Z życia homoseksualistek: niechciany podryw

Dziś nieco nietypowa historia z zaniedbanego ostatnio cyklu o homoseksualistkach, bo spojrzymy na facetów z waginami oczami zadeklarowanej heteroseksualistki. Wprawdzie w hejterzeniu nad jej wpisem ubiegł mnie navaira (ale jest mu wybaczone, bo, co tu ukrywać, jest w tym znakomity, a poza tym napisał, od kogo to ma; ja mam dla odmiany od Sylwka, żeby nie było), szczęśliwie jednak w międzyczasie jego autorka postanowiła odpowiedzieć navairze, mam więc pretekst, aby włączyć się do rozmowy.

Na początek kontekst*: tekst niejakiej Damy Kier, który zniszczył navaira, tak pokrótce jest o tym, jak to pewna deklarująca się jako heteroseksualna kobieta naoglądała się filmów z "lesbijkami" i nabrała ochoty na "biseksualne zabawy". Prawdopodobnie (bo czas i miejsce akcji nieco w tej opowieści szwankują) udała się w tym celu do klubu bądź innego miejsca, o którym słyszała, że bywają w nim lesbijki i tam stała się obiektem niechcianego zainteresowania ze strony, jak sama pisze, męskiej lesby. Efekt? Szok, bo o ile podryw w wydaniu nieciekawego dla niej mężczyzny jest czymś, z czym z miejsca sobie potrafi poradzić, o tyle tu ją zamurowało i dopiero po chwili wykrztusiła, że z takim wyglądem podrywająca wychylać się nie powinna, szczególnie gdy nie ma pewności co do orientacji obiektu zainteresowania. W odpowiedzi o mały włos dostałaby od niewyjściowej lesbijki w papę, co, rzecz jasna, było objawem wyjątkowego braku tolerancji dla cudzych poglądów. Wszyscy wszak wiedzą, że jedyną właściwą reakcją na podryw ze strony kogoś, kto się nam nie podoba, jest: "z taką gębą to ty lepiej siedź w domu, a jeśli już musisz wyjść na miasto, to załóż kominiarkę", a jedyną właściwą reakcją na taką reakcję jest potulne zastosowanie się do tej jakże grzecznej porady. Cała ta sytuacja spowodowała u niedoszłej zwolenniczki "biseksualnych zabaw" traumę tak głęboką, że w swoim internetowym pamiętniczku wytoczyła przeciw męskim lesbom ciężkie (i znane już czytelniczkom i czytelnikom tego bloga) działa spod znaku "faceci z waginami psują opinię normalnym lesbijkom i biseksualistkom", ewentualnie "możecie sobie być, jakie chcecie, bylebyście nie były takie, jakie jesteście".

Znamy? Pewnie że znamy, wszak i takie "wnioski", i opowieści o tym, jak to ktoś uprzedził się do (zwykle) gejów po tym, jak któryś próbował go poderwać, krążą po świecie od lat. Pewne novum w tej historii jest takie, że tu uprzedzona obiektem podrywu być chciała, tyle że na jej wdzięki skusiła się niewłaściwa według niej osoba. Zupełna nowość (przynajmniej dla mnie) pojawia się za to w drugim tekście Damy (ach, jak kusi mnie, by napisać "Damy", ale to już by było niegrzeczne, nieprawdaż?):

Napisałam niedawno o męskich lesbach (podkreślam LESBACH). (...) Zapomniałam (...) napisać jasno, że męskie lesbijki mogą być ok, ale męskie lesby już nie (lesba a lesbijka różni się tak samo jak gej a pedał).

Moje ulubione dyskutantki z forum Kobiety Kobietom napisałby zapewne, że tomboye mogą być ok, ale butche już nie. Ewentualnie, że ładne butche są w porządku, a brzydkie (ach, te uniwersalne kanony piękna) nie. Możliwe jednak, że "Damie" Damie (ojej, o mały włos napisałabym w cudzysłowie!) chodzi po prostu o potoczne rozumienie słów "pedał" i "lesba" jako dość powszechnych wulgaryzmów wyrażających pogardliwe nastawienie piszącego do osób nimi określonych. Możliwe też, że ma na myśli coś zupełnie innego. W każdym razie o podziale na "męskie lesbijki" i "męskie lesby" przeczytałam dziś po raz pierwszy i jestem w szoku nie mniejszym niż bohaterka tego tekstu po tym, gdy pewna lesba sprawiła, że przez chwilę nie wiedziała, jak kulturalnie wybrnąć z sytuacji. Ale jakoś sobie z tym szokiem poradzę. Z wrodzonym wdziękiem i kulturą osobistą.

I jeszcze dwie dygresje. W okolicach finału swojej opowieści "Dama" zauważa, że zachowanie owej męskiej lesby było tyleż krzywdzące dla "normalnych kobiet nieheteroseksualnych", co dla niej samej, bo ona poczuła się w tym wszystkim źle. Mimo że, jako często identyfikowana z męskimi lesbami, jestem zupełnie pozbawiona empatii, też poczułam się niemal źle, czytając ten fragment:

Gorzej się poczułam, gdy les mister chciała mi dać w papę za urażenie jej godności, a ja przecież tylko byłam szczera mówiąc, iż z takim wyglądem nie powinna się wychylać nie mając pewności... poza tym nie mam na czole napisane "lesbijka" więc skąd przyszło jej do głowy by pakować łapsko na mój tyłek?

Co spowodowało mój dyskomfort? Pewnie kojarzycie, na co zdarza się żalić "kobiecym" kobietom nieheteroseksualnym - że często brane są za heteryczki, które, wzorem autorki tekstu, nad którym wcale się nie znęcam, chcą sobie poeksperymentować. Gdybym była empatyczna (jak nie jestem), napisałabym, że Miss Kier swoim zachowaniem krzywdę zrobiła właśnie im, umacniając ów stereotyp. Ale nie jestem, więc nie napiszę. Szczególnie że zupełnie mi takie eksperymentatorki nie przeszkadzają, nawet gdy potem płaczą w internetsach, jak to im nie wyszło.

W końcówce ciętej riposty, ekhem, Damy na hejterzenie navairy jest dla odmiany coś o nas:

Dziękuje męskiej lesbie (i ekipie) za reklamę, za pewne ma też od groma antyfanów, toteż liczę na ich przyjazne zdania. Panie odziane w garnitur w trzech częściach pewnie osobiście się tutaj nie pokażą. Muszę im przyznać, na interpunkcji znają się lepiej niż ja, ale interpunkcją nie wszystko się da nadrobić.

Choć "Buszujący w zbożu" nie należy do moich ulubionych lektur, to tu pewna scena pasuje jak ulał. Tuż przed ucieczką Holdena ze szkoły jego kolega Stradlater prosi, by napisał za niego wypracowanie. "Tylko nie napisz za dobrze" - mówi. "Hartzell uważa ciebie za asa w angielskim, a wie, że mieszkasz ze mną w tym samym pokoju. Więc proszę cię, nie pakuj wszystkich przecinków i takich tam różności wszędzie, gdzie należy". "Stradlater nigdy nie omieszka powiedzieć ci czegoś w tym rodzaju. Próbuje ci wmówić, że idiotyzm jego własnych wypracowań polega wyłącznie na złym rozmieszczeniu przecinków" - konstatuje Holden.

I niech właśnie ta konstatacja posłuży za pointę tego wpisu.

*Reszta akapitu po słowie "kontekst" jest tyleż streszczeniem, co moją interpretacją wpisu DK, czyli nie zabawą spod znaku "co autorka miała na myśli", ale "co, być może niechcący, napisała".