O kulturze i homofobii motania ciąg dalszy

Mam takie małe i chyba nieszkodliwe w sumie hobby - od jakichś sześciu lat jestem wierną czytelniczką forum, a ostatnio również portalu internetowego Fronda.pl. Kiedyś brałam udział w dyskusjach, ba, zyskałam nawet miano "ich lesbijki" (taka forumowa maskotka, zobaczcie, nawet my, straszny ciemnogród, swoją lesbijkę mamy), teraz ograniczam się do obserwowania. I z jednej strony wiem, że czytanie homofobicznych newsów czy dyskusji nie ma większego sensu, z drugiej - ich zamiłowanie do ich produkowania, ba, więcej niż zamiłowanie, wręcz życiowa misja, jest jednak na swój sposób fascynująca. Czegóż to ludzie nie wymyślą na usprawiedliwienie swojej homofobii, jakich newsów nie wyciągną - a to że lesbijka uwiodła uczennicę, a to że gej zamordował partnera i następnie go zjadł, a to że starszą panią w Wielkiej Brytanii aresztowano, bo skrytykowała paradę osób nieheteroseksualnych, no po prostu dzień bez strasznego newsa "z życia lesb i pederastów" to dzień stracony. Najbardziej rozwaliła mnie jednak dyskusja na forum Frondy po tym, jak w sierpniu tego roku w Tel Awiwie nieznany sprawca zamordował dwoje młodych ludzi biorących udział w spotkaniu grupy wsparcia dla gejów i lesbijek. Otóż jeden z forumowiczów Frondy uparcie dowodził, że skoro podczas spotkania grupy propagowano homoseksualizm, to morderstwo to było ze wszech miar usprawiedliwione, bo lepiej nie żyć, niż żyć w grzechu. Mocne, nieprawdaż?

W tym kontekście (a także w kontekście jakiejkolwiek dyskusji o homoseksualności na forum większego portalu) naprawdę bawią mnie wywody o tym, że czyjaś nieheteroseksualność nikogo już w Polsce nie rusza. Piję do kolejnego wpisu na temat Barbie Girls na portalu Kontrowersje.net (powstałym w odpowiedzi na tekst Neospazmina, którym zachwycałam się tu), a którego autor i założyciel Kontrowersji w jednym uparcie dowodzi, że a) lesbianizm sprowadza się do wkładania sobie tego i owego tu i tam (i do tego ograniczają się nasze skecze), b) nikogo już w Polsce to, że ktoś jest lesbijką, nie rusza, tak że robienie wielkiego halo z gimnazjalnego amatorskiego teatrzyku lesbijskiego jest po prostu śmieszne. Linka nie podaję, zgodnie z zasadą, że nie promuję wywodów moim zdaniem niewartych promocji, ale wspomnieć muszę, bo to piękna ilustracja tego, jak niejednorodnym zjawiskiem jest homofobia i jakich to ekwilibrystycznych sztuk wymaga czasami powiedzenie, że się lesbijek po prostu nie lubi, a właściwie to się lubi tylko niektóre, te, co się ze swoją homoseksualnością nie "obnoszą" i grzecznie robią to w domu po kryjomu.

Tekst na Kontrowersjach to też ciekawy przyczynek do niedawnej dyskusji tutaj o naszej kulturze. Bo według jego autora wejście kulturalnych inicjatyw spod znaku literek LBGTQIetcetera do mainstreamu równa się jego pauperyzacji. Bo przecież Gombrowicza kochamy za to, że wielkim pisarzem był, a nie za to, że i od chłopców nie stronił. Bo heterycy nie robią szoł z tego, co oni tam i gdzie sobie wkładają (czyżby?). Więc i Barbie Girls niech się nie pchają do mainstreamu, a może raczej niech media ich nie wyciągają, bo stajemy wówczas w jednym szeregu z Jolą Rutowicz i Michałem Wiśniewskim. Z tym ostatnim stwierdzeniem mogę się poniekąd zgodzić - póki nie poprawimy warsztatu, naszą jedyną wartością dla mainstreamu będzie owa łatka "lesbijski". Co nie zmienia faktu, że twórca Kontrowersji nie tyle nie widzi miejsca w kulturze dla inicjatyw kiepskich artystycznie, co utożsamia ową kiepskość z lesbijskością (i innymi "-ościami"). Czemu? Bo to już przecież było. Bo szokowali Nabokov, Markiz de Sade i Jim Morrison. No właśnie, szokowali. Tylko czy ma szokować komik-gej opowiadający o dajmy na to serii nieudanych randek w ciemno? Albo o ogłoszeniach na portalach randkowych (przy okazji - polecam superwpis o ogłoszeniach właśnie na blogu Xysia tutaj). Nie, on ma bawić. Za to biseksualny malarz ma dajmy na to zachwycać, fotografka-lesbijka powiedzmy zmuszać do myślenia, a pisarka-transka może wzruszać. Niezależnie od tego, czy uczyni swoją tożsamość seksualną czy płciową tematem swojej sztuki czy nie. Ale też niezależnie od tego, czy postanowi tę tożsamość poprzez swoją sztukę ujawnić. A już na pewno jej / jego orientacja nie może być czynnikiem decydującym o tym, czy to, co robi, uzna się za wartościowe. Kłopot w tym, że moim zdaniem my jesteśmy na etapie, na którym właśnie orientacja jest jednym z ważniejszych kryteriów kwalifikujących (przykład naszego kabaretu, który jest na fali, bo jest lesbijski) bądź dyskwalifikujących (maglowany wpis na Kontrowersjach).

A teraz nieoczekiwana zmiana tematu. Przez to całe zamieszanie wokół kabaretu niewiele jest u mnie ostatnio muzyki. Tak że dziś coś z pogranicza komedii i muzyki, czyli Julie Wolf śpiewająca dla mamy Ellen Degeneres podczas rejsu zorganizowanego przez lesbijską agencję turystyczną Olivia Travel.



To niestety jeden z niewielu klipów ze śpiewającą Julie dostępnych w internecie, a szkoda, bo sama artystka jest więcej niż godna uwagi. Julie ma na koncie tylko jedną płytę solową - wydaną w 1996 roku "Walk the Worn Out Floor" (kilka piosenek tutaj) i pewnie z setkę płyt nagranych z innymi wykonawcami, głównie folkowymi, rockowymi i jazzowymi, jak Bruce Cockburn, The Indigo Girls, Erin McKeown, Dar Williams, Catie Curtis, Kris Delmhorst, Girlyman, Allison Miller, Jon Evans, Laura Love, Alix Olson czy Melissa Ferrick. Julie to wspaniały, ciepły, jazzujący głos, fortepian, klawisze, akordeon i z parenaście innych instrumentów. Ostatnio skomponowała muzykę do niezależnego filmu "Night fliers". To jedna z najbardziej cenionych w Stanach wykonawczyń sesyjnych i akompaniujących, która potrafi zresztą ukraść show gwiazdom teoretycznie od niej większego formatu. A poza tym ma śliczny uśmiech, a moje kochanie wie, jak mnie te kobiece uśmiechy kręcą:)