Tarja Turunen się uśmiecha

To będzie miesiąc recenzji na blogu. Prawdopodobnie. W kolejce na opisanie czekają "Nim zapadnie noc" Cunninghama i nowa płyta Ani DiFranco, jutro idziemy na "Rzeź" Polańskiego, a wczoraj bawiłyśmy się na koncercie Tarji Turunen. I to bawiłyśmy zupełnie dosłowne, bo chyba nigdy nie byłam na tak wesołym koncercie. Tak, wiem, Tarja jest mroczna i gotycka, wszak do niedawna była frontwoman (i powodem, dla którego istniał) Nightwish (tak, wiem, że nadal istnieje), a to zespół dla poważnych ludzi w czerni, powłóczystych spódnicach i odpowiednio spranych koszulkach z wizerunkami kultowych zespołów. Czyli według wszelkich danych nie mój klimat. I rzeczywiście, nie mój, choć posiadania wielkiego głosu Tarji odmówić nie mogę.

Ale: to był znakomity koncert. Trochę nierówny, bo nowe piosenki Tarji nie porywają (za dużo w nich metal-popu, za mało klimatu), ale i tak znakomity. Bo operowe kawałki są zachwycające:



Bo akustyczny set był strzałem w dziesiątkę. Bo perkusista dorównywał słynnemu Zwierzakowi:



Bo to, co Tarja wyrabia na scenie, zakrawa na coś nieludzkiego - jak można TAK śpiewać, jednocześnie skacząc, biegając, w ogóle ruszając się?! A przede wszystkim, i tu się wyjaśnia słowo "bawiłam", bo widać było, że Tarja jest szczęśliwa i ten występ sprawia jej niesamowitą frajdę. Bawiła się z publicznością. Nie mogła zejść ze sceny, nawet gdy zespół dawno się zwinął. Robiła groźne miny i gesty, jak na prawdziwą gotkę przystało, by po chwili się z nich śmiać. To był w ogóle, jakkolwiek dziwnie by to nie zabrzmiało, bardzo uśmiechnięty koncert. Taki pozytywny kop w niekoniecznie pozytywnym czasie. Tak że wielki szacunek dla Tarji (i zespołu) - za muzykę, za profesjonalizm, ale przede wszystkim za to, że po tylu latach na scenie i ma, i potrafi dać tak dużo dobrej energii.