Przyszedł czas na otwartego geja homofoba

Na początek wielkie podziękowania dla M. za wspaniały muzyczny prezent. Wprawdzie nie mam pojęcia, ile czasu zajmie mi przesłuchanie wszystkiego na tyle dogłębnie, by śpiewać wszystkie kawałki wspólnie z paniami na A., M. i B., ale na pewno będą to upojne chwile. A, nie ukrywam, spora dawka pozytywnych emocji bardzo mi się teraz przyda. Z pewnością spora część z Was miała już "przyjemność" zapoznać się z wywiadem udzielonym przez naczelnego Gaylife "Rzeczpospolitej". Jeżeli nie, znajdziecie go tu (to link do źródła, tak że wchodzicie na własną odpowiedzialność). Chyba wszystko, co było do powiedzenia na temat tego wywiadu, zostało już powiedziane między innymi na blogu Abiekta, na Homikach i na Kobiety Kobietom, tak że chciałabym jedynie powtórzyć to, co napisałam już w którymś komentarzu tutaj - piszmy i mówmy o Naszej Sprawie. Nie o wiadomym naczelnym, który, mimo iż mamy dopiero początek stycznia, zasłużył sobie na zaszczytny tytuł "szkodnika roku", nie o jego tezach, czy raczej o rojeniach, ale o tym, o co naprawdę chodzi. Poprzyjmy ją, bo wszystkim osobom w nią zaangażowanym nasze wsparcie, nawet słowne, jest teraz bardzo potrzebne. Pamiętam, co przeżywały Yga, Sandra, Agnieszka i Joanna, które wytoczyły radnym PiS legendarną już pierwszą Naszą Sprawą (jej losy możecie prześledzić tu), i nawet nie chcę myśleć, co przeżywają teraz Ula, Michał, Wojtek i wszystkie osoby, które zaangażowały się w wytoczenie procesu "Rzeczpospolitej", szczególnie że tym razem atak przyszedł z "wewnątrz".

W świetle "postępku" Adlera znów zaczęłam się zastanawiać, na ile słuszne jest moje przekonanie, że w tzw. środowisku nie ma świętych krów i że jeżeli ktoś narozrabia (tak poważnie), należy mu to wytknąć. Że jeżeli wiem, że w jakiejś organizacji są duże uchybienia, które narażają na szwank jej wiarygodność, prawidłowe funkcjonowanie i bogini ducha winnych wolontariuszy, powinnam o tym mówić i pisać. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że czym innym jest wpis na prywatnym blogu czy naszym portalu, a czym innym załatwianie swoich osobistych porachunków w największym homofobicznym polskim dzienniku, jednakże ów durny wywiad trochę przywrócił moje mocno nadszarpnięte m.in. na skutek zbyt bliskich kontaktów z pewną fundacją poczucie środowiskowej solidarności. Wiecie, kiedy miałam tak ostatnio? Po naszym Stonewall, czyli wydarzeniach w Poznaniu w 2005 roku. Tylko że wtedy agresja była z zewnątrz.

Oczywiście można na to wszystko spojrzeć również inaczej. Jako na coś, co w końcu musiało nastąpić - że ci "dobrzy geje i lesbijki", którzy głosują na prawicę, chcą dogadywać się z Kościołem i opowiadają o tym, że oni są fajni, grzeczni i sympatyczni, nie tacy, jak ci wstrętni źli działacze, po latach anonimowego wypowiadania się na forach dyskusyjnych w końcu pójdą do mediów i będą płakać nad swoją niedolą. To też jakiś etap rozwoju - byli "dobrzy Żydzi", którzy uwiarygadniali antysemityzm, będą "dobrzy geje i lesbijki", którzy będą uwiarygadniać homofobię (porównanie z komentarza Zewsząd i znikąd na blogu Abiekta, żeby nie było, że zżynam). Szkoda tylko, że wydarzyło się to teraz i to ludziom, których znam, którym ufam i których podziwiam. Tak że na koniec - ekipo Naszej Sprawy 2 - trzymajcie się. Wiecie, że was kocham. Platonicznie, oczywiście.