Jak randkują kobiety

Jak randkują kobiety? - zapytał mnie już jakiś czas temu mój blogowy kolega Teresa. Pytanie to wzięło się stąd, że we wrześniu wziął on pod lupę gejowskie czaty erotyczne na Interii i wyszedł mu z tego bardzo zabawny i pouczający (przynajmniej dla mnie) cykl o tym, jak panowie umawiają się na seks (tu część pierwsza, w sumie jest ich sześć). I właśnie z tej okazji zapytał, jak to jest z nieheteroseksualnymi kobietami - jak się spotykają, co je do siebie przyciąga, jak się dogadują itd. Zanim spróbuję w końcu na nie odpowiedzieć, mały disclaimer: ostatni raz zdarzyło mi się umówić na randkę z kimś innym niż moja (nie)ślubna dawno, dawno temu, kiedy byłam jeszcze piękna i młoda, co oznacza, że moje doświadczenia mogą nie przystawać do teraźniejszych. Choć z rozmów z kilkoma bardziej dzisiejszymi osobami wyszło mi, że owo nieprzystawanie nie jest aż tak wielkie. A jak się okaże, że jednak jest, to zawsze możecie mnie naprostować w komentarzach.

Jak się zatem spotykają kobiety nieheteronormatywne? Między innymi z absolutnie uroczego (bez ironii) wątku na forum KK wyszło mi, że w każdy możliwy sposób. Poznają się w szkole, na studiach, w sklepie, na grupie wsparcia, w organizacjach, w klubach i tak dalej. Ponoć również w trakcie naszych dyżurów pod Sejmem zawiązała się przynajmniej jedna para. Najpopularniejszym miejscem spotkań pozostaje jednak sieć. Tu królują Inna Strona i, rzadziej, Kobiety Kobietom. Co konkretnie? Inaczej niż w czasach, kiedy zdarzało mi się umawiać przez internet, już nie ogłoszenia i czaty, a profile. Powód? Jak napisała mi jedna z przepytywanych kobiet, "gdzie indziej można znaleźć skatalogowane zdjęcia dziewcząt, która chcą cię poznać?". Niby wygląd to nie wszystko, ale co racja, to racja. Do dziś pamiętam jedną z moich randek z ogłoszenia, która miała być wysoką blondynką, a okazała się być niską co najwyżej szatynką. Nie żeby miało to dla mnie specjalne znaczenie, ale jak się nie daje fotki, to wypadałoby się jako tako opisać.

Popularność profili nie sprawiła rzecz jasna, że ogłoszenia są już zupełnie nie na czasie. Skąd! Jest ich mnóstwo (i zasługują na osobną analizę, ale to może nie dziś), a ich autorki zadają kłam dość popularnemu stwierdzeniu, że kobiety są przede wszystkim zainteresowane stworzeniem stałego związku. Mamy więc i zaproszenia do niezobowiązującego romansu, i poszukiwania kumpeli "na piffko", a może czasami i na coś więcej, i wezwania do "tej jedynej", i "właściwie nie wiem, kogo szukam, ale może to ty". Mamy też, choć to tylko moje przypuszczenie, wsparte jedynie opowieściami o lesbijskich czatach, które czasami bywają raczej "lesbijskie", ileś tam ogłoszeń pań, które w rzeczywistości są panami żądnymi popisania z wirtualnymi lesbijkami (które też mogą się okazać panami i tak to się kręci). I to jest chyba główna różnica, jeśli chodzi o wirtualne światy pań i panów - na gejowskich czatach czy w serwisach randkowych przypuszczalnie nie uświadczysz podszywających się pod mężczyzn kobiet. Przypuszczalnie - bo pewnie jakiś tam niewielki odsetek pań (oraz dziennikarzy Frondy) zainteresowanych takimi wrażeniami istnieje.

No dobrze. Załóżmy, że wybrałyśmy już potencjalny obiekt naszych westchnień. Załóżmy też, aby zbyt szybko nie skończyć tego tekstu, że zadziało się to przez internet. Teraz musimy tylko doprowadzić do tego, co teoretycznie nieuniknione, czyli spotkania. Teoretycznie, bo zdarzają się panie pisarki, którym bynajmniej na takowym nie zależy lub też są tak nieśmiałe i w związku z tym odwlekają ten piękny moment tak długo, że zależeć przestaje drugiej stronie. Oczywiście generalizuję. Znam przynajmniej jedną parę, która korespondowała ze sobą przez kilka lat, nim się w końcu spotkały, i wynikł z tego związek, który trwa długo i trwa do dziś. Wprawdzie gdy tak do siebie pisały, jedna mieszkała w Australii, a druga w USA, no ale fakt, że znam.

