Jak się nie ma, co się lubi

Wczoraj miałyśmy okazję porobić za panelistki podczas debaty o związkach partnerskich zorganizowanej w ramach Bydgoskich Dni Różnorodności. Tłumu nie było - kilkanaście osób na sali, zdecydowanie z opcji "przekonani" - a za gościa, oprócz nas, robił poseł Artur Dunin (Platforma Obywatelska), tak że i na jakąś specjalnie emocjonalną dyskusję szans nie było. My poopowiadałyśmy o projektach, które już są w Sejmie, poseł Dunin o swoim projekcie, który ponoć w tym tygodniu zaprezentuje klubowi PO. Zapewnił też, że prezydent i premier nie są przeciw, i optymistycznie stwierdził, że ustawa ma szanse przejść jeszcze w tej kadencji. Patrząc na to, co się dzieje wokół ratyfikacji konwencji o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet, która tak naprawdę zupełnie nie dotyka kwestii naszych praw, a i tak, właśnie dlatego, że ponoć wspiera inne niż "tradycyjny" modele rodziny, budzi duży sprzeciw wśród sporej rzeszy posłów i posłanek z partii pana posła, trudno mi w to uwierzyć, ale z drugiej strony wolę pozytywne nastawienie Dunina od wyrażonej przez Roberta Biedronia bodaj na podobnym panelu w Łodzi opinii, że w tej kadencji nie ma na to szans. Może i nie ma, ale takie słowa w wydaniu osoby odpowiedzialnej za projekt zniechęcają do jakiegokolwiek działania. Nie żebym była jakąś szczególną fanką projektu PO, który, jeżeli wierzyć doniesieniom prasowym i pozaprasowym, będzie najskromniejszy z całej trójki, ale z drugiej strony lepsze to niż nic i lepsza jakakolwiek debata sejmowa niż żadna. Bo jest to jakiś początek. Tak że, choć kilkakrotnie podkreślałyśmy podczas panelu, że dla nas to za mało i że nawet jak już jakaś ustawa zostanie przyjęta, będziemy walczyć po prostu o małżeństwa, to zdaję sobie sprawę, że już doprowadzenie do tego, że projekty nie zostaną uwalone w pierwszym czytaniu i pójdą do komisji, będzie malutkim krokiem w dobrym kierunku.

A tymczasem ostatnio przekonałyśmy się z Gosią, jak ważne jest jakiekolwiek zabezpieczenie tej drugiej osoby. Krótko, choć może wkrótce pokuszę się o dłuższą opowieść, bo historia jest przednia, Gosia mi się rozchorowała (ciemne okulary na fotce powyżej, a konkretnie problemy z oczami, to jedna z pozostałości owej choroby). Na tyle poważnie, że przez ponad miesiąc praktycznie nie ruszała się z łóżka. Spora w tym "zasługa" lekarzy (w sumie chyba czternastu), którzy przez długi czas nie potrafili jej prawidłowo zdiagnozować i faszerowali lekami, które nie miały szansy pomóc. No a jako że Gosia leżała, to ja biegałam - po urzędach, szpitalach itd. I z kilkoma rzeczami z pewnością miałabym problem, gdybyśmy w marcu nie spisały w końcu pełnomocnictw, w których upoważniłyśmy się wzajemnie do reprezentowania drugiej osoby w takich sytuacjach. Jasne, że taki papier nie załatwia mnóstwa spraw, które załatwiłaby możliwość zawierania związków, ale warto go mieć. Bo to nie jest tak, że skoro nie mamy setki na karku, to nic nam nie grozi i nic złego się nie wydarzy, więc możemy sobie spokojnie (albo w ramach "buntu" przeciw rzeczywistości) czekać na związki, które dadzą to, co pełnomocnictwo, i wiele poza tym. Nigdy nie wiadomo, co i kiedy się wydarzy, dlatego warto mieć i testament, i pełnomocnictwa, i inne upoważnienia, np. umożliwiające dowiadywanie się o stan zdrowia partnera/partnerki i wgląd do dokumentacji medycznej (można je wypełnić i zostawić w swojej przychodni/szpitalu). Tak że zachęcam. I wklejam nasze na wzór. Całkowity koszt dwóch pełnomocnictw i czterech wypisów to w naszym przypadku 338 złotych.