Powody do świętowania i żenada na Gaylife

Właśnie po raz pierwszy jako osoba prywatna odczuwam coś, co internetowych dziennikarzy i dziennikarki (przynajmniej część z nich) kręci najbardziej - satysfakcję z trafienia w temat. Dwa ostatnie dni są rekordowe pod względem oglądalności bloga, a wszystko dzięki wejściom z Google'a na hasło - niespodzianka - "Kara Auchemann", które w rankingu fraz, po których ludzie do mnie trafiają, obecnie plasuje się na miejscu piątym, przed moim ulubionym "madonna porno" i za wszelkimi odmianami garniturów. Żeby było jeszcze milej, wpisawszy imię i nazwisko niedoszłej nieboszczki w ulubioną wyszukiwarkę większości internautów, dostajemy taki oto wynik:

Miejsce pierwsze i drugie, przed takimi gigantami jak Lesbijka.org, Homiki, Inna Strona i Kobiety Kobietom - no to jest wynik, jakiego jeszcze nie miałam (i już za chwilę może wyglądać inaczej, stąd pamiątkowy screenshot). A jak to się robi? Ano trzeba mieć newsa lub temat, którego nikt przed tobą nie miał (przynajmniej ostatnio) i musi wydarzyć się coś, co sprawi, że ludzie zaczną go poszukiwać. Nie zaszkodzi też dobry tytuł - w tym przypadku "Tajemnica Kary Auchemann" okazał się dla internautów i internautek znacznie atrakcyjniejszy niż "Mam na imię Kara. Auchemann Kara" (tytuł wczorajszego tekstu nieboszczki na Lesbijka.org) i, klikając go, wywindowali mój starszy tekst o Karze z wczorajszego czwartego miejsca w Google'u na dzisiejsze pierwsze. No a mój wczorajszy tekst poszedł za ciosem - no bo skoro Google uznał mnie za wiarygodniejszą niż Lesbijka.org w tym temacie, to już na całego. Czyli, jak się nie ma całego zaplecza dziennikarskiego i researcherskiego, to liczy się przede wszystkim szczęście. Niemniej jednak oczywiście świętuję i mam nadzieję, że choć kilka osób, które do mnie w ostatnich dniach trafiły, jeszcze tu wróci. A ja się postaram, niekoniecznie wyciągając kolejne trupy z szafy, by miały co czytać. Choć wyciąganie trupów jest w sumie zabawne.

Mniej zabawne jest to, co się dzieje wokół Naszej Sprawy 2 od momentu, kiedy to portal Gaylife postanowił ogłosić całemu światu, że dla nich wytaczanie sprawy "Rzeczpospolitej" jest bez sensu i że osoby, które się na to odważyły, ośmieszają siebie i środowisko. Trzy pierwsze odsłony akcji Gaylife i jej konsekwencji na blogu Abiekta tu, tu i tu, oficjalne sprostowanie tu, a kolejne teksty pewnie za chwilę, bo portal Adlera nie odpuszcza i dziś opublikował kolejny tekst, w którym m.in. z aprobatą cytuje dotyczące pozwu teksty z prawicowych mediów, przypomina ponoć drastyczniejsze sytuacje, w których to LGBTQetcetera obrażali innych lub też urażano uczucia np. katolików, oraz przywołuje przykład z Bośni z 2003 roku, kiedy to zakazano opowiadania dowcipów o blondynkach i każda blondynka od tego czasu może za taki żart pozwać i ma sporą szansę na wygraną. I oczywiście porównuje Michała i Ulę, którzy pozwali Rzepę, do tychże blondynek (które moim zdaniem mają prawo pozywać tych, którzy ich zdaniem naruszają ich dobra, podobnie jak zresztą każdy człowiek).

Nie uważam, że powinniśmy się popierać we wszystkim, co robimy. Nie kupuję wszystkich książek napisanych przez lesbijki, nie podpisuję wszystkich petycji rozsyłanych przez przedstawicielki i przedstawicieli LGBTQetcetera. Krytykuję, gdy mi się coś nie podoba. Jednocześnie jednak uważam, że pewnych granic przekraczać nie należy, a jedną z tych granic jest zawieranie sojuszy z środowiskami homofobicznymi. To, co robi Gaylife, przypomina mi postawę amerykańskich feministek antypornografek, które w latach 80. ubiegłego wieku sprzymierzyły się z konserwatystami, aby wprowadzić antypornograficzne prawodawstwo. I nie ma nic wspólnego z obroną wolności słowa, a bardzo wiele z koniunkturalizmem, załatwianiem osobistych porachunków i szukaniem poklasku za cenę szkodzenia tym, którym chce się coś robić. Dobra wiadomość jest taka, że na mariażu z konserwatystami gorzej wyszły feministki. Dobra?