Moje dylematy w kontekście queerowo-działaczowskich dylematów

Na Homikach, u Marcina i u Abiekta ciekawa dyskusja o znaczeniu teorii queer dla polskiego ruchu LGBTQetcetera, szansach, perspektywach, strategiach i pomysłach, jak działać w przyszłości. Poszło o nowy numer pisma "InterAlia", w kontekście którego Marcin szuka odpowiedzi na pytanie, w jakim kierunku powinniśmy pójść, aby nasze postulaty zostały zrealizowane. W dyskusji (zachęcam do włączenia się) mnie akurat ujął jeden z argumentów Jacka Kochanowskiego (na wszelki wypadek dodam - jednego ze współzałożycieli KPH) na blogu Abiekta:

Zajmuję się (...) tworzeniem (czy współtworzeniem) wiedzy, która może być przydatna do tego, by prowadzić racjonalną politykę. Problem polega na tym, na co zwraca uwagę też Marcin, że nasi działacze/działaczki mają tę wiedzę głęboko gdzieś, wiedzę opartą na doświadczeniach pokoleń lesbijek i gejów walczących o swoje prawa. Sądzą, że świat zaczyna się od nich, a to, czym zajmuje się Kochanowski czy Mizielińska, to nudne akademickie pieprzenie w bambus. Liczą się akcje, wszystko jedno jakie i wszystko jedno po co. Ja mam pogląd, że zanim coś się zrobi, trzeba wiedzieć: co się robi i po co się robi.

Trudno się nie zgodzić, zresztą o potrzebie edukacji działaczy i działaczek zdarzyło mi się już tutaj parę razy marudzić. Akcje na "hurra!" są fajne dla Lesbijskich Oddziałów Terrorystycznych (które mam nadzieję jeszcze istnieją), ale nie dla uważających się za poważne organizacji. Zresztą ostatnio wyszło mi, że nawet działalność mało poważna, jak nasz kabaret, również powinna być po coś. Bo choć nasze środowisko zazwyczaj wrzuca nas (słusznie!) do szufladki z napisem "rozrywka" (tudzież "to nie jest śmieszne"), to już mainstream doszukuje się w nas czegoś więcej. Nie przez przypadek piszę o tym teraz, bo nagle mamy wysyp (no dobrze, wysypik) propozycji z mainstreamowych mediów, abyśmy się w jednym czy drugim programie śniadanowym pojawiły. No i jest kłopot, bo wiadomo, że nie o wymiar kabaretowy chodzi, ale o nasze bycie lesbijkami (co, przyznaję, zlekceważyłyśmy, idąc do "Strefy wolnych myśli"), a więc o aspekt polityczny całej sprawy. Bo niestety w tym nieszczęsnym kraju jest tak, że cokolwiek zrobią osoby LGBTQetcetera, jest to uznawane za polityczne. Pytanie brzmi, jak to ugrać i czy w ogóle warto. Po co znowu pójdziemy do mediów (jeżeli pójdziemy) i co możemy wygrać, a co stracić. I jako kto w ogóle się tam pojawimy. Przyznam, że gryzie mnie to straszliwie, bo za działaczkę się już mimo wszystko nie uważam, a wiem, że tak - czyli jako "reprezentantki środowiska i jego postulatów" - możemy zostać odebrane. Nie widzę też nas jako następczyń Rafalali, która flirtując z mainstreamem, wygrała wolność do robienia tego, co robi. Kurczę, ja chciałam tylko bawić ludzi, a tu nagle wyszła z tego całkiem poważna sprawa. Mniejsza z tym, że nam to dobrze zrobi na warsztat. Gorzej, że jakoś tam się przyczyniamy do tworzenia portretu zbiorowego polskiego środowiska LGBTQetcetera. Że znowu ktoś powie / napisze "Tak wyglądają polskie lesbijki". I głupio by było, gdyby wyglądały głupio.

I teraz bardzo bym chciała, aby ktoś napisał: "desperujesz, Mirmiłku". Sama bym to chciała napisać, ale jedyne, co mi się pod czaszką kołacze, to złość na fakt, że gdyby ta nasza niższa, bliższa rozrywce kultura była choć ciut bogatsza, nie byłoby problemu. Gdybyśmy mieli misiowy boysband, kilka zespołów, wokalistek, stand-upowców, gdyby mainstream przywykł do faktu, że coś takiego jak nasza kultura po prostu istnieje i nie ma po co robić wokół tego wielkiego halo. Gdyby była taka Ellen...

O właśnie, skoro już padła Ellen, to czas na zabawną przerwę muzyczną. Czy już wspominałam, jak bardzo nie cierpię Katy Perry? Jedynie w tym klipie jestem w stanie ją znieść:



Do samej dyskusji, od której zaczęłam ten wpis, chyba nic mądrego dziś nie dodam. Bo że trzeba mieć plan, to wiadomo. Że trzeba patrzeć szerzej, też. Że potrzebny jesty lobbing i rozliczanie polityków z obietnic wyborczych, że edukacja liderów i działaczy - nic nowego pod słońcem. Tylko jak sprawić, by komukolwiek chciało się nie tyle ową strategię opracować, ale wcielić w życie? Podobny problem ma zresztą również nasz feminizm - bo nie tylko my, jak pisze Abiekt, dostaliśmy jednocześnie i gejowsko-lesbijskie "community", i "gay liberation front". Również wszystkie zdobycze powojennego feminizmu trafiły do nas jednocześnie. Polska specyfika, tak. Tylko jak z tego wyjść?

PS Ostatnio na blogu Lubię alternatywne systemy znalazłam opinię (odnośnie działalności właśnie), że bez zadęcia i patosu nie da się jakoś zaistnieć i poważnie rozmawiać o poważnych sprawach. Bo Polacy to naród od wieków bogoojczyźniany bez krzty dystansu do samego siebie. I że lepiej od migawek z parad czy żenujących wywiadzików z działaczami w TV zadziałałby "zawstydzający monolog jakichś wyoutowanych autorytetów". Niestety autorka nie rozwinęła tematu, bo uważa, że jako że sama nic nie robi, nie ma moralnego prawa się wypowiadać. Szkoda. Może o strategię działania na przyszłość powinno się też zapytać tych, co nie dają sobie prawa głosu. Bo działacze, szczególnie warszawscy, są jednak czasami trochę oderwani od rzeczywistości.