Jaka parada? Nijaka

Do warszawskiej Parady Równości zostały trzy tygodnie. W tym roku jest o tym wydarzeniu znacznie ciszej niż w poprzednich latach. Zabrakło portalu Gaylife, postrzeganego jako oficjalne medium parady, który przed poprzednim przemarszem wypuszczał co jakiś czas budzące spore emocje materiały, jak filmy z obrad organizatorów, w których zdarzało im się psioczyć na niekoniecznie im przychylnych aktywistów, czy teksty wskazujące jako "wrogów środowiska" wszystkich, którzy krytykowali komitet organizacyjny. Zabrakło debat o kształcie Parady, trwających nieprzerwanie bodaj od 2007 roku. Nie ma też, ale to już tradycja, specjalnej promocji czy chociażby informacji o tym, co, oprócz samego przemarszu, będzie się działo. Podczas niedawnej konferencji prasowej organizatorzy nie powiedzieli właściwie nic nowego. Hasło to "Po prostu równość". Parada, o czym wiadomo od dawna, odbędzie 2 czerwca, stratuje o 15 spod Sejmu, idzie dość nietypową trasą (żarty o zsuwających się z platform osobach podczas podjazdu Tamką krążą już od paru dobrych miesięcy):

i kończy się na Placu Teatralnym Miasteczkiem Równości, gdzie będzie można się napić, coś zjeść, odwiedzić stoiska partii politycznych, pograć w piłkę i posłuchać muzyki. Koniec informacji.

Jak już pewnie wiecie, od paru lat mam spory problem z warszawskimi paradami. A konkretnie z tym, po co i dla kogo właściwie są. O ile doskonale rozumiem ideę przemarszów w innych miastach, gdzie chodzi o wyartykułowanie konkretnych postulatów, o tyle robienie z tego wydarzenia po prostu kolejnej imprezy (a temu są chyba najbliższe obecne parady) niekoniecznie do mnie trafia. Gdybyż to jeszcze było coś na miarę zachodnich marszy, z obrazkami, którymi lubią straszyć co poniektóre media, z zorganizowanymi grupami - lesbami na motorach, chłopcami w majtkach i marynarskich czapkach, tęczowymi rodzicami, LGBT-seniorami i seniorkami, słowem czymś, w czym można nie tylko wziąć udział, ale też z ciekawością na to popatrzeć. Ale nie będzie. Będzie kilka platform, każda waląca po uszach inną muzyką, będzie parę tysięcy uczestników i uczestniczek, którzy i które to skupią się za pierwszą i drugą platformą, robiąc przykrość pozostałym, którym przyjdzie jechać samotnie. Media jak co roku pokażą drag queens, bo nikogo barwniejszego od nich raczej nie będzie, i zacytują polityków i/lub polityczki, bo kogo obchodzą zwykli uczestnicy i uczestniczki. Partie polityczne polansują się podczas przemówień i rozdadzą ulotki w Miasteczku Równości. I tyle.

Czy chce mi się brać w tym udział? Szczerze, to nie. Ale też nie mam o to pretensji do organizatorów, wszak to ich praca i ich wizja, a to, że mi się nie podoba i że wolałabym pójść na wściekły polityczny marsz, podobny temu z 2005 roku, podczas którego te parę tysięcy osób po prostu wykrzyczy, co je boli i czego chcą, to już mój problem. Tak samo jak to, że trudno jest mi połączyć słowo "równość", które znajduje się i w nazwie, i w haśle tegorocznego wydarzenia, z tym, że, zgodnie z informacją na stronie parady, jako pierwsze pojadą platformy i pójdą transparenty członków komitetu organizacyjnego (czyli w sumie dwudziestu czterech partii politycznych, portali, klubów i organizacji) i sponsorów, a pozostałe (nie tylko platformy, ale i transparenty - wszystkie!) mają się ustawić grzecznie za nimi. Oraz to, że zupełnie nie rozumiem, co ma wspólnego z przyświecającymi Paradzie Równości ideami "wolności, równości i tolerancji" zaproszenie do komitetu honorowego obrzydliwego seksisty Leszka Millera. Dlaczego zatem pójdę na ową paradę? Z przyzwyczajenia. Aby spotkać się z przyjaciółmi. Aby zobaczyć, jak było, zrobić kilka zdjęć i nie musieć czerpać informacji z drugiej ręki. Innych powodów nie jestem w stanie wymyślić.

Naszym marszom i paradom zawsze towarzyszą dyskusje spod znaku "po co to?". Jeżeli już zdarza mi się zabierać w nich głos, to zazwyczaj mówię o zwiększeniu widoczności, naszej i naszych postulatów, bo wiadomo, że uliczna impreza zawsze budzi większe zainteresowanie niż nawet najciekawsza konferencja. Gdyby ktoś zadał mi to pytanie w kontekście tegorocznej parady (paru wcześniejszych w sumie też), przyznam, że miałabym problem z odpowiedzią. Nie jest po to, by coś świętować, bo nie ma czego świętować. Nie jest po to, by przeciw czemuś protestować czy coś postulować, bo niczego nie postuluje i przeciw niczemu nie protestuje. Właściwie tylko argument o widoczności się broni. Tak że, chociaż nie zamierzam dołączać do grona osób, które przy tej (każdej innej zresztą też) okazji bredzą