Szlachetne zdrowie

Zazwyczaj w sierpniu piszemy mniej. Tak jest i tym razem, ale niestety powodem nie jest urlop. Nie jest nim też brak tematów, bo te zawsze się znajdą. Ot, chociażby od kilku dni, za sprawą komentarzy pod ostatnim postem, chodzi mi po głowie rozwinięcie idei reprezentantki/reprezentanta. Mam też ochotę odnieść się do komentarzy pod moim tekstem na Innej Stronie, gdzie towarzystwo dyskutuje o polskich wzorcach par jednopłciowych, a właściwie o ich braku. Nazbierało się też trochę książeczek, w tym fenomenalne "Nie licząc psa" Connie Willis, które wprawdzie z "naszymi" sprawami wiele wspólnego nie ma, ale za to jest uroczą lekturą, szczególnie na trudne czasy. A czas mamy z Gosią rzeczywiście nie najłatwiejszy. I to, a nie kolejna wędrówka po górach, jest niestety przyczyną braku weny, a w efekcie mniejszej liczby tekstów na blogu.

Wczoraj Gosia trafiła do szpitala. Po raz piąty od maja, po raz drugi planowo. Cel: leczenie, problem: to dopiero druga wizyta z bodaj dziesięciu (bodaj, bo tak do końca się tego przewidzieć nie da), które jeszcze przed nią. Wszystko zaczęło się na początku maja, od grypy, która nie była grypą, zapalenia nadnerczy, które nie było zapaleniem nadnerczy, zakażenia bakteryjnego, które nie było zakażeniem bakteryjnym, i paru innych rzeczy, które w sumie czternaścioro lekarzy i lekarek podejrzewało i próbowało leczyć, zanim, po miesiącu wizyt w przychodniach i na ostrych dyżurach, narastającej frustracji i strachu, co to może być, skoro nic nie pomaga i jest coraz gorzej, postawili diagnozę. Żeby było jeszcze zabawniej, wcale nie samodzielnie, ale przy mojej pomocy, kiedy to, po konsultacji z doktorem Google, zażądałam, by, zamiast robić kolejne USG brzucha i ogólne badanie krwi, zbadali hormony tarczycy. No i bingo - nadczynność. Czyli, co już teraz wiemy, wcale nie koniec, a początek problemów. Bo oto do nadczynności doszedł nam basedow z prześliczną orbitopatią, a to oznacza, że trzeba sobie poradzić już nie tylko z tarczycą, ale i z oczami. No więc sobie radzimy, a właściwie radzi sobie zespół lekarzy (tak na marginesie - jak z problemami endokrynologicznymi, to tylko na Banacha), a Gosia im pomaga, grzecznie łykając i przyjmując dożylnie różne paskudztwa oraz ucząc się żyć bez cukru, słodyczy, sporej części owoców i wielu innych rzeczy, które czynią życie milszym. 

Miłe to wszystko nie jest, choć zdarzają się i plusy. Jak chociażby nie do końca legalne (wszak pacjentka terenu szpitala opuszczać nie powinna) wieczorne wyprawy na Pola Mokotowskie, sąsiadujące ze szpitalem na Banacha. Zazwyczaj trudno nam znaleźć więcej czasu na spacery niż te obowiązkowe godziny z psem, i proszę, nagle go mamy. Jak przekonanie się, że mimo owych spacerków i upartego paradowania po cywilnemu Gosia jest naprawdę grzeczną pacjentką, bo jej koleżanka z tego samego oddziału trzyma przed szpitalem rower, na który się urywa, gdy tylko może. Jak okazje, by popromować homoseksualizm i przekonać się, że ludzie są naprawdę fajni i otwarci, i bynajmniej nie mam na myśli jedynie personelu medycznego, ale też pacjentki, jak chociażby współtowarzyszkę Gosi z celi, zwykłą babkę z małego miasta, która kompletnie nie rozumie, co ludzie mają przeciw związkom osób tej samej płci. Albo zgorszyć szpitalnego podrywacza, który zamierzał towarzyszyć Gosi w wieczornym spacerze, dopóki nie usłyszał, że jej kochanka już na nią czeka. Choć, co by tu nie mówić, z przyjemnością byśmy się bez tego wszystkiego obyły. No chyba że uda zorganizować planowany od jakiegoś czasu wyścig na wózkach szpitalnymi korytarzami, to może zmienię zdanie.

Ostatni plus jest taki, że możemy zupełnie spokojnie i bez specjalnych wyrzutów sumienia odpocząć od tej całej związkowej kołomyi, która się zacznie już pod koniec sierpnia. Choć jak nas znam, to akurat się nam nie uda.

fot. Nanoxyde, Wikimedia Commons