Nasz bilet w przestworza

Być może słyszeliście już o nowej kampanii promocyjnej skandynawskich linii lotniczych SAS "Love is in the Air". Tak w skrócie chodzi o to, że para kobiet lub mężczyzn, która zdobędzie najwięcej głosów internautów, weźmie ślub w powietrzu, a następnie poleci na kilka dni do USA na swój miesiąc miodowy. Postanowiłyśmy z Gosią spróbować - w końcu trzeba mieć marzenia. Poza tym fajnie by było, gdyby pierwszą parą jednopłciową, która weźmie ślub w przestworzach, była para kobiet z Polski. Zawsze to szansa na szerszą promocję naszych postulatów. Głosować na nas można tu, odrywając część biletu. Jeżeli strona wam się nie załaduje, po prostu wpiszcie imię którejś z nas w wyszukiwarkę na dole. A nasz bilet wygląda tak:

Tyle autopromocji. A dziś lekka modyfikacja cyklu spod znaku "polecam filmy", który, nieregularnie bo nieregularnie, ale jednak staram się tu prowadzić. Bo będzie głównie "nie polecam". Otóż z bólem serca, ale jednak nie polecam "Chloe" z Julianne Moore i Liamem Neesonem. Po pierwsze dlatego, że po prostu nudny. Po drugie, bo antyfeministyczny - takie "Fatalne zauroczenie" w wersji lesbijskiej. Oto profesorska żona z wyższych sfer podejrzewa, że mąż ją zdradza, wynajmuje więc call girl (w tej roli jak zwykle drewniana Amanda Seyfried), aby go uwiodła i sprawdziła, czy tak jest. Call girl jest jednak bardziej zainteresowana żoną (też bym była), więc nagina sytuację tak, aby za wszelką cenę wyszło na jej. Nie będę złośliwa i nie napiszę, czy jej wyjdzie, czy nie, w końcu może ktoś to jednak zechce obejrzeć, więc nie będę mu psuć "zabawy".

Nie polecam też "Cracks". Gosia twierdzi, że to dla odmiany film antylesbijski. Nie mam pojęcia, czy tak jest, choć rzeczywiście jedną z głównych bohaterek jest niezrównoważona nauczycielka z brytyjskiej szkoły żeńskiej, która ewidentnie wykorzystuje swoje uczennice, ale tak czy siak nie ogląda się tego dobrze. Może dlatego, że twórcy nie mogli się zdecydować, czy robią film ambitny, czy "zwyczajny". A może dlatego, że wyszło za mało artystycznie, by im wybaczyć, że całość jest po prostu niezrozumiała. Nie wiadomo, co kieruje rzeczoną nauczycielką i dlaczego kadra konserwatywnej ponoć szkoły nie zwraca uwagi na jej metody wychowawcze. Nie wiadomo też, czy to w ogóle szkoła, czy raczej zakład wychowawczy, a jeżeli to drugie, to dlaczego tak łatwo z niego wyjść. Oraz o co chodzi z tym, że "bohaterki są tam na zawsze" (zdanie, które pada w filmie kilkakrotnie). Jak chcecie się poirytować, to możecie spróbować sobie odpowiedzieć na te wszystkie pytania, choć ja bym się spokojnie bez tych "dylematów" obeszła.

I w końcu coś spod znaku "polecam". To kameralne amerykańskie "Hannah Free", historia osiemdziesięciu (no, mniej więcej) lat wspólnego (i osobnego) życia pary kobiet. Bohaterki poznajemy w domu opieki - Rachel przy życiu utrzymuje jedynie respirator, Hannah jest w lepszej formie, ale nie może odwiedzać ukochanej, bo dostępu do niej broni niechętna ich związkowi córka Rachel. Wraz z Hannah przenosimy się w przeszłość bohaterek - ich dziecięcej przyjaźni, rozłąki, gdy Rachel postanowiła zrealizować się w bardziej tradycyjny sposób i wyjść za mąż, w końcu lat wspólnego życia (przerywanego podróżami zawsze głodnej świata Hannah) po śmierci męża Rachel. To zupełnie inna produkcja niż te, do których ostatnio przyzwyczaiło nas (zwłaszcza mainstreamowe) kino. Bohaterki nie są piękne, młode i bogate, nie mieszkają w wielkim mieście, poznajemy je, gdy zajmują się tak trywialnymi rzeczami jak gra w warcaby, przygotowywanie posiłków, kopanie w ogródku czy wspólne przesiadywanie na ławce przed domem. Ot, życie zamiast fabryki snów. Tak że jak lubicie się wzruszać historiami, które mogły się wydarzyć naprawdę, obejrzyjcie.