Kolejna wiedźma o imieniu na "M"

No i klapa. Morrigan (dla zapominalskich - postać z gry Dragon Age, pisałam o niej tu) jak była niedostępna, tak nadal jest. I choćbym stanęła na rzęsach, nic z niej nie wykrzeszę, oprócz słów o przyjaźni. Grając męskim osobnikiem, miałabym szansę na romans ze wszystkimi paniami i Zevranem półelfem na dokładkę. I gdzie tu sprawiedliwość, ja się pytam? Gdzie?:)

A skoro już przy wiedźmach jesteśmy, i to takich, których imię zaczyna się na "M", chciałabym zachęcić was do zapoznania się historią pięknej, niezależnej i dumnej Morgiany, zwanej też Morgan Le Fay, Morgaine bądź Morgain. W wielu wersjach historii arturiańskiej to właśnie ona była tą złą, wstrętną wiedźmą spiskującą i knującą przeciwko szlachetnym rycerzom króla Artura i oczywiście samemu cnotliwemu i prawemu królowi, a przy okazji nieźle dającą popalić równie zacnemu jak rycerze i król czarnoksiężnikowi Merlinowi.

Marion Zimmer Bradley w swojej niesamowitej książce "Mgły Avalonu", zaliczanej już do kanonu literatury fantasy na równi z tolkienowską trylogią, oddaje głos samej zainteresowanej. Morgiana opowiada swoją historię w przejmujący, ale i samokrytyczny sposób. Dostrzega swoje błędy i nie szuka usprawiedliwień. A droga bohaterki nie jest usiana bynajmniej różami. Przede wszystkim los wyznaczył jej niewykonalne zadanie walki z wszechogarniającą Brytanię chrystianizacją (ogniem i mieczem). Ma to uczynić jako następczyni Vivian, Pani Jeziora.

Morgiana, wyrwana jako dziecko z rodzinnego domu, zostaje wychowywana na tajemniczej wyspie Avalon. Po latach jednak buntuje się i ucieka z wyspy. Życie jej jednak nie rozpieszczana. Porzuci ją jej pierwszy ukochany mężczyzna, nie kto inny jak słynny Artur, noszący też imię Gwydion, kiedy po upojnej nocy w święto Beltaine i paru innych dowie się, że jest jej bratem. Zostawi, wiedząc, że jest ona z nim w ciąży. Morgiana nie będzie mogła wychować samodzielnie ich syna. W efekcie różnych sztuczek i zabiegów przejmie go na wychowanie Morgause - jej młodsza przyrodnia siostra. Morgiana straci również swoją młodzieńczą miłość - osobnika zwanego sir Lancelotem - na rzecz pustogłowej, bogobojnej i jakże kobiecej (w stylu "ach" i "och") i pięknej Ginewry, jak wszystkim wiadomo późniejszej żony króla Artura i kochanki już tu wymienionego cnotliwego rycerzyka. Morgianę spotka też wiele innych przygód, a krótkie chwile szczęścia okupi cierpieniem.

Oto jest moja prawda: opowiadam ją wam ja, Morgiana,
którą w późniejszych czasach zwano Morgan le Fay.

Książka ma ponad 1000 stron, ale uwierzcie mi, że jak już zaczniecie ją czytać, nie będziecie mogli przestać. Może o tym zaświadczyć założycielka tego bloga, która podchodziła do tej lektury jak pies do jeża. Kiedy jednak wzięła ją w swoje ręce, widziałam ją z nią wszędzie.

PS. Do znajomych czytających, kto u diabła ma nasze "Mgły Avalonu"?! Przyznać się i oddać! Uprzejmie proszę!