Podążam za modą

Ostatnio na moich ulubionych blogach modne są przerwy, tak że i ja zapauzuję. Do piątku. Bo mamy próby. Codziennie! Gosia kazała wszystkim kabaretkom czytać Sikorę (teoretyka, praktyka, maniaka i mistyka kabaretu) i się do jego rad stosować.

A jest do czego, bo Sikora to naprawdę mądry gość. Cytaty na dziś z działu "Porady dla młodych":

Nikt psychicznie zdrowy dobrowolnie nie wchodzi na scenę (a już na pewno nie na kabaretową). Zawsze jest jakaś motywacja, do której niechętnie się przyzna. To albo leczenie kompleksów, albo chęć błyszczenia, bywa, że pobudki materialne. I nie ma się co obrażać. Psychicznie zdrowi siedzą na widowni.

Naturalna spontaniczność potrafi być rozbrajająca. Kiedy występ idzie lepiej, niż występujący oczekiwali, to po prostu widać, jak aktorzy rozkwitają i promienieją z każdą reakcją widowni. A publiczność to odbiera i odsyła tę energię z powrotem na scenę. I tak się potrafią nawzajem napędzać oglądający z występującymi, że występ nabiera magicznego wymiaru. Wymiana energii jest wtedy na tak wysokim poziomie, że zakrywa wszelkie niedostatki warsztatowo-tekstowe. 

Jeżeli występ nie jest dla jakiejś oficjalnej widowni, tylko dla ludzi z poczuciem humoru, to nieudolność może bardzo działać na korzyść widowiska. Wprowadza wymiar ludzkich słabości, które mogą dodawać wdzięku i lekkości. Nieraz autorzy tekstów wysilają się, żeby wyeksponować ludzkie słabości - a tu za darmo i w sposób najbardziej naturalny pokazane jest, że można sobie nie radzić. To jest naprawdę duża siła początkujących - pod jednym tylko warunkiem: że z tego powodu nie zaczną się denerwować. 

Spontaniczność spontanicznością, nieudolność nieudolnością, ale pomne faktu, że nie jesteśmy już wcale takie nowe i że w naszym przypadku efekt świeżości powoli (?) przestaje działać, pracujemy nad warsztatem i dzień w dzień ćwiczymy przed czwartkowym występem w Ustach Mariana i przed kolejnymi - również bliskimi. Co gorsza, poddałyśmy się pod potworną, morderczą i megakrytyczną obróbkę dwóch zaprzyjaźnionych aktorek. Co jeszcze gorsza, reżim próbowy zamierzamy utrzymać. Zabawa się skończyła. I pozostaje mi mieć nadzieję, że wkrótce dostrzeżecie różnicę.

A na wypadek, gdybyście za mną tęsknili, tutaj znajdziecie fotoreportaż Hanny Jarząbek o życiu codziennym lesbijek w Polsce. Piękny, i wcale nie piszę tak dlatego, że gdzieś się tam z Gosią przewijamy. No dobra, może trochę i dlatego.

Do przeczytania:)