Z jakiej bajki?

Będąc ponadtrzydziestoletnią osobą żeńskiej proweniencji, z tożsamością UCF na ramieniu, nerwowo poprawiając nowe włosy, okulary i szelki, jako doczepka do siostry i jej dziewczyny, ruszyłem na wrocławskie kobiece – marcową i kwietniową. Zabawa była boska w Formie i dobra w Concrecie (tu wszystko zrekompensowało mi to, że moja siostra wygrała w loterii:), organizatorkom kłaniam się nisko.

Od miesiąca zmagam się z kolosalnymi problemami z napisaniem tekstu, będącego moją, najmojszą nierelacją z wdepnięcia na imprezę (obecnie raczej „imprezy”). A miałem okropną ochotę go napisać, zwłaszcza po przeczytaniu wywiadu z organizatorkami, które tak zachęcająco mówią o „marginesach marginesów” i antytożsamościowości. Problem polega jednak na tym, że w zasadzie nie wiem, do czego w ogóle porównać to doświadczenie. Może to trochę zmutowany Mały Książę, który nagle widzi rosarium i uświadamia sobie, że ten Róż, którego codziennie widzi w lustrze, nie jest jedyny?

żródło: wikipedia.en

Może solidnie zmutowany Kopciuszek, u którego pojawiają się nagle dwie dobhe whóżki (skąd się wzięły we dwie z taką samą wadą wymowy?) i za pomocą magicznego eliksihu zwanego mocną tathą ohaz GPS-owej kahocy (gdzie ta fohma, gdzie ta fohma – „tutaj!”  krzyczą do nas z prawej… aaaaa, to faktycznie tutaj) odrywają go od przebierania grochu z popiołu i przenoszą na bal, lekko zagubionego i przykurzonego?

żródło: lubimyczytac.pl

Może do A. w krainie czarów i po drugiej stronie lustra? W której A. codziennie je „zjedz mnie” w pracy śniadanie i „rośnie” na największego frika na swojej małej dzielni, a co jakiś czas pije „wypij mnie” piwo w jednym czy drugim klubie i „maleje” do jednego z wielu przypadków środowiskowo popularnego ubraniowego zjawiska?

Zaraz po wejściu na salę balową, od ręki przypomniało mi się złośliwe pytanie, które kiedyś padło na garniaku: „Jeśli twierdzę, że mój babochłopi wygląd to moja przekora wobec stereotypu, to jak ta przekora działałaby w środowisku, w którym jest dużo babochłopów i to właśnie  one nadają ton?”. Bardzo obawiam się, co się będzie działo pod moim wpisem, zwłaszcza po powyższym zdaniu, ja piszący o imprezie dla les/bi to prawie jak Amerykanin w szortach i japonkach opisujący Japonkom Japonię.  Nie wiem, jak to wygląda od środka, ale od zewnątrz właśnie tak, wyglądowy ton jest zdecydowanie niecisowy.

O ile funkcjonując na co dzień, stanowię pewne kuriozum, nienazywane (ona tak ma) albo nazywane jako coś w rodzaju „chłopczyca”, o tyle, wpadając na kobiecą, staję się jakimś stanem skupienia buczowatości, niezbyt przesadnej zresztą. Nie mogę powiedzieć, że włączyła mi się przekora każąca lecieć do domu po kieckę. Może tylko odrobinkę przekory przejawiającej się we wstawianiu „numerów mieszanych” w typie „zrób minę angry birda i zatrzep przy tym rzęsami”. Mogę powiedzieć, że włączył mi się raczej podglądacz trendów, nie tylko mnie zresztą. „Dawno nie widziałam tylu dobhych mahynahek i świetnych koszul” - bardzo ładnie podsumowała imprezowa współtowarzyszka. „Było pytać, skąd!” „Nienie, bo by wyszło, że to bahdzo kiepski podhyw.” Jeśli chodzi o mnie, jak ryba w wodzie się nie czułem, ale mówią, że wizualnego wyłamu nie było. Chodzą słuchy, że należę do rodziny komplemenciarzy. Rodzina się powiększa, a ja ponoć mam niezłe szelki.

Do koszul i marynarek, dodam od siebie, że zwisające z tyłka spodnie też są całkiem gud, ale nie na moją figurę;) I co ta fryzura robi z człowiekem! W domu mówią, że obciąłem się na chłopaka. Zdecydowanie nie widzieli jeszcze cięcia na chłopaka, a ja nie wiem, czy prędko im pokażę. Duże nagromadzenie ciekawej biżuterii i zdobień (tunele, tatuaże… cuda wianki) i żal, że moje ulubione – jakoś nagle bardzo mało odjazdowe - srebrne blaszki szlag trafił, gdy ktosia mi w tańcu zahaczyła o ucho. Zatem ogólny rachunek imprezy wyrównany, dwie blaszki za dwie dychy sztuka wdeptane w podłogę - to tak jak wypić na imprezie pięć piw i dać pięć złotych napiwku. A nie wypić jedno!

Serio serio i a propos wróżek oraz pojawiającego się w wywiadzie słowa „getto”. Gdyby moja siostra nie była nieheteronormatywna, w ogóle nie byłoby mnie na tej imprezie. To głupie, wiem, ale brakowałoby mi „legitymacji” do wsadzania się w nieswoje środowisko, zwłaszcza po wszystkim, co przeczytać można na temat zaburzonych emocjonalnie mężatek w kryzysie (jak się zdaje synonim „kobietożernej rosiczki”). Własna tożsamość „Under Construction Forever” nie wydaje mi się tu wystarczająca. Wiadomo, że samemu na imprezę w ogóle się głupio idzie, ale gdy kiedyś wypad na kobiecą proponowała mi cis hetero koleżanka, to jakoś mi się to w ogóle nie widziało. I nie chodziło o gorszość, może raczej o ekskluzywność.  

 źródło: wikimedia.org

Mimo wszystko trudno mi – z boku patrząc – przyjąć argumentację na temat „tworzenia getta”. Nie kiedy patrzę na moją bujającą się ze swoją dziewczyną siostrę i oddycham z ulgą, że przynajmniej tu przez chwilę mogą się tak normalnie pobujać, nie wzbudzając nadmiernej sensacji. Ale… nieodparte wrażenie bycia pasażerem na gapę i kto wie, czym jeszcze, mimo braku intencji zrosiczkowania kogokolwiek.

I taki majowy konkursik lajtowy – z jakiej bajki pochodzi ostatni obrazek? Kto pierwszy odpowie, może mi podać temat następnego wpisu, który napiszę… kiedyś.