Normalni - nienormalni

Na początek ogromne podziękowania dla wszystkich, którzy wspierają nas w naszych podniebnych zmaganiach. Oddając głosy i linkując - tu ukłon w stronę Orsokane, Arc-en-terre, Hyakinthosa, Eile, Ygi, Innej Strony, która postanowiła ponownie napisać o akcji, bear news pl, Kobiety Kobietom (jak kogoś pominęłam, proszę się upomnieć) oraz wszystkich tych osób, które udostępniają link do akcji na Facebooku i rozsyłają informację dalej. Plus specjalne podziękowania dla Kasi Formeli, która informuje o udziale polskich par w akcji na wszystkich możliwych frontach. W tej chwili jesteśmy na 5 miejscu, 4 wydaje się całkiem realne, a dalej... do 10 października jeszcze trochę czasu. Zobaczymy.

A to specjalnie dla wszystkich, którzy od wczoraj nucą tę samą piosenkę, klikając w tę samą stronę:



Pod moim postem o wynikach badań CBOS-u rozwinęła się dyskusja o normalności/nienormalności osób nieheteroseksualnych. Przyznam szczerze, że boję się słowa "normalny". Nawet nie dlatego, że często używane jest synonimicznie do "zwyczajny" czy "przeciętny", ale dlatego, że zazwyczaj deprecjonuje wszystko, co "normalne" nie jest, lub przynajmniej wpycha je do jakiegoś worka, na przykład z napisem "norma tolerowana" (jak seksuologia robi z homoseksualnością). Mamy więc "normalne kobiety", "normalne pary" czy "normalnych ludzi" i cały zestaw kryteriów, które trzeba spełnić, aby być do danego grona zaliczoną. A jak się nie spełnia, to jest się marginesem, dewiacją, oryginałem, ma się problem ze sobą, buntuje się przeciw rzeczywistości itd., itp. A "normalność" staje się usprawiedliwieniem do wytaczania dział przeciw wszystkim odmieńcom (lub tym jeszcze mniej "normalnym" niż my). Również w naszym gronie, że przypomnę tylko nadal się toczące dyskusje wizerunkowe czy spory o obecność drag queens na paradach. Zawsze dziwią mnie argumenty w rodzaju "Ja jestem zwyczajna, nie wyróżniam się z tłumu i cały czas staram się prostować błędne przekonanie, że lesbijka to taki niedorobiony facet, a gej to koleś, który przebiera się za kobietę". To nie lepiej przekonywać, że jesteśmy po prostu różni, szczególnie, gdy jest się samą na to żywym dowodem?

Fakt, że media mocno upraszczają wizerunek osób nieheteroseksualnych. I że lubują się w sensacyjnych obrazkach. Pytanie tylko, czy to jest problem nasz, czy mediów. I czy rozwiązaniem ma być eliminowanie z publicznych akcji wszystkich bardziej "nienormalnych", czy też praca u podstaw wśród dziennikarzy i dziennikarek. Oraz zadbanie o większą reprezentację medialną nas samych - bo jasne, że media mają swoich ulubieńców, których lansują, ale też osób, które byłyby skłonne pokazać publicznie swoje śliczne buźki, nadal mamy jak na lekarstwo (tu ukłony dla Asi, która dyskutuje pod wspomnianym postem o badaniach CBOS-u, a która jakiś czas temu opowiedziała w "Gazecie Wyborczej" o tym, jak była dyskryminowana w pracy dlatego, że jest lesbijką - tekst tu, a ja trzymam kciuki za wygraną w sądzie).

Jest jeszcze jedna rzecz. Niezależnie od tego, jak się dwoimy i troimy i czego nie próbujemy udowodnić, zawsze się znajdzie ileś tam osób, dla których nie jesteśmy "normalni" nie dlatego, że wyglądamy inaczej (niż kto?) czy żyjemy inaczej (znowuż: niż kto?), ale po prostu dlatego, że jesteśmy nieheteroseksualni. Co jest tak naprawdę kolejnym argumentem za promowaniem nie "normalności", a różnorodności. Bo ta, w przeciwieństwie do wszelkich "norm", tak łatwo nie kategoryzuje i nie wyklucza. A na dodatek potrafi zmienić rzeczywistość.