Nasza bardzo wielka wina

Wiele słów goryczy już padło, a padnie jeszcze więcej pod adresem Komisji Ustawodawczej, która negatywnie zaopiniowała zarówno ustawę o związkach partnerskich, jak i ustawę o umowach.

Zastanawiam się, czy taki, a nie inny wynik posiedzenia zawdzięczamy tej piętnastce posłów, która niefrasobliwie, za nic mając prawo do godnego i szczęśliwego życia największej mniejszości, nie licząc się z opinią publiczną, nie czyniąc najmniejszego wysiłku, aby zapoznać się z treścią obu ustaw, je odrzuciła.

Pierwsza i druga myśl (kto czytał Pratchetta, ten wie, co mam na myśli) gromko krzyczą: TAK! To oni są winni, ci kabotyni, ci katolicy z bożej łaski, te lenie, bezczelne, zarozumiale, pełne pychy (p)osły płci obojga. Ale włącza się trzecia myśl. Gorzka, ale jakże prawdziwa.

Szacunki mówią, że osób, jak to się teraz pięknie mówi, nieheteronarmatywnych, jest od 2 do 10% w każdym społeczeństwie (średnia - 6%). 6% z 40 000 000 (zaokrąglona liczba mieszkańców Polski) daje nam 2 400 000 takich osób. Z tej grupy około półtora miliona ma czynne prawa wyborcze i stanowi siłę nabywczą. O równe prawa walczy w całej Polsce w porywach do 200 osób (biorę tutaj pod uwagę donatorów i donatorki na różnego rodzaju akcje, nie biorę, co warto podkreślić, choć to oczywiste, osób heteroseksualnych, które również działają na rzecz naszych praw). Po przeprowadzeniu prostych obliczeń wychodzi, że 0,012% osób nieheteronormatywnych rzeczywiście walczy o swoje prawa. A co robi pozostałe 99,988%?

Część siedzi w szafie, głęboka zakopana w najdalszym przykurzonym kącie, bojąc się własnego cienia i szczęścia. Odbiera sobie prawo do życia. Uznaje się za tych gorszych, którzy zasłużenie nie mają równych praw. Kończy swoje szafowe życie wykończona psychicznie.

Jako że świadomość wzrasta, znaczną część nieistniejącego środowiska stanowią też wcale niesiedzący w szafie analni masochiści. Dotyczy to zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Skąd nazwa? Ano wchodzą w dupę społeczeństwu bez lubrykantu. Mam na myśli „normalnych”, których znajomi są bardzo zdziwieni, że za partnerów życiowych mają osoby tej samej płci, bo przecież na to nie wyglądają. Nie chodzą na parady, żeby broń boże nikt ich nie powiązał z tą grupą dziwaków z, już przysłowiowymi, piórami w dupie. Muszą wstydzić się przed swoimi znajomymi wyglądu dwóch lesbijek, a nawet lesb, które nie tylko ośmieliły się wygrać konkurs na ślub w chmurach, ale jeszcze pojawiały się w telewizji. No zgroza.

To właśnie ta grupa, wcale niemała, tłumaczy wszystkim, że im związki do niczego nie są potrzebne, bo przecież im, a nawet Im, żyje się dobrze. Że gdybyśmy się dostosowali do innych, nikt by nas nie dyskryminował. Cała ta dyskryminacja to dla nich wymysł tych męskich lesb i przegiętych ciotek, co to same się o nią proszą. Dodają wyniośle, że miłość nie potrzebuje papierków. Wyraz swoim poglądom dają, oczywiście anonimowo, na wszelakich forach, w komentarzach pod tekstami etc. Postulują z wyżyn swojego majestatu, aby na paradach pojawiały się osoby ubrane w garnitury (oczywiście mężczyźni) lub garsonki (oczywiście kobiety), tak aby społeczeństwo zobaczyło, że nie będzie żadnych szopek w Urzędzie Stanu Cywilnego. Wytykają nienormatywnym braki w wyglądzie, a działaczom w działaczostwie, wkładając w to ogromny wysiłek. Najczęściej logika jest im obca. Jeśli fakty nie zgadzają się z ich stwierdzeniami, to tym gorzej dla faktów. Na koniec dyskusji, a raczej pyskówki, atakują ad personam. Żal, że ta para idzie w gwizdek.

Kolejną grupą są kibice. Dopingują tę garstkę działających okrzykami bojowymi: zróbcie, działajcie, zmieńcie, dlaczego nie zrobiliście tego, dlaczego działacie w ten sposób. Oczywiście podlajkują posty, ba, nawet je udostępnią. I na tym niestety kończy się ich działalność. Rzecz jasna na paradę, marsz czy wiec by przyszli, ale akurat mają już coś innego zaplanowane i niestety nie mogą tego odwołać. Jest im bardzo przykro, na pewno następnym razem się uda.

Nie może zabraknąć Godotów. Nie negują konieczności zmian, widzą panoszącą się w najlepsze dyskryminację, mają świadomość bycia obywatelami drugiej kategorii, ale czekają. Czekają, aż łaskawie panujący rząd im to da. A jak nie rząd, to może Unia Europejska albo Obama. No w każdym razie ktoś przyjdzie i da.

Są jeszcze niedasie. Niedasie to gatunek, który twierdzi, że na pewno się nie uda, że społeczeństwo jest niedojrzałe, że nie ma co się szarpać, bo i tak nic z tego nie wyjdzie, poczekajmy więc może na lepszy moment.

Na koniec tej skromnej i bardzo niepełnej wyliczanki, nie mogę nie wspomnieć o tych najbogatszych. Mają pieniądze, więc nie odczują na własnej skórze niesprawiedliwości, jaką zafundowało im ich własne państwo. A jeśli już wspomogą te nieszczęsne 0,012%, to dobrą radą.

Oczywiście każdy osobnik może być sklasyfikowany w kilku grupach. A żeby nam, działaczom i działaczkom nie było tak dobrze, nie mogę nie dodać, że w tym niewielkim odsetku tych, co to jednak coś robią, jest cała masa żrących się ze sobą wzajemnie grupek i podgrupek.

W 43 rocznicę wydarzeń w Stonewall, kiedy to lesby, transki, cioteczki i męskie prostytutki pokazały światu, że mają swoją godność i zasługują na równe traktowanie przez funkcjonariuszy prawa, niezależnie od tego, kim są, jak wyglądają i się prowadzą, w Polsce przełykamy gorzką pigułkę, szukając winnych hen daleko.

A wystarczy, aby 10% z tego 1 500 000 wyszło na ulicę i stanęło twardo za różowym transparentem: Żądamy równych praw! Żądamy małżeństw! Stać was na to?

Na zdjęciu: Stonewall Inn, 2010. Fot. Gryffindor, Wikimedia Commons.