Po 11 listopada

Wbrew zapowiedziom z ubiegłego roku nie wybrałam się w niedzielę na demonstrację Porozumienia 11 Listopada. Nie dlatego, że, jak sporo osób, doznałam nagłego "oświecenia", że robienie czegoś w kontrze do Marszu Niepodległości jest przyłączaniem się do zadymiarzy, niepotrzebną prowokacją, szukaniem guza itd., itp., a dlatego, że się rozchorowałam. I bardzo żałuję, że mnie nie było. Z kilku powodów. Po pierwsze, gdybym była, to, inaczej niż w ubiegłym roku, pod blogową relacją z manifestacji nie pojawiłoby się kilkadziesiąt komentarzy, z których dowiedziałabym się, że pobiłam, a przynajmniej nawoływałam do bicia biednych narodowców, ciskałam kostką brukową w policję, a tak w ogóle to uprawiałam działalność antydemokratyczną, bo śmiałam protestować przeciw demonstracji, z której hasłami się nie zgadzam. Bo tym razem nie było blokady, była po prostu demonstracja w innym miejscu i czasie niż marsz narodowców, tak że nie da się już tak prosto oskarżyć Antify o to, że narodowcy starli się z policją. Choć rzecz jasna niektórzy próbują, wszak wersja o lewackich prowokatorach, którzy przeniknęli do marszu narodowców, by ich skompromitować, jest lepsza niż przyznanie, że, podobnie jak rok temu, w policję naparzali jego uczestnicy.

Po drugie i ważniejsze - żałuję, że mnie (i wielu innych osób, które pojawiały się w ubiegłych latach) nie było, bo manifestacja Porozumienia była niezbyt liczna, przez co jej przesłanie nie miało szansy szerzej się przebić i zainteresować kogokolwiek poza już zainteresowanymi. Frekwencja była słaba po części zapewne dlatego, że, jak już napisałam na wstępie, po wydarzeniach z zeszłego roku ileś tam osób, które wzięły udział w Kolorowej Niepodległej, uwierzyło, że brało udział w rozróbach, które miały miejsce pięćset metrów od nich (wszak taka wersja poszła do mediów, co automatycznie unieważniło doświadczenia uczestników i uczestniczek). A po części pewnie też i z tego powodu, że pojawiła się alternatywa w postaci marszu organizowanego przez prezydenta Komorowskiego, który można było wybrać bez obaw, że ktoś kogoś o coś posądzi. A na dodatek być dzięki takiemu wyborowi "za", a nie "przeciw", choćby owo "za" oznaczało między innymi czczenie Romana Dmowskiego.

W efekcie w czasie, gdy pan prezydent czcił Dmowskiego, zaledwie kilkaset osób protestowało przeciw słowom i zachowaniom duchowych spadkobierców pana endeka, których trudno nie uznać za skrajne. I bynajmniej nie mam na myśli ataków na demonstrację Porozumienia czy rozrób na początku Marszu Niepodległości (bo, jakbym nie była uprzedzona, nie zamierzam twierdzić, że były one udziałem większości jego uczestników), co jego zakończenie, kiedy to organizatorzy marszu - szefowie Młodzieży Wszechpolskiej i ONR - ogłosili na Agrykoli powstanie Ruchu Narodowego i Straży Niepodległości, nawoływali do obalenia republiki i zapowiadali, że obaleni, w tym lewaki i pedały, odpowiedzą za swoje czyny. I incydenty, do których doszło w trakcie zbierania się i przemarszu narodowców, jak wybicie szyb w siedzibach Lambdy i UFY (ta druga zresztą od kilku tygodni pada ofiarą ataków na tle homofobicznym). Oraz późniejsze medialne wypowiedzi przywódców Marszu, jak choćby Artura Zawiszy, który u Moniki Olejnik stwierdził, że sytuacja z pedałami jest zła, bo się w Polsce szarogęszą, co on i jego koledzy zamierzają oczywiście ukrócić.

Rzecz jasna olewanie sprawy przez Platformę i prezydenta wcale mnie nie dziwi. W końcu czymkolwiek ów Ruch Narodowy nie będzie, to w sensie politycznym stanowi zagrożenie nie dla nich, lecz dla Prawa i Sprawiedliwości. Im głosów nie odbierze, a może przyczynić się do osłabienia konkurenta - tylko się cieszyć. Mogą więc spokojnie robić to, co im najlepiej wychodzi - uśmiechać się troszkę na prawo i troszkę do centrum, składać kwiaty pod Dmowskim i Piłsudskim, i dbać, by było miło i medialnie. I zupełnie niekontrowersyjnie, wszak za sprawą Obozu Narodowo-Radykalnego i spółki dyskurs publiczny przesunął się jeszcze bardziej na prawo, dzięki czemu PO stało się jeszcze bardziej światłe i liberalne, a socjaldemokratyczni zwolennicy praw człowieka obowiązujących w większości państw europejskich, w Polsce zwani lewakami, jeszcze bardziej skrajni. Słowem same plusy, a że jakieś pedały czy inne mniejszości z tego powodu ucierpią, to już rządzących nie obchodzi. Wszak to żadni ich wyborcy, a ekstremistyczny margines.

Oczywiście to nie jest tak, że właśnie wpadłam w jakąś paranoję i zanim wyjdę z domu, trzy razy sprawdzam, czy za bramą nie czają się smutni chłopcy ze Straży Niepodległości. Wiem, że narodowcy póki co głównie prężą muskuły i upajają się swoimi marzeniami o wielkiej Polsce. Widzę też, że ich niedzielne przemowy zrobiły duże wrażenie na sporej części moich znajomych, którzy dotąd oceniali to, co się od kilku lat dzieje 11 listopada, raczej w kategorii starć między dwiema skrajnymi grupami. To daje nadzieję, że może i my kiedyś doczekamy się partii rządzącej, którą, zamiast jej wizerunku, będzie obchodzić to, że w jej państwie otwarcie wzywa się do przemocy wobec mniejszości i obalenia ustroju, a protestować przeciw temu będzie nie kilkaset, lecz kilka milionów osób.

Fot. 11listopada.org