Polemiki, plebiscyty i znów o Pinkwatch

Zamiast wstępu okazjonalny meldunek z Google'a: fraza "Kara Auchemann" osiągnęła już miejsce trzecie wśród fraz, po których ludzie do mnie trafiają, wyprzedzając dwa rodzaje garniturów (przy okazji - ktoś u mnie ostatnio szukał garnituru dla psa; ja szukam dla odmiany krawata dla naszego, tak że jak napotkacie model na naprawdę niezłego ABS-a, dajcie znać). A sama K.A. jak się pojawiła, tak znikła, bo Lesbijka.org jest, jak głosi komunikat, "z przyczyn wiadomych zablokowana". I ostatnia ciekawostka w temacie - Szymon Niemiec w jednym z komentarzy pod zmartwychwstaniowym tekstem K.A., o którym niedawno pisałam, stwierdził, że Kara ze zdjęcia przy nim nie jest tą kobietą, którą kiedyś spotkał. Normalnie zagadka nieśmiertelności.

Ze spraw bieżących - dostałam ostatnio maila w sprawie drugiej odsłony strony Pinkwatch.pl (serdecznie pozdrowienia dla autorki, tak na marginesie). O pierwszej, która mi się nieszczególnie spodobała, pisałam tu. W tymże mailu było sporo zastrzeżeń m.in. co do szaty graficznej, rozjeżdżającej się prawej szpalty, wyboru tagów, loga strony (podobnego do loga Europride) i loga grupy KPH Studia, która za stronę odpowiada, i trudno mi się z tymi zastrzeżeniami nie zgodzić. Jednak najpoważniejszy kłopot tej strony to jej funkcjonalność. Tak dla przypomnienia, Pinkwatch ma być bazą cytatów i publikacji dotyczących różnych aspektów problematyki LGBTQetcetera. Cytaty mają dodawać jego użytkownicy, po uprzednim założeniu sobie konta. I tu się właśnie pojawia problem, bo instrukcja dodawania cytatów jest na tyle długa (choć niekoniecznie skomplikowana), że, nawet jak już się przez nią przejdzie, nie ma się ochoty projektu współtworzyć. A ta ochota jest tu niestety kluczowa, bo aby baza cytatów rzeczywiście była skarbnicą wiedzy dla dziennikarzy, twórców raportów itp., musi być duża. To jest tak naprawdę uwaga natury ogólnej - żaden serwis oparty na kontencie generowanym przez użytkowników nie może być skomplikowany. Bo użytkownicy internetu są niestety niecierpliwi i jak, ogarnąwszy stronę wzrokiem, nie wiedzą, co mają zrobić, po prostu z niej wychodzą. Najlepiej działają mechanizmy w rodzaju "załóż konto w 30 sekund". Przykre, ale tak jest. Jakimś rozwiązaniem byłoby połączenie mechanizmu dodawania cytatów z profilami na jakimś innym serwisie. Że możesz sobie założyć profil, poznać fajnych ludzi, podzielić przemyśleniami, a przy okazji czasami wrzucić jakiś cytat na Pinkwatch. Inna opcja to po prostu formularz kontaktowy do twórców strony, za pomocą którego można by podesłać cytat.

Tymczasem tekst Agnieszki Graff o NGO-izacji, o którym pisałam tu, doczekał się polemiki ze strony Wandy Nowickiej z Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny. Wanda zgadza się z wieloma tezami Agnieszki, ale też zarzuca jej, że pisze nie z polskiej, a z amerykańskiej perspektywy. Uważa też, że pomieszała objawy "choroby" z jej przyczynami - to nie organizacje są jej zdaniem winne niskiej samoorganizacji społeczeństwa, ale to, że społeczeństwo nie chce się organizować.

Graff maluje przed nami czarną wizję, w której głównym problemem społeczeństwa obywatelskiego są organizacje pozarządowe. Wyparły one autentyczne i spontaniczne ruchy społeczne realizujące cele polityczne, zmonopolizowały całą przestrzeń i, pobierając środki od rządu, przestały się zajmować tym, czym powinny. Tymczasem problemem nie jest to, że istnieją organizacje społeczne - wolę używać tej nazwy - tylko że społeczeństwo nie chce się organizować.

NGO-sy nie ograniczają wolności innych do organizowania się, tworzenia zupełnie nowych inicjatyw czy ruchów. Nieszczęściem jest skandalicznie niski poziom samoorganizowania się społeczeństwa. Byłoby idealnie, gdyby w Polsce zaczęły się pojawiać liczne i różnorodne w formie i treści inicjatywy obywatelskie, ale tak nie jest i raczej szybko nie nastąpi. Tymczasem organizacje pozarządowe za to, że są tym, czym są, a nie tym, czego nie ma, obrywają od Graff .

Agnieszka Graff chciała zachęcić do dyskusji na temat zjawiska NGO-izacji. Dyskutować można i o tym. Mnie jednak bardziej interesowałaby dyskusja na temat zatrważająco niskiego poziomu organizacji społeczeństwa oraz sposobów na to, co zrobić, by wreszcie społeczeństwo skorzystało z wolności do organizowania się i wzięło sprawy w swoje ręce - pisze między innymi. Całość tu, oczywiście polecam. I mam nadzieję, że to nie ostatni głos w tej sprawie. Swoją drogą ciekawe jest, że niemal dokładnie w tym samym czasie ruch LGBTQetcetera i ruch feministyczny zastanawiają się nad tym samym problemem.

Pozostając w tematach okołoogólnokobiecych, "Wysokie Obcasy" ogłosiły plebiscyt na Polkę 2009. Lista kandydatek tu, a mnie się oczywiście od razu zamarzył polski plebiscyt, z którym mogłabym się bardziej zidentyfikować. Bo wiele spośród w tym roku nominowanych kobiet wprawdzie lubię, a nawet podziwiam, ale żadna nie budzi we mnie aż tak pozytywnych emocji, abym mogła stwierdzić, że to właśnie ta najlepsza. Ha, zdecydowanie wolę oceniać według kryterium urody. A może po prostu jawnej lesbijki mi w stawce zabrakło. Jeżeli już jednak miałabym kogoś wskazać, to byłaby to Joanna Kluzik-Rostkowska, właściwie jedyna posłanka PiS-u, która wydaje się wiedzieć, na czym jej praca polega. I o niebo lepsza pełnomocniczka do spraw równego traktowania niż Elżbieta Radziszewska z PO, nominowana zresztą w kategorii "szkodnik roku".

A skoro już przy nominacjach jesteśmy, to na koniec coś zagranicznego. Amerykańska organizacja GLAAD właśnie ogłosiła nominacje do tegorocznych GLAAD Media Awards. W najbardziej mnie interesującej kategorii Outstanding Music Artist między innymi Brandi Carlile i Gossip. Oczywiście trzymam kciuki za Brandi. I antykciuki za Lady Gagę, która może i robi dużo dobrego, ale słuchać się jej po prostu nie da (a i tak pewnie wygra). Dla przyzwoitości - wszyscy nominowani tu.

A teraz - go Brandi! (przy okazji - "Grey's Anatomy", z którego jest poniższy teledysk, dostało nominację w kategorii Outstanding Drama Series)