Chroń mnie panie od przyjaciół...

Ha, do 10 października miało być tylko o konkursie, ale to po prostu muszę skomentować. Dominika Wielowieyska popełniła dla "Gazety Wyborczej" kolejny z założenia prohomoseksualny tekst (z wcześniejszym, o adopcji dzieci przez osoby nieheteroseksualne, rozprawił się portal W stronę kobiet tu). Tym razem jest trochę lepiej, bo pani Dominika rozprawia się z Radziszewską i tłumaczy, że dla niej, jako katoliczki, postawa Radzi jest niezrozumiała, bo przecież homoseksualizm jest stary jak świat, tradycyjne rodziny przez niego nie wyginęły, a poza tym to, że ktoś urodził się taki a nie inny, to nie powód, by skazywać go na życie na marginesie wspólnoty religijnej. Argumentacja jak argumentacja, mogę się z nią nie zgadzać, ale czepiać się nie będę, przynajmniej nie tych fragmentów. Kłopot w tym, że w tym samym tekście znalazło się kilka kwiatków, które są po prostu homofobiczne (choć pewnie w intencji autorki wcale nie miały takie być).

U nas parady są demonstracją walki o prawa socjalne homoseksualistów, a nie promowaniem swoich seksualnych preferencji. Ale rzeczywiście część środowisk gejowskich lubi szokować swoją seksualnością. Atakują też Kościół i etykę chrześcijańską w sposób mało wyrafinowany, bo są fanami wolnej miłości bez zobowiązań. (...)

Tyle tylko, że taka postawa jest promowana także przez heteroseksualistów, a więc ten styl życia nie jest wyróżnikiem jedynie gejów i lesbijek. Heteroseksualiści rozwodzą się, porzucają żony i mężów, dzieci, nie płacą alimentów albo nie dopuszczają dawnych małżonków czy partnerów do opieki nad dziećmi. A mimo to zdaje się, że dla Kościoła bardziej gorszącym zjawiskiem jest to, że dwie kobiety się kochają i razem żyją. Mimo że nie rozbierają się na paradach, nie głoszą, że związki heteroseksualne są z założenia złe, a rodzina to przeżytek. Ba, same tworzą coś w rodzaju rodziny. Ale mimo to są godne potępienia. (całość tu)

Jakoś nie mam wrażenia, że bycie fanami wolnej miłości koniecznie wiąże się z atakowaniem Kościoła. No chyba że sam fakt bycia kimś takim już jest owym atakiem. Szkoda jednak, że autorce nie przyszło do głowy, że wiele (jak nie większość) takich osób ma do Kościoła stosunek kompletnie obojętny i nie żyje tak, jak żyje, aby zrobić komukolwiek na złość.

Gwoli sprawiedliwości muszę dodać, że Wielowieyska pisze również, że nie chce narzucać swojego modelu życia tym, którzy dzieci nie chcą mieć, a stały związek ich nie interesuje. Kłopot jednak w tym, że dla niej dwie kobiety lub mężczyźni, nawet żyjący tak prawie po chrześcijańsku, bo monogamicznie, nadal nie są rodziną, a jedynie czymś w jej rodzaju. I można się nad nimi z chrześcijańską troską pochylić i wesprzeć, ale uznać za równy swojemu już nie. Bo my jesteśmy w najlepszym przypadku niczym rozwodnicy (tytuł tekstu Wielowieyskiej to "Rozwodnik lepszy niż gej?") - grzeszymy, ale to nie powód, by wywalać nas z pracy. A w gorszym przypadku? Cóż, promujemy swoją seksualność i atakujemy Kościół. Ciekawa jestem, czy deklaracja z końcówki tekstu pani Dominiki, że broniłaby nauczyciela, gdyby zwolniono go ze szkoły tylko dlatego, że jest gejem lub rozwodnikiem, dotyczy również fanów wolnej miłości. Nawet jeżeli przy okazji są fanami przedmiotu, którego uczą, i świetnymi fachowcami.