Znów etykiety, ale tym razem muzyczne

Tak, znowu muzyka. Hurra! Ale za to okazja specjalna, bo w czwartek po występie w Ustach Mariana miałam przyjemność poznać Xysia i Juniora z współmałżonkiem (przy okazji - Junior, wyyygraaaliśmy!) i Junior stwierdził, że promuję tutaj muzykę country. Otóż nie do końca, ale o tym za chwilę. Najpierw, jako że mój ulubiony team muzyczny Ferrick, McKeown, Miller, Wolf ma na koncie kilka coverów tego jakże szlachetnego gatunku muzycznego, wrzucam ich wersję "Ring Of Fire" Johnny'ego Casha (niestety jakość wideo koszmarna, ale za to słychać nieźle):



Mimo mojej całej sympatii do country (choć bardziej niż country lubię westerny, szczególnie w wydaniu spaghetti), uściślam, że gatunki muzyczne, którymi moje ulubione wykonawczynie się parają, to jednak głównie folk, rock i jazz. Ten pierwszy zazwyczaj kojarzy się z panią czy panem uzbrojonym w gitarę akustyczną, co ciut się kłóci z "oficjalnymi" definicjami i odczuciami samych twórców. Najpierw Ani Difranco: "Sercem muzyki folkowej nie jest gitara akustyczna. Używam słowa 'folk', mówiąc również o muzyce punkowej czy rapie. Chodzi o podejście, o świadomość spuścizny, o społeczność, którą tworzy. To muzyka, która daje głos różnym społecznościom i ich walce przeciw autorytetom". Miss Ferrick dla odmiany uważa się raczej za piosenkarkę rock'n'rollową, bo opowiada o swoim życiu, nie próbując nadać śpiewanym przez siebie historiom politycznej perspektywy. Czyli ważne jest nie tylko, jak ktoś śpiewa, ale też, o czym. Swoją drogą, panią Ferrick (i podobne jej piosenkarki) wrzuca się też czasami po do prostu worka z napisem "współczesna muzyka folkowa", obchodząc w ten sposób brak wymiaru politycznego czy społecznego w ich twórczości. 

Żeby było jeszcze trudniej, etykieta "współczesna" nie zawsze pomaga. Ot, w przypadku Erin McKeown, która się przez tego bloga od początku przewija, ale nigdy nie została należycie przedstawiona, najlepiej chyba pozostać przy bardzo użytecznym słówku "alternatywna". Bo Erin to jazz, blues, rock, folk, funk, pop, swing, elektro i pewnie parę innych równie pojemnych określeń. Niezależnie jednak od tego, co gra i jak to nazywa, Erin jest niesamowicie utalentowana i na pewno warto ją choć trochę poznać. Dziś specjalnie dla Panów "James" - historia jej przyjaciela, który zakochał się w heteroseksualnym żołnierzu. Jest happy end.



A dla pań, panów i osób nieidentyfikujących się z żadną płcią - "How to Be a Lady":



Tak w ogóle, to dziś miało być nie muzycznie, a filozoficzno-przynudziarsko o lesbijkach, związkach, życiu codziennym i tak dalej, i temu podobnie (tak na kanwie dyskusji pod poprzednim postem), planowałam też skomentować wyrok trybunału w Strasburgu odnośnie wieszania krzyży w szkołach, ale mi się skasowało. No dobrze, nie skasowało, ale zapisało na inny czas, bo na razie mam trochę dość "poważnych" (w cudzysłowie, bo dla mnie muzyka to poważna rzecz) tematów. Ale jeszcze mi się wróci, mam nadzieję. A w ramach odstresowania czytam "Potworny regiment" Pratchetta. Wątek lesbijski jest, a jakże.