Wracając do pisarstwa, czyli wymiany maili czy komentarzy na profilu, ewentualnie czatowania przez GG i inne takie, to ponoć ma ono służyć lepszemu wzajemnemu poznaniu i ustaleniu, czy cel, dla którego owo poznawanie się następuje, ma szansę realizacji. Piszę "ponoć", bo w moim przypadku rzeczywistość zawsze, ale to zawsze weryfikowała nawet najciekawszą korespondencję. Niekoniecznie na minus, ale zawsze na "spodziewałam się kogoś innego. Zupełnie innego". Być może wynikało to ze zbyt wysokich oczekiwań, nawet gdy miałam czysto kumpelskie zamiary. Albo z tego, że panie, z którymi wymieniałam maile, po prostu potrafiły pisać, co akurat w tym przypadku nie zawsze wychodzi na dobre. A może po prostu nie nabrałam takiej wprawy w internetowym podrywie, jak pewna zapoznana przeze mnie przez ogłoszenie kobieta, która synchronicznie wyznawała miłość wszystkim piszącym do niej paniom - na zasadzie "jak z tą nie wyjdzie, to lecę się spotkać z kolejną". Żeby nie było - czasami owo pisarstwo trwa tyle, co anegdotyczna lesbijska szybka randka. Raz nawet mi, urodzonej pisarce, coś takiego się przydarzyło. A zaprzyjaźniona para spotkała się po dosłownie jednym poście na forum.

Co dalej? Przy odrobinie szczęścia udaje nam się spotkać i mamy szansę weryfikacji wzajemnych wyobrażeń o sobie. Czasami następuje ona bardzo szybko - już na etapie podpatrywania zza winkla, kto też na owej randce się pojawił i błyskawicznej decyzji o wystawieniu potencjalnej kandydatki na żonę, kochankę czy koleżankę do wiatru. Czasami po dwóch lub trzech spotkaniach, kiedy to gada się nieźle, ale chemii (przynajmniej obustronnej) zdecydowanie nie ma, lub też w efekcie wspólnego wyjścia na przykład do klubu, gdzie nagle widzimy kogoś, kto wydaje nam się znacznie bardziej obiecujący niż nasza obecna randka. Przyznaję (raczej bez wstydu), że ostatnia sytuacja przydarzyła mi się co najmniej kilkakrotnie. I bardzo ładnie pokazała, że obecna znajomość raczej nie rokuje.

W porządku, stan nierokowania jest prawdopodobnie łatwiejszy i do opisania, i do zdiagnozowania. Jak jednak rozpoznać, że coś z tego będzie? Do stereotypu, że kobiety nieheteroseksualne zawsze szukają stałego związku, mogę dodać jeszcze jeden - że bardzo szybko w związki wchodzą, co zazwyczaj skutkuje większymi lub mniejszymi tragediami (zwanymi czule lesbodramami). I być może coś w tym jest, choć moim zdaniem nie dlatego, że są kobietami, a dlatego, że są kobietami w specyficznej sytuacji społecznej i idealnym lekarstwem na wszelkie bolączki wynikające z homofobii czy z siedzenia w szafie może im się wydawać znalezienie osoby, która sprawi, że nie będą z nimi same. Co znaczy, że sam fakt bycia z kobietą może być dla jakiegoś odsetka lesbijek wystarczający, nawet jeśli nie będzie to "ta jedyna", a zaledwie "jedyna akceptowalna". Jedna z osób, z którymi rozmawiałam przed napisaniem tego tekstu, podrzuciła mi jeszcze jedno ciekawe rozwiązanie zagadki szybkiego parowania się kobiet - że, inaczej niż w przypadku panów, panie, nawet jeśli umawiają się na seks, to chcą się później kumplować. A że stereotypowo wiąże się związki kobiet z czymś stałym, to i takowe kumplowanie może do rangi jakiejś trwalszej relacji urosnąć.

To wszystko nie znaczy, że prawdziwego przyciągania, czy to erotycznego, czy to związkowego, między kobietami nie ma. Choć na pytanie Teresy, co nas właściwie do siebie przyciąga, odpowiedzieć nie potrafię. To coś. I tyle. To coś, co często ma niewiele wspólnego z wcześniejszymi oczekiwaniami - swoją drogą, uwielbiam, jak dziewczyny opowiadają o swoich ideałach (wysoka ruda, drobna blondynka, "męska", "kobieca"), i o tym, jak ślicznie rzeczywistość je zweryfikowała - sporo za to po prostu z chemią. To coś, dla każdej z nas chyba inne (oczy, usta, głos, dłonie, inteligencja, poczucie humoru, gesty itd.), co sprawia, że z jednonocnej przygody robi się związek na całe życie, albo też powoduje, że decydujemy się pójść z kimś do łóżka po piętnastu minutach rozmowy i nigdy więcej już tej osoby nie zobaczyć, choć jeszcze przed chwilą zarzekałyśmy się, że "nie jesteśmy takie". Tak na marginesie, to wszystko sprawia, że dość sceptycznie podchodzę do ogłoszeń, w których jest litania oczekiwań co do przyszłej partnerki i przyszłego związku. Choć pewnie zdarzają się i osoby, dla których to magiczne coś równa się odhaczeniu iluś tam "tak" i "nie" na liście, i jeśli akurat na siebie trafią, to mamy małżeństwo zrodzone w niebie.

Na koniec, choć uparcie będę twierdzić, że kobiety nieheteroseksualne nie zawsze i nie od razu (a czasami i w ogóle nie) szukają tej jedynej, muszę przyznać, że w luźniejszych relacjach specjalnego doświadczenia nie mam, stąd trudno mi stwierdzić, czy nie są one przypadkiem bardziej skodyfikowane i uporządkowane niż te nastawione na zostanie z kimś na dłużej. Choć mimo wszystko zakładam, że jednak nie.

Fot.: skecz "Lesbian speed dating" grupy Big Gay Sketch Show