Głosowanie, ślub i płeć

Myślałyśmy, że po piątkowym skoku na pierwsze miejsce w konkursie SAS nic już nas nie zaskoczy. Tymczasem dziś, głównie chyba dzięki main topikowi na Gazeta.pl:

odnoszącemu się do tego tekstu, zaliczyłyśmy chyba z 1000 głosów (a strona konkursowa awarię, którą, mam nadzieję, szybko naprawią). Zagościłyśmy też na blogu Jenny Schecter, która dzielnie promuje homoseksualizm w bardzo trudnym miejscu, bo na Pardon.pl. Napisała też o nas Wirtualna Polska (pod głupim tytułem "Polskie lesbijki zwyciężą w kontrowersyjnym konkursie?"). Ale najpiękniejsza rzecz ukazała się na stronie Krytyki Politycznej:

To jest popkulturowa strategia walki z homofobią. Zdecydowanie moim zdaniem skuteczniejsza od strategii martyrologiczno-moralizatorskiej. O konkursie już teraz zrobiło się głośno, a samo uczestnictwo polskich par to okazja do przypomnienia postulatów LGBT. Im więcej doniesień medialnych na ten temat - szczególnie opartych o historie konkretnych osób, które są gotowe taki związek zawrzeć - tym lepiej. Ewie i Gosi marzy się lotniczy happening i luksusy w pakiecie z przyczyn zasadniczo politycznych - one od lat pchają ideę związków/małżeństw osób nieheteroseksualnych. Trzymam kciuki - pisze między innymi Agnieszka Graff. Cały tekst tu. Cudowny. Dziękujemy.

Tymczasem wokół ślubu Ani i Grety, a konkretnie wokół artykułu w "Gazecie Wyborczej", zrobiła się nielicha dyskusja. Nie żeby mnie to jakoś szczególnie zaskoczyło. Nienormatywne tożsamości to trudny temat, a jak się go jeszcze poda w taki sposób, w jaki zrobili to autorzy tekstu (dwie panie wzięły ślub! W Polsce! Legalnie!), to trudno liczyć na zrozumienie. Również wśród teoretycznie swoich, co pokazuje dyskusja na Homikach pod informacją o ślubie pań. W końcu, choć już wiemy, co to homoseksualność, biseksualność czy transseksualność, to inne tożsamości sprawiają nam już nieco więcej kłopotów. No bo jak można uważać się za kobietę, skoro się ma, za przeproszeniem, siusiaka (Ania)? I jak to możliwe, że kobieta, która przez tyle lat uważała się za lesbijkę, zakochała się w kimś, kto tego, znowu za przeproszeniem, siusiaka ma (Greta)? Ano można i możliwe. I tak naprawdę od wyjaśnienia, jak to możliwe, należałoby moim zdaniem ów tekst w GW zacząć. Choć nawet wtedy wzbudziłby nielichą konsternację. Ale przynajmniej byłby to już jakiś początek dyskusji o tych wszystkich tożsamościach, o których dotąd się w mainstreamie nie dyskutowało.

Dlaczego zatem uważam, że Ania jest Anią, a nie Jankiem? Bo moim zdaniem to nie ciało, w którym się urodziliśmy i w którym żyjemy, decyduje o tym, jakiej jesteśmy płci. A operacyjna korekta płci jest potrzebna w przypadku, kiedy ktoś w swoim ciele czuje się źle, nie jest natomiast konieczna, aby uznać, że dana osoba jest kobietą lub mężczyzną. Jasne, że według polskiego prawa w dokumentach Ani zawsze będzie widniało imię "Jan". Ale ona sama nie czuje się Janem (choć czasami funkcjonuje w tym wcieleniu) i to moim zdaniem w zupełności wystarcza. A poza tym - dlaczego właściwie nie? Dlaczego sztywno, binarnie dzielić rzeczywistość: ta ma w dowodzie "Gosia", więc to kobieta, ten "Marek", więc to mężczyzna? W czym nam przeszkadza ktoś, kto jest trochę tym, a trochę tym? Że utrudnia artykulację postulatów? Że nie wiadomo, czy (i jak) go włączyć czy wyłączyć z walki o równe prawa (bo pod pewnymi warunkami on/ona świetnie w naszym systemie prawnym funkcjonuje)? No bez przesady. To przecież nadal stara dobra dyskusja wizerunkowa. Co oczywiście nie oznacza, że wszyscy mają wszystko przyjmować na słowo: "Ania to kobieta, bo tak!". Przeciwnie - tłumaczyć trzeba.

A dlaczego uważam, że Greta, mimo iż przez wiele lat uważała się za lesbijkę, mogła zakochać się w Ani, nie przekreślając w ten sposób całego swojego dotychczasowego życia? Tu już jest prościej - bo nie wierzę, że nasza tożsamość jest niezmienna i z góry dana. I że - znowuż - określa ją to, co osoba, którą pokochamy, ma w spodniach. Choć jak dla mnie Greta lesbijką nie jest (określiłabym ją jako omniseksualną, czyli zdolną kochać poza granicami płci), to jeżeli ona uważa Anię za kobietę i chce się tak określać (choć nie wiem, czy chce), to w porządku. A jeżeli nie, to też. Ale powiedzieć, że zakochała się w mężczyźnie, to już jak dla mnie zbyt wielkie uproszczenie.

Pod poprzednim postem Wojtek zadał pytanie, co było w tym ślubie transgenderowego. Nie wiem, bo nie wiem, co to jest transgenderowy ślub. Nigdy wcześniej na takim nie byłam. Ale dyskusja, którą wywołał, niewątpliwie o przekraczaniu granic płci jest. Więc może to?