Telewizja to potęga (niestety)

Właśnie się zorientowałam, że dotąd nie pokusiłam się o jakieś sensowne podsumowanie tego, co się wydarzyło w konkursie SAS. To znaczy pozwoliłam sobie na podziękowania, które opublikowałam na Kobiety Kobietom i które wywołały (hurra!) kolejną dyskusję wizerunkową, ale refleksji nad dość zaskakującym wynikiem jednak nie było. No więc moim zdaniem to nie jest tak, że SAS, nagradzając dwie pary z jednej edycji konkursu, postąpił miło czy się nad kimkolwiek zlitował. To znaczy oczywiście to bardzo miłe, że tak zrobili, ale mimo wszystko dla mnie jest to zagranie czysto marketingowe. Z jednej strony nagrodzili Niemców, bo Niemcy są dla nich atrakcyjniejszymi konsumentami, z drugiej Polki, bo dzięki nam mają w Polsce całkiem niezłą kampanię w mainstreamowych mediach. A przy okazji mogą się pokazać jako firma wrażliwa społecznie. Same plusy.

Wniosek dla mnie? Niestety, jak telewizji nie lubię, tak nadal jest to potęga. I nie można się na nią obrazić, choćby bardzo się chciało. Zresztą jak się zastanowić nad rachunkiem zysków i strat z tej naszej medialnej obecności w ostatnich tygodniach, to jednak zyski przeważają. Mogę się oczywiście mylić, ale nie pamiętam, żeby dotychczas któraś stacja tak intensywnie promowała nasze sprawy jak robi to ostatnio TVN (jutro będziemy w "Między kuchnią a salonem", tak na marginesie. Tak, też nie wiem, co to za program). Nie, nie łudzę się, że ktoś za wszelką cenę chce nam zrobić dobrze, przede wszystkim liczy się nośny temat, ale skoro nasz ślub i, pośrednio, kwestia naszych praw ma być tym tematem, to nie będę się gniewać. Na inną reklamę w TV nas nie stać, umówmy się.

Gdzieś tam w dyskusji pod moim tekstem na Kobiety Kobietom pojawił się głos, że może powinnyśmy ugrać w mediach coś więcej. Ha, łatwo napisać. To nie my ustalamy tematy, to my jesteśmy tematem. Co też jest zresztą jednym z powodów (oprócz głównego, że telewizja to ogłupiacz i zjadacz czasu), dla których telewizji nie lubię. Bo otwarte osoby nieheteroseksualne, które mają swój program w jakiejś stacji, można policzyć na palcach jednej ręki. A takich, które mają szansę powiedzieć coś z naszej perspektywy, nie ma prawie w ogóle (kojarzę jedynie "Lepiej późno niż wcale" w TOK FM). Czyli nie ma co liczyć na stałą obecność naszych spraw na wizji czy fonii. A tak naprawdę dopiero wtedy będzie można będzie mówić o normalności, kiedy będziemy widoczni tak często, że to nie nasza tożsamość będzie tematem. Kiedy nie będzie się dyskutować o lesbijkach, gejach, osobach biseksualnych itd., a po prostu o ludziach. Kiedy orientacja psychoseksualna stanie się przezroczysta.

A skoro już o naszej medialnej obecności mowa, to w izraelskiej edycji "Tańca z gwiazdami" pojawi się para kobieca:

fot. news.pinkpaper.com

Pani z prawej to Gili Shem Tov, prezenterka telewizyjna i otwarta lesbijka. Jak Gosię (bo mnie lepiej nie) zaproszą do którejś polskiej edycji, to uznam, że polskie media normalnieją.