Lekcja czwarta: Ciało miała miętkie jak galaretka

Po pierwsze ostrzeżenie: poniższy wpis może zawierać treści przez niektórych uznane za erotyczne (autentyczny cytat z jakiegoś portalu randkowego).Tak że aby przeczytać ten wpis, musisz mieć ukończone 18 lat. Teraz niech każdy i każda sobie odpowie, czy ma lat to 18 skończone. Jeśli tak, może czytać sobie dalej. Jeśli nie, niech omija ten wpis z daleka.

Na wstępie dla tych, co lubią fakty, dwa sprostowania do poprzedniej lekcji w jednym: z Sigmy wyrzucono nas przed rejestracją stowarzyszenia, a niedługo po nakręceniu filmu dla Channel4 (nie BBC Channel 4), czyli w 1989 roku. I oświadczenie: niniejszym wyżej podpisana oświadcza, iż nieprawdą jest, jakoby w tamtych czasach każda spała z każdą. A przynajmniej nic wyżej podpisanej o tym nie wiadomo.

Mamy rok 1990, grupa zapaleńców po dokonaniu malwersacji pieniędzy Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Grup Lambda celem zakupu czajnika dzielnie uczęszcza na szkolenia. Jesteśmy tak zdolni, że psycholog zastanawia się, czy jest ktoś, kto przyjmie go na terapię. Powód: Monisi w trakcie odgrywania różnego rodzaju scenek udaje się doprowadzić mnie do skoczenia z mostu. Wczułyśmy się w rolę. Ale łyk ciepłego napitku (kawa lub herbata) stawia nas do pionu.*

A Stowarzyszenie, a co za tym idzie i „przestępcza” Lambda Warszawa chronicznie cierpi na brak pieniędzy. Wydawać by się mogło, że geje, lesbijki i inne osoby nieheteroseksualne wesprą swoją organizację nie tylko regularnie wpłacanymi składkami, ale także mniej lub bardziej skromnymi datkami. Nic bardziej mylnego. Już wtedy, a należy pamiętać, że był to rok 1990, wiele osób uważało, że organizacja, jaką była OSGL, jest zbędna. Bo co właściwie ci działacze robią poza defraudowaniem kasy, która ponoć szerokim strumieniem płynęła z zagranicy? Jaka walka o równe prawa, z jaką dyskryminacją? Przecież możemy żyć otwarcie, mamy własne miejsca spotkań (nawet siedziba Monaru dzięki Byczkowi, wspaniałemu barmanowi, i oczywiście czajnikowi zamieniła się w nielegalny, ale uroczy pubik), nikt nas nie prześladuje, no i mamy swoją prasę. Znacie te argumenty?

No dobra, pomyśleli ci niedobrzy, nawiedzeni i skorumpowani działacze, działać nie chcecie, ale bawić się lubicie i zorganizowali dyskotekę. Dochody z biletów w całości przeznaczone zostały na działalność Lambdy Warszawa. Impreza na cel szczytny odbyła się rzecz jasna w Warszawie, przy ulicy Marszałkowskiej 2 w knajpie Pod Dwójką. Pomysł chwycił. Była kontynuacja. I co to były za imprezy... Ech, rozmarzyłam się.

A co z lesbijkami? Ano w kolejnym moim występie w prasie podałam adres naszej skrytki pocztowej. Listy (a były ich dziesiątki) odbierała i odpisywała na nie Danka, której pracy wtedy nie potrafiłam docenić, czego do dziś się wstydzę (zważcie, że były to czasy przedinternetowe, więc nie tylko trzeba było po listy do skrytki pójść, ale, po odpisaniu, wpakować je do kopert, zaadresować, nakleić znaczki i wrzucić do skrzynki). Danusiu, dziękuję i przepraszam. Dzięki tej pozytywistycznej pracy robiło nas się więcej i więcej. Zaczęłyśmy nawet dzielić się na podgrupy. Moje marzenie się spełniło!

Gdzieś w połowie roku dobiła do nas Joanna Garnier. Wspominam o tym dlatego, że okoliczności naszego rozpoznania się (bo poznanie nastąpiło trochę wcześniej) były dość zabawne. Pracowałyśmy razem w bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Kiedy już poznałyśmy się ciut lepiej, Asia w drodze powrotnej z poczty rzuciła w przestrzeń: "Chciałabym poznać lesbijkę". Zatkało mnie. Tak, drodzy czytelnicy i drogie czytelniczki, był w moim życiu taki okres, w którym również ja byłam skrytką. O swoim zerwaniu mówiłam, że odszedł ode mnie ktoś ważny, osoba, z którą byłam itd. itp. I bałam się. Ale przełamałam strach i tak Lambda zyskała kolejną działaczkę.

Spotykałyśmy się gromadnie raz w tygodniu. Dyskutowałyśmy na różne tematy i współdzieliłyśmy egzemplarze takich czasopism jak "Inaczej" czy "Filo". Tak, wiem, że wychodziły wtedy inne, ale tam o lesbijkach nie pisano prawie wcale (a i my się w nich nie udzielałyśmy). Swoją drogą, kupując "Inaczej", wykazywałyśmy się niezłymi skłonnościami masochistycznymi, gdyż pierwsze numery tego pisma obfitowały w męskie akty. Kobietom poświęcone były cztery strony. Najczęściej pojawiały się tam opowiadania. Zdarzały się niezłe, dobre, znośne, ale bywały i takie, w których trafić można było na perełki językowe w rodzaju: "ciało miała miętkie jak galaretka" czy "z czułością dotknęła jej maleńkiej grudki przypominającej konsystencją tę z kaszki mannej" (czy jakoś tak). Dziwne, że po takich opisach nie obrzydło nam życie seksualne.

Przesądy i stereotypy mówią, że życie erotyczne lesbijek jest nudne (dlatego zupełnie nie rozumiem Roberta W.). Ale nie wierzcie temu. Do dzisiaj z rozczuleniem wspominam imprezę, na której gospodyni po nieudanych próbach zapanowania nad rozpasaniem seksualnym hordy lesbijek w końcu machnęła ręką i rzuciła się w wir uciech. Co tam się wyrabiało! Sodomia i Pogoria, jak mówi stare żeglarskie przysłowie. Ale milcz, serce moje. Nadmienić należy, że żadna z bohaterek nie była w związku. Kiedy bowiem wstępowało się w związek, to człowiek pozostawał wierny na zawsze. No, może do pierwszej nadarzającej się okazji.

I to właśnie w tym szalonym roku 1990 w związku z tym, co mogło przerodzić się w związek, ale się nie przerodziło, zaczęła się moja niechęć do gejów, a wówczas pedałów. Otóż wyobraźcie sobie taką oto sytuację. Sobotni wieczór, balanga u Włodka Antosa (nieżyjącego już wydawcy jednego z pierwszych pism gejowsko-lesbijskich "Okay"). Podochocona grupa imprezowiczów postanawia udać się na balety do działającej już wówczas Rudawki. Dwie osoby (ja i ta moja wymarzona) nie wyrażają ochoty do wyjścia, co reszta przyjmuje z ulgą, gdyż martwili się, co stanie się z dopiero co wstawioną golonką. Pouczone, ile czasu jeszcze świńska noga powinna się gotować, zostajemy w końcu same. Półmrok, nie wiem, czy nie była zapalona jakaś świeczka, w tle Kora szemrze "Kocham cię, kochanie moje", moja głowa na jej kolonach, jej usta już prawie stykają się z moimi, kiedy rozlega się dzwonek do drzwi. Z obydwu młodych piersi jednocześnie wyrwało się słowo, którego użyć tu nie mogę. Dzwonek próbowałyśmy zignorować, ale niestety stojący za drzwiami był uparty. Po trzech minutach poddałyśmy się. Wściekłe otworzyłyśmy. Za drzwiami stała młoda i niezwykle przegięta "cioteczka", która słodkim głosem spytała, czy jest Antos. Naszej odpowiedzi nie przytoczę, ale chyba wiem, skąd się biorą opowieści o agresywnych lesbijkach. Spłoszony chłopiec sobie poszedł, a razem z nim zniknęła romantyczna chwila.

Przynajmniej uratowałyśmy golonkę, która już zaczęła się przypalać.

*Nauki nabyte na szkoleniu starałam się wykorzystać kilka lat później. Moja przygoda z telefonem zaufania w Ośrodku "Rainbow" , z którego wyrosła obecna Lambda Warszawa, była jednak krótkotrwała. Przyznaję bez bicia, przerosła mnie odpowiedzialność za drugiego człowieka.