No jak się nie zmienia, skoro się zmienia?

Pod wydawałoby się niewinnym tekście Gosi o wojnie torebkowej rozwinęła się arcyciekawa dyskusja. Tematy są dwa: wizerunek i działacze i działaczki - pomagają czy szkodzą? Komentowanie pierwszego sobie odpuszczę, bo nic nowego się nie pojawiło, drugi, choć również nienowy, zdecydowanie wart jest pogłębienia. Tak że obiecuję, że będzie tu wracał, a póki co refleksja do opinii, że przecież nic się w ciągu ostatnich lat w Polsce dla nas nie zmieniło. Jeżeli chodzi o prawo, to rzeczywiście zmieniło się niewiele, ale kilka rzeczy, jak zmiany w prawie pracy czy kaleka, ale jednak, ustawa antydyskryminacyjna się pojawiły. Jeśli chodzi o zmiany w traktowaniu osób nieheteroseksualnych, to moim zdaniem są - zarówno jeśli chodzi o przestrzeganie obowiązującego prawa, jak i o podejście tzw. przeciętnego człowieka. Nie podejmuję się sięgać do lat 90., bo wtedy nie byłam zbyt uważną obserwatorką tego, co się w naszych sprawach dzieje, doskonale za to pamiętam rok 2003 i akcję "Niech nas zobaczą". Oraz to, co bohaterów i bohaterki tej akcji spotkało po tym, jak odważyli się pokazać na plakatach. Pobicia, wyzwiska, mobbing, ostracyzm społeczny. Pamiętam też rok 2005, kiedy uznany za nielegalny (niezgodnie z prawem) Poznański Marsz Równości został brutalnie spacyfikowany przez policję. Oraz zakazy Parady Równości w Warszawie. Pamiętam też, że jeszcze wcale niedawno każdy tekst o nas w mediach budził entuzjazm i był jakimś wydarzeniem.

A teraz? Teraz łazimy sobie z Gosią po tych mediach, dajemy twarze na plakaty i to, co nas w zamian spotyka, to głównie sympatia ze strony znajomych i nieznajomych. Marsze i parady mają swoich kontrmanifestantów, ale uczestnicy są dobrze chronieni przez policję. I nie ma dnia, żeby mainstreamowe media o nas (osobach nieheteroseksualnych) nie napisały lub nas nie pokazały, i w większości są to artykuły czy programy co najmniej przychylne. Oczywiście jest tu kilka "ale". Po pierwsze piszę to z perspektywy osoby, która pracuje w akceptującym miejscu, mieszka w dużym mieście i obraca w otwartym otoczeniu. I doskonale wiem, że moja sytuacja to raczej wyjątek niż reguła w naszym pięknym kraju nad Wisłą. Ale mimo wszystko wiem też, że jeszcze parę lat temu długo bym się zastanawiała, nim bym się zgodziła gdziekolwiek publicznie z imienia, nazwiska i twarzy pokazać. I że nie byłoby mi po tym tak lekko i przyjemnie.

Drugie "ale" jest takie, że te zmiany, które obserwuję, to nie tylko efekt wysiłków działaczy i działaczek (ba, sama się za działaczkę nie uważam) oraz, może przede wszystkim, tych wszystkich ludzi, którzy gdzieś tam na jakimś etapie życia powiedzieli "tak, jestem" albo "no i co z tego, że jesteś". Zmiany to również efekt choćby wejścia Polski do UE czy w ogóle naszego większego otwarcia na Zachód. Choć ciężko moim zdaniem przecenić zasługi tych, którzy mieli odwagę mówić o sobie otwarcie na długo przed tym, nim dorobiliśmy się choćby przyjaznych mediów. Którzy pokazali, że w ogóle istniejemy. Poszli jako pierwsi do polityków, gazet i radiostacji i zaczęli rozmawiać o naszych sprawach.

Trzecie "ale" to to, że oczywiście z większą widocznością pojawiła się też większa agresja ze strony różnego rodzaju ekstremistów. Ale to jest moim zdaniem cena, którą musimy za nasze prawa zapłacić. Akcja rodzi reakcję, brutalizacja niektórych działań dotyka nie tylko nas, ale również inne grupy wykluczane czy chociażby polityków. Ważne jest to, że idzie za tym edukacja organów ścigania w kwestii naszych praw. Oraz zmiany w prawie. Tak, wiem, póki co mało ekscytujące. Ale lepiej je mieć, niż ich nie mieć.

Na koniec, jako że nasz dzisiejszy występ w TVN nigdzie się w sieci raczej nie pojawi, kilka pamiątkowych fotek. A, było dobrze. Tak mi się przynajmniej wydaje. Czego my się nie odważyłyśmy powiedzieć, to dopowiedział Tomasz Raczek. A co mówiliśmy? Że chcemy związków. Że to bzdura, że społeczeństwo nie jest gotowe. To politycy nam wmawiają, że nie jest. A my im na złość pokazujemy, że jest (oklaski zebranej publiczności). I nadal będziemy pokazywać, aż przejrzą na oczy i zrobią to, co chcemy.