Niepoprawny Lynch i mały coming out

Właśnie wróciłyśmy ze strasznie fajnej i kompletnie niezaplanowanej imprezy u Krzysia i Daniela, tak że dziś (w nocy) nie będzie ani o Karze Auchemann, ani o działaczostwie i innych nudach. Będzie za to kilka odkryć, które być może dla czytających tego bloga nie są żadną rewelacją, ale mnie zachwyciły i po prostu muszę się nimi podzielić. Bo tak się złożyło, że chłopaki kolekcjonują bardzo ciekawe klipy i trochę z tego, co zobaczyłam (zanim zaczęliśmy z Danielem śpiewać, przez co reszta imprezy przeniosła się na słuchawki do drugiego pokoju), chciałabym tu wrzucić, na wypadek, gdybym rano już nie pamiętała, co i jak.

Na dobry początek Stephen Lynch, amerykański komik i muzyk, który ma tę cudowną cechę, że potrafi być bardzo, ale to bardzo niepoprawny politycznie, w związku z czym dołącza do grona moich ulubieńców, obok Margaret Cho, Jeffa Dunhama i George'a Carlina. Na start coś lajtowego i w sumie uroczego, czyli "If I were gay":



A teraz co wrażliwsze osoby proszę o odejście od monitorów, bo będzie o księdzu i ministrancie:



Jako że znamy się już parę miesięcy, czas, bym zrobiła swój coming out. Otóż uwielbiam Harry'ego Pottera. Każdą część przeczytałam kilkukrotnie, co pewien czas wpadam w ciąg i wtedy nawet nowa Winterson nie powstrzymałaby mnie od ponownego przejścia wszystkich tomów. A jak nadal mam niedosyt, sięgam po fanfiki, najchętniej w wykonaniu polskiej pisarki fantasy Ewy Białołęckiej, która pod pseudonimem Toroj popełniła kilka historii spod znaku nie tyle Pottera, co raczej Snape'a i mieszkańców Slytherinu. Jak ktoś chce poczytać, to najwięcej części jest tu, szczególnie polecam „Trick or treat, czyli Halloween Severusa Snape’a”, „Dla każdego gwiazda – czyli opowieść pod choinkę” i „Hapy Niu Jer albo pojedynek czarnych charakterów". Białołęcka nie bawi się wprawdzie w opowiadania slash (yaoi), czyli nie tworzy męsko-męskich romansów w Potterze, ale za to, w przeciwieństwie do większości twórców i twórczyń fanfików, potrafi pisać. Ale jak ktoś pragnie slasha, to proszę bardzo (wersja ocenzurowana, zresztą kompletnie nie wiem, czemu, amatorki i amatorów "mocniejszych" wrażeń zapraszam tu):



A tu dla odmiany Potter w wersji zaraźliwo-muzycznej (tak że uważajcie, bo się przyczepia) i na dodatek kukiełkowej:



Czy ja już wspominałam, że nie cierpię Katy Perry? Tak, wiem, zdarzyło mi się, chyba sobie koszulkę na tę okazję zrobię, żeby ciągle tego nie powtarzać. No, ale skoro ona może, to i parodyści mogą, tak że wrzucam kolejny teledysk z panami:



Dobranoc! Bo zaraz będzie "skowronek to, a nie słowik".