Czego brakuje?

Pod postem o nowej kampanii MNW pojawiło się trochę krytycznych komentarzy. Że nie będzie skuteczna. Że wspiera indywidualizm. Że promuje monogamię. Że bazuje na korzyściach jednostek, a nie społeczeństwa. Że jest krokiem w tył. I że znów jest o związkach, a nie tu leży problem. Sama kampania póki co ma się świetnie. I mimo że dla wielu osób nie jest akcją marzeń, dorobiła się już ponad ponad tysiąca fanów (a codziennie przybywa kolejna setka) i paru notek w mediach. Kilkadziesiąt osób postanowiło dołączyć do jej bohaterów i bohaterek, dzieląc się swoim zdjęciami i historiami. Niektóre powalają. Serio. A to dopiero początek. Ale nie o tym dziś być miało. W każdym razie nie do końca.

Jasne, że "W związku z miłością", tak jak tych kilka kampanii przed nią i, mam nadzieję, wiele po niej, nie wszystkim się będzie podobać. Mnóstwo osób będzie miało pomysły, jak można coś zrobić lepiej, skuteczniej, rozumniej. Większość z nich nigdy nie wprowadzi ich w życie. Bo pomysły są tanie, to działanie kosztuje (niekoniecznie chodzi mi o finanse, ale też o czas, umiejętności, zaangażowanie). Bo pomysłów można mieć wiele, a możliwość realizacji zaledwie kilku. Bo ma się inne, ważniejsze, problemy, bolączki, sprawy na głowie. Wszak przynależność do określonej grupy nie oznacza nic poza tym, że się do niej, teoretycznie, przynależy. Nie sprawia, że ktoś ma ochotę robić coś więcej poza tym, co robi. Gdybym zapytała kilkanaście przypadkowych osób np. z grupy określanej literkami LGB, co jest ich największym problemem, prawdopodobnie nie otrzymałabym dwóch takich samych odpowiedzi. Tak samo by było, gdybym zapytała już nie o problemy jednostek, a zbiorowości (jakkolwiek zdefiniowanej).

A gdybym zapytała siebie? Ha, odpowiedź prawdopodobnie by brzmiała: brak partycypacji. Współuczestnictwa. Zaangażowania. Wszelkie akcje zbiorowe spod znaku LGBTQetcetera są, cóż, słabe. Liczebność największych parad nigdy nie przekroczyła 10 tysięcy. Liczba zebranych podpisów czy uczestników wirtualnych wydarzeń - apeli, petycji, protestów - 30 tysięcy. I to nie jest tak, że wszyscy i wszystkie zawsze są na nie, i to jest powód, dla którego ich nigdy i w niczym nie widać (wszak mimo wszystko dzieje się sporo i na przeróżnych poziomach queerowego czy innego zaangażowania, więc chyba nie da się być ciągle na nie). Nie widać ich, bo są niewidoczni i niewidoczne. I to niekoniecznie dlatego, że tak chcą. Lub że mają inne sprawy na głowie.

Można sobie dywagować o archaiczności tych czy innych działań, prawda jest jednak taka, że dla większości z nas problemem jest chociażby zwykły coming out. I to wcale nie publiczny, a taki malutki, tycieńki, umożliwiający włączenie się w cokolwiek. Pamiętam, jak parę lat temu zbierałyśmy z Gosią podpisy pod pewnym apelem. Pełna lista zawisła w internecie. I co? Nie minęło kilka miesięcy, jak zaczęłyśmy dostawać prośby o usunięcie tego czy innego podpisu. Bo ktoś mógłby wpisać czyjeś nazwisko w Google i dowiedzieć się, że ta osoba podpisała TAKI apel. Można by się więc podśmiewać z fejsowych coming outów (niby żadna odwaga, co?), gdyby nie to, że wiele osób nawet nie zalajkuje strony "W związku z miłością", bo jeszcze ktoś by "coś skojarzył". Z drugiej strony jest ileś tam osób (również wśród aktywistów i aktywistek), które są tak bardzo "do przodu", że dla nich to, że ktoś w końcu odważy się coś zalajkować, podpisać, pokazać twarz, wybrać na festiwal czy inny marsz to nic takiego. Żadne zaangażowanie. Wszak to oni i one się angażują, zmieniają świat, cierpią za miliony. Co tam jakiś Jasiek czy Ania, co w końcu się zdobyli na to, by w tłumie innych maszerujących przemierzyć parę ulic. Wszak to już było, teraz się działa inaczej, radykalniej, na ostro. Oczywiście stwierdzenie, że to właśnie brak coming outów przekłada się na brak działań nie jest prawdziwe, choć trudno sobie wyobrazić jakiekolwiek działanie bez nich. Fakt faktem jednak, że ów brak też pokazuje, gdzie tak naprawdę jesteśmy.

Dla mnie wszelkie akcje, które poruszą i wciągną właśnie Jaśka i Anię, są dużo więcej warte niż te, które wywołają nie wiadomo jaki szum czy skandal i niewiele poza tym. No ale ja mam takie naiwne przekonanie, że im więcej osób się w coś zaangażuje, tym szybciej osiągną cel. Niezależnie od tego, jaki by on miał być. Bo przecież nie tylko w temacie związków owego współuczestnictwa brakuje.