• Kolejna wiedźma o imieniu na "M"

    No i klapa. Morrigan (dla zapominalskich - postać z gry Dragon Age, pisałam o niej tu) jak była niedostępna, tak nadal jest. I choćbym stanęła na rzęsach, nic z niej nie wykrzeszę, oprócz słów o przyjaźni. Grając męskim osobnikiem, miałabym szansę na romans ze wszystkimi paniami i Zevranem półelfem na dokładkę. I gdzie tu sprawiedliwość, ja się pytam? Gdzie?:)

    A skoro już przy wiedźmach jesteśmy, i to takich, których imię zaczyna się na "M", chciałabym zachęcić was do zapoznania się historią pięknej, niezależnej i dumnej Morgiany, zwanej też Morgan Le Fay, Morgaine bądź Morgain. W wielu wersjach historii arturiańskiej to właśnie ona była tą złą, wstrętną wiedźmą spiskującą i knującą przeciwko szlachetnym rycerzom króla Artura i oczywiście samemu cnotliwemu i prawemu królowi, a przy okazji nieźle dającą popalić równie zacnemu jak rycerze i król czarnoksiężnikowi Merlinowi.

    Marion Zimmer Bradley w swojej niesamowitej książce "Mgły Avalonu", zaliczanej już do kanonu literatury fantasy na równi z tolkienowską trylogią, oddaje głos samej zainteresowanej. Morgiana opowiada swoją historię w przejmujący, ale i samokrytyczny sposób. Dostrzega swoje błędy i nie szuka usprawiedliwień. A droga bohaterki nie jest usiana bynajmniej różami. Przede wszystkim los wyznaczył jej niewykonalne zadanie walki z wszechogarniającą Brytanię chrystianizacją (ogniem i mieczem). Ma to uczynić jako następczyni Vivian, Pani Jeziora.

    Morgiana, wyrwana jako dziecko z rodzinnego domu, zostaje wychowywana na tajemniczej wyspie Avalon. Po latach jednak buntuje się i ucieka z wyspy. Życie jej jednak nie rozpieszczana. Porzuci ją jej pierwszy ukochany mężczyzna, nie kto inny jak słynny Artur, noszący też imię Gwydion, kiedy po upojnej nocy w święto Beltaine i paru innych dowie się, że jest jej bratem. Zostawi, wiedząc, że jest ona z nim w ciąży. Morgiana nie będzie mogła wychować samodzielnie ich syna. W efekcie różnych sztuczek i zabiegów przejmie go na wychowanie Morgause - jej młodsza przyrodnia siostra. Morgiana straci również swoją młodzieńczą miłość - osobnika zwanego sir Lancelotem - na rzecz pustogłowej, bogobojnej i jakże kobiecej (w stylu "ach" i "och") i pięknej Ginewry, jak wszystkim wiadomo późniejszej żony króla Artura i kochanki już tu wymienionego cnotliwego rycerzyka. Morgianę spotka też wiele innych przygód, a krótkie chwile szczęścia okupi cierpieniem.

    Oto jest moja prawda: opowiadam ją wam ja, Morgiana,
    którą w późniejszych czasach zwano Morgan le Fay.


    Książka ma ponad 1000 stron, ale uwierzcie mi, że jak już zaczniecie ją czytać, nie będziecie mogli przestać. Może o tym zaświadczyć założycielka tego bloga, która podchodziła do tej lektury jak pies do jeża. Kiedy jednak wzięła ją w swoje ręce, widziałam ją z nią wszędzie.

    PS. Do znajomych czytających, kto u diabła ma nasze "Mgły Avalonu"?! Przyznać się i oddać! Uprzejmie proszę!
  • Czytaj także

    8 komentarzy:

    1. Jestem ciekawa, jak patrzysz na kontynuacje cyklu, szczególnie te po śmierci Zimmer Bradley. Ja wymiękłam po "Pani Avalonu", ale to jednak nie do końca moja bajka, ot co. Z jednej strony słuszna rewindykacja i reclaiming ("od zawsze" byłam przekonana, że to Nimue ma rację XD), z drugiej, anachronizm gorszy, niż u Renault.

      OdpowiedzUsuń
    2. Paulina: przejrzałam, nie zdzierżyłam, odłożyłam. Po "Mgłach" wszystko wydawało się już nie takie.
      To jak z dalszymi częściami "Wiedźmina", ale o tym inną razą:)

      OdpowiedzUsuń
    3. Wg mnie Sapkowski sprawdzał się w opowiadaniach, ze stylizacją a la Sienkiewicz i tak dalej. Gdy sięgał - w ostatnich częściach cyklu - ku "wysokim" rejestrom, także po imaginarium arturiańskie, był już nie do zniesienia. Hm, czy jest jakiś cykl, który się nie psuje?

      OdpowiedzUsuń
    4. Paula: zajrzałam na półkę, sprawdziłam i zauważyłam, że nie tylko jest, ale i są:) Ale to już pomysł na kolejny wpis:) Dziękuję:)

      OdpowiedzUsuń
    5. Czy można prosić o zdradzenie? umieram z ciekawości, czy kojarzę! Moją ulubioną opowieścią o czarownicy są - chyba będę dość oryginalna - "Dziurdziowie" Orzeszkowej. XD

      OdpowiedzUsuń
    6. Paula: Duncan, Hobb, Eddings:)

      OdpowiedzUsuń
    7. A widziały Panie ekranizację o tym samym tytule? Nie wiem na ile jest wierna, bo nie czytałam książki, ale film jest moim zdaniem dobry. A główną rolę gra piękna Julianna Margulies.

      OdpowiedzUsuń
    8. Julianna zaiste piękna (nawet bardzo i obie z Gosią do niej wzdychamy), ale film niestety nawet w połowie nie oddaje klimatu i rewolucyjności książki Bradley. Po jej przeczytaniu traci bardzo wiele, choć to i tak chyba najciekawsza filmowa wersja legendy arturiańskiej.

      OdpowiedzUsuń