Przemyślenia okołokonkursowe

Doigrałyśmy się - Facebook zablokował dziś stronę "Gosia & Ewa in the Air". Nie do końca wiemy, dlaczego, najprawdopodobniej została uznana za stronę reklamową SAS-u (a założona była jako strona społecznościowa, więc bez reklamowego przekazu). Dobra wiadomość jest taka, że jej nie skasował, więc jest szansa na przywrócenie. Szkoda by było, gdybyśmy dostały bana na stałe, bo udało się zgromadzić na niej ponad 10 tysięcy osób i dobrze by było nie zmarnować tego potencjału. Bo, mimo iż docierają do mnie krytyczne głosy na temat niektórych aspektów konkursu, to jednak uważam, że plusy tej akcji zdecydowanie przebijają minusy.

Przede wszystkim udało się wykorzystać może nie nowy, ale zdecydowanie słabo dotychczas widoczny, sposób informowania o naszych potrzebach. Taki bardzo zwykły, bardzo ludzki, bardzo zrozumiały - nie tylko dla osób LGBTQetcetera, ale również dla ludzi, którzy na co dzień nie tyle są nam nieprzychylni, co nie interesują się naszymi sprawami. I, co ważniejsze, dzięki mainstreamowym mediom (których nadal nie kocham, ale na które niestety nie mogę się obrazić) udało się do tych ludzi dotrzeć. I ich zaangażować. Tak, wiem, że dla większości z nich wsparcie nas może być pierwszym i ostatnim działaniem w kierunku wsparcia praw osób nieheteroseksualnych, ale z drugiej strony mogę też mieć nadzieję, że przynajmniej część z nich, gdy będzie miała okazję jeszcze coś zrobić w tym kierunku, po prostu to zrobi. Podpisze petycję. Utnie homofobiczne odzywki ze strony znajomych. Nie zagłosuje na homofobicznego polityka. Życzliwie przyjmie kolegę czy koleżankę albo kogoś ze swojej rodziny, gdy się przed nim lub nią wyoutuje. Mało? Jak dla mnie - bardzo dużo. Bo społeczeństwo to nie są "wszyscy Polacy", tylko zbiór pojedynczych osób, z których każda jest inna i do każdej dociera się trochę inaczej. Tym razem udało się dotrzeć do więcej niż jednej, a zaangażować więcej niż 10 tysięcy.

Oczywiście skłamałabym, gdybym napisała, że to zasługa Gosi i moja. Nie, to zasługa dziesiątek, a może i setek osób, które, oprócz tego, że zagłosowały na nas, starały się zainteresować sprawą jak najwięcej osób. Pisały maile, komentarze i teksty. Przygotowywały i rozdawały ulotki. Stały się dla nas grupą wsparcia i komitetem wyborczym w jednym. A najpiękniejsze jest to, że są to nie tylko osoby dotychczas znane z działania na rzecz równych praw (dziennikarze i dziennikarki, blogerzy i blogerki, działacze i działaczki), ale też ludzie, którzy po raz pierwszy zaangażowali się w tak dużą akcję lub w ogóle po raz pierwszy w jakąkolwiek. Myślę, że to rzecz warta analizy, bo przecież nie od dziś się zastanawiamy, jak zaktywizować większą liczbę ludzi, aby walczyli o swoje. Może właśnie tak? Pozytywnie, bez zadęcia, bez komplikacji, bez używania trudnych słów, bez martyrologii, ale z drugiej strony też bez udawania, że nie walczymy o to, o co walczymy. Szczerze. Bez kluczenia, że chodzi tylko o odwiedziny w szpitalu i dziedziczenie, bo przecież chodzi po prostu o równe prawa. Pod każdym względem i bez wyjątku.

Inna rzecz, że być może udało się przyciągnąć tylu ludzi, bo dotychczas niewiele osób kojarzyło Gosię i mnie. Czyli dla osób, które nie siedzą w naszych mediach, nie interesują się działaniami organizacji, jesteśmy kimś spoza środowiska działaczy. A w każdym razie nie jesteśmy Robertem Biedroniem (absolutnie niczego mu nie ujmując), więc nie zdążyłyśmy jeszcze dorobić się żadnej etykiety, które do naszych celebrytów i celebrytek doklejone są na stałe i na pewno nie ułatwiają im robienia tego, co robią. I to też jest chyba jakaś wskazówka - że warto stawiać na nowych ludzi (a nawet nie do końca nowych, po prostu nieopatrzonych w mediach). Pokazywać, że kwestia związków nie jest jedynie wymysłem działaczy, ale realną potrzebą setek tysięcy ludzi. W końcu w konkursie największą reprezentację mają Polacy i Polki. Warto o tym pamiętać i o tym mówić.

Na koniec jeszcze mała uwaga do tych wszystkich głosów krytycznych, które się pojawiają. Mam wrażenie, że wiele osób nie widzi jednej bardzo istotnej rzeczy. Poza tą całą, dla mnie o niebo istotniejszą, otoczką ideologiczną, to jest również konkurs. A każdy konkurs ma swoją dynamikę i w pewnym momencie musi być eskalacja emocji. I jest. Stąd wiele czasami pochopnych wypowiedzi czy zbyt emocjonalnych działań. Bo jasne, że szum wokół związków, który udało się zrobić, to rzecz fantastyczna i wielka wygrana, ale ludzie chcą też jakiegoś potwierdzenia tej wygranej, poczucia, że udało się coś zrobić tu i teraz. Małego, ale namacalnego dowodu, że ich działania mają sens. Znamy? Znamy! Nie od dziś w końcu frustrujemy się, że w kwestii związków może i dzieje się wiele, ale w prawie nie zmienia się nic.

A na deser zapraszam do oglądania reportażu o nas w Uwadze (o tu) i do poczytania i obejrzenia, o czym tam z Uwagowiczami czatowałyśmy (o tu).