Homodyktatura? Tak, proszę

Lubię katalogować słowa, które, choć mają swoje, bardziej lub mniej precyzyjne definicje, to w wyniku zbyt częstego i niefrasobliwego używania tak naprawdę mogą określać wszystko lub nic. Taki "queerowy" na przykład. Czy "lewicowy" (ostatnio pod neutralną zapowiedzią sztuk i koncertów w Warszawie w 2012 na Wyborcza.pl przeczytałam, że czeka nas "sama lewicowa pseuodosztuka"). Na tej liście słów pozbawionych znaczenia poczesne miejsce zajmuje się też "radykalizm". I o nim dzisiaj będzie.

Świeży przykład - za radykalne bywało uznawane to, co wyrabiał portal Gaylife. Jeżeli jako tło wziąć działaczowski mainstream, rzeczywiście tak było, wszak kontestowanie cudzych akcji aktywistycznych było jednym z ulubionych zajęć naczelnego owego portalu. Jednak już na tle, nazwijmy je, ogólnospołecznym, to nasi działacze i nasze działaczki są radykalni i radykalne, a były naczelny Gaylife idealnie wpisuje się w rolę umiarkowanego i rozsądnego pieszczoszka konserwatystów, który, jak jest takie zapotrzebowanie, potwierdzi, że dyskryminacji w Polsce niet, a nasze organizacje wymyśliły sobie homofobię, żeby wyciągać kasę z UE. Gdy za punkt odniesienia wziąć dla odmiany postulat pełnej równości, również nasi aktywiści i aktywistki wypadają skromnie i bynajmniej nieradykalnie - wszak bez problemu odpuszczają sobie co bardziej wywrotowe hasła, z adopcją na czele (w temacie - polecam pościk o tymże braku radykalizmu na zaprzyjaźnionym blogu). Jeżeli weźmiemy jednak pod uwagę, że instytucja małżeństwa to wręcz podstawa konserwatywnego myślenia o społeczeństwie, domaganie się właśnie takiej, małżeńskiej, równości jest niczym innym jak wspieraniem istniejącego systemu. Na tej samej zasadzie nie ma nic radykalnego w byciu wierzącym czy wierzącą osobą nieheteroseksualną. W naszym kraju wyznawanie religii (zazwyczaj katolickiej) to standard cywilizacyjny.

Oczywiście już o tym pisałam. I oczywiście wcale nie jest to takie proste. To znaczy tak, jestem przekonana, że żaden z wymienionych przykładów obok radykalizmu nawet nie leżał, ale z drugiej strony wiem, że żyję w społeczeństwie, w którym samo bycie lesbijką, gejem, osobą biseksualną czy transpłciową jest radykalne. A już mówienie o tym bez żenady, reagowanie na homofobiczne zaczepki i niekładzenie uszu po sobie w imię "niezrażania do siebie otoczenia" to niemal ultraradykalizm. Niesamowite (dla mnie) jest, że, choć w ostatnich latach zrobiliśmy właśnie w temacie niekładzenia uszu po sobie niesamowity progres i potrafimy już nie tylko odszczekać, zbluzgać i zmieszać z błotem, ale i obśmiać, to nadal tak wiele i wielu z nas uważa, że takie zachowanie jest czymś niewłaściwym. Homofobia - no tak, trzeba z nią walczyć, najlepiej potakując, szeroko się uśmiechając i nie podkreślając zbytnio swojej odmienności. Ale homodyktatura, którego to zaszczytnego miana doczekały się wszelkie działania spod znaku "sam/a będę określać, co mi wolno", nie no, to już przesada. Wszak nie należy drażnić tych, którzy łaskawie pozwalają nam żyć, a na dodatek jest im nawet trochę przykro, gdy słyszą, że że nie wszyscy pozwalają. Ludzki pan nadal u władzy.

No dobrze, skoro o tym wszystkim, może trochę inaczej, ale jednak już pisałam, to dlaczego robię to po raz kolejny? A bo ostatnio ucięłam sobie pogawędkę z U. O Gaylife i o tym, że ja to bym chciała podobnie wyrazistego miejsca, ale prawdziwie radykalnego. Że mam dość czytania o postulatach czy działaniach naszych aktywistek i aktywistów jako o czymś niesamowicie rewolucyjnym, przyjmowania za dobrą monetę wszelkich objawów warunkowej tolerancji (jesteś w porządku, o ile...) i temu podobnych. U. mi na to, że mi się marzy przemodelowanie sposobu myślenia całego społeczeństwa. Odpowiadam, że nie, że to, co "społeczeństwo" sobie myśli, obchodzi mnie mniej niż zeszłoroczny śnieg. Mnie chodzi jedynie o to, by to, co jest chęcią wpasowania się w normę, przestało być uważane za radykalne. Przez nas. Bo radykalne jest nie domaganie się prawa do zawierania małżeństw, a domaganie się zniesienia instytucji małżeństwa. Nie walka o oficjalne wejście do Kościoła, a walka z hegemonią Kościoła. Nie zabieganie o uznanie, że jesteśmy tacy sami i takie same jak "wszyscy", a bycie innymi i niezabieganie o uznanie, że ta nasza inność jest tylko pozorna. Nie, nie uważam, że powinniśmy być wszyscy jak jeden mąż i żona radykałami i radykałkami, ale irytuje mnie uznawanie postawy konserwatywnej za rewolucyjną. Tak, z perspektywy "społeczeństwa" rewolucyjne jest samo nasze istnienie. Ale my nie jesteśmy (bo nie jesteśmy tak traktowani) "społeczeństwem", my jesteśmy grupą nośników stereotypów, w której co najwyżej wyróżnia się podgrupę normalnych (co się od owych stereotypów odżegnują i utyskują na tych i te, którzy i które im w tym przeszkadzają) i podgrupę nienormalnych (którzy mają to gdzieś). Czemu więc tak uparcie trzymamy się perspektywy, która nie jest nasza?