to wczoraj i dziś. Bo podziało się już nie w internecie i nie w sprawach, które w sumie zasługują na znacznie mniej uwagi, niż im poświęcono. Wczoraj Polskę nawiedził patriarcha Cyryl, który do spółki z naszymi kościelnym włodarzem Józefem Michalikiem ujawnił dziś wspólny apel Kościołów polskiego i rosyjskiego pod jakże pięknym tytułem "Przebaczyć to wyrzec się zemsty i nienawiści". Co proponują Kościoły? Ano zjednoczenie w imię nowych wyzwań i zagrożeń, którymi są między innymi związki osób tej samej płci. Jakżeż miło stać się motorem takiego pięknego pojednania. Rzecz jasna trudno sobie wyobrazić, by polski czy rosyjski Kościół był za związkami, problem w tym, że Cyryl był gościem nie tylko arcybiskupa Michalika, ale też miłościwie nam panujących, a ów wiekopomny dokument zaprezentowano nie w jakiejś pięknej katedrze, a na Zamku Królewskim. Na dodatek owo "pojednanie" jest rozpatrywane nie w kategorii zjednoczenia religii, a narodów. Nie najlepiej też w tym wszystkim wyglądają piania dziennikarzy, i to mediów uznawanych za liberalne (Wyborcza.pl, NaTemat.pl), nad wagą owego aktu.

Również wczoraj Moskwa zakazała urządzania tęczowych demonstracji przez najbliższe sto lat. A dziś kraj patriarchy Cyryla skazał na dwa lata łagru aktywistki z punkowej grupy Pussy Riot za ich antyputinowską i upominającą prawa kobiet oraz osób nieheteronormatywnych demonstrację w moskiewskiej cerkwi. Przykro było patrzeć, jak nasz kraj w tym samym czasie z wielką pompą witał przyjaznego przecież Putinowi patriarchę i wspierał przesłanie, które oznacza między innymi legitymizację kolejnych takich procesów jak ten, w wyniku którego skazano Pussy Riot.