Niechciani sojusznicy

Ruch LGBTQ jest ruchem ludzi zamożnych ekonomicznie lub/i kulturowo i do takich samych ludzi, poprzez swoją formę, kieruje swój przekaz. Z perspektywy neofaszystów jest to idealne rozwiązanie, nie dość, że uczestnicy/czki ruchu LGBTQ nie wpisują się w akceptowalną w Polsce wizję męskości/kobiecości, to reprezentują uprzywilejowaną warstwę społeczną. Ruch LGBTQ wydaje się uważać, że rewolucyjne zmiany w mentalności mogą pochodzić wyłącznie od wyższych warstw społecznych. Myślenie to charakterystyczne jest dla ruchów społecznych skoncentrowanych wyłącznie na realizacji postulatów dotyczących własnej grupy.

- taka diagnoza ostatnich lat działań ruchu LGBTQ pojawiła się na blogu Prosto antyfaszystowsko (zachęcam do lektury całości). Mimo że autor/autorka momentami upraszcza (np. w części o finansowaniu naszych organizacji czy o zniknięciu niezależnych inicjatyw queerowych), to trudno mi się z tym głosem nie zgodzić. Tak, to prawda, że ogólnoantywykluczeniowy charakter sporej części naszych imprez jest taki jedynie z nazwy (i nie piję jedynie do parady). To prawda, że często bardziej nam po drodze z politykami, co to są grzeczni, ułożeni i dbają o swój PR przekładający się na głosiki w wyborach, niż z mówiącymi rzeczy niepopularne ruchami takimi jak anarchistyczny czy feministyczny. To prawda, że niejednokrotnie odrzucamy co bardziej kontrowersyjnych sojuszników i sojuszniczki, czy to odmawiając im miejsca na naszych imprezach (nie wprost, ale jednak tak - wystarczy popatrzeć, kto jeszcze niedawno wspierał nasze parady, a kto robi to teraz), czy to odcinając się od ich działań.

Jasne, że nie mam na myśli wszystkich "nas" (że przypomnę POMADĘ czy UFĘ) i że to działa w dwie strony. Nasze działania (chyba wszystkie bez wyjątku) też bywają uznawane za zbyt radykalne, a nasze postulaty za nieważne/nieakceptowalne przez wiele osób z tych grup. I nie tylko nam zdarzają się romanse w politykami. Ale nie zmienia to faktu, że my też (nie, oczywiście, że nie wszyscy) nie akceptujemy i stereotypizujemy wiele grup, które są nam bliskie i z racji wsparcia, którego nam udzielają, i dlatego, że same walczą z wykluczeniami i upominają się o słabszych. Nie lubimy anarcholi, bo Kolorowa Niepodległa, nie lubimy feministek, bo Magda Środa, nie lubimy ekologów, bo autostrady, obrońców praw zwierząt, ruchu lokatorskiego, pracowniczego itd. Pytanie, czy powinniśmy/powinnyśmy te grupy lubić. Do kogo nam tak naprawdę bliżej - grzecznego mainstreamu uosabianego przez Kalisza, Kongres Kobiet i inne takie czy niegrzecznej niszy, która nie uważa, że pewne działania są nie na miejscu, że trzeba iść na kompromisy czy zaniechać tego, co niepopularne. A może i tu, i tu, w zależności od sytuacji? Pewnie nie ma jednej dobrej odpowiedzi na to pytanie (tak jak nie ma jednego "my"), nawet jeżeli je uszczegółowić i np. wskazać jeden główny cel, który chcemy osiągnąć, co teoretycznie powinno ułatwić dobór środków i zawieranie sojuszy. Tak że odpowiem po prostu za siebie.

Na pewno jest mi bliżej do inicjatywy "Chleba zamiast igrzysk" niż (mimo ogromnej sympatii chociażby do Niemców za to, jak walczą z homofobią w piłce nożnej) do wyszukiwania "homosmaczków" na zdjęciach z meczów, nie mówiąc już o traktowaniu piłkarskich zmagań Polaków w kategorii wojny. Nie dlatego, że jestem jakąś straszną przeciwniczką igrzysk (choć tegoroczne z racji tego, co Ukraina zrobiła z bezdomnymi zwierzętami, mają u mnie bana), ale dlatego, że bardzo mi się podoba działanie wbrew ogólnopolskiemu malowaniu trawy na zielono. Nieudawanie, że jest super, niezamiatanie problemów pod dywan w imię jak dla mnie dziwnej solidarności z tymi, co to by chcieli wypaść jak najlepiej. Bliżej mi też do tych niedobrych anarchistów, co to na sqatach i na blokadach, czy do tych okropnych feministek, co to żeńskie końcówki i samcze zabawy, niż do Palikota podpinającego się pod protesty przeciw ACTA czy parady obwarowanej zakazami i nakazami, otwartej w manifeście, zamkniętej w regulaminach. Słowem do wszystkiego, co oddolne, spontaniczne, niesterowane słupkami poparcia czy pogonią za popularnością. Co tak naprawdę jest bardzo podobne do naszych działań, których wiele osób również nie chciałoby widzieć w przestrzeni publicznej. Nie twierdzę, że jedyna droga to szukanie sojuszy właśnie z tymi grupami i angażowanie się właśnie w takie działania, czy też że są one jakimś wzorcem z Sèvres. Nie są, a dróg, tak jak i sposobów działania jest sporo i sporo ich realizujemy. Ale też nie mogę się nie zgodzić ze stwierdzeniem, że przylepienie się do mainstreamu i odklejanie od innych "radykałów" nie sprawi, że nagle wszyscy nas pokochają i zaakceptują, a nasze problemy zostaną automatycznie rozwiązane. Nie zostaną. Bo dla mainstreamu zawsze będziemy takimi samymi radykałami jak cała reszta. Wybielenie ząbków, wzięcie polskiej flagi w łapkę i zabawa w dobrą lesbę i pedała tego nie zmieni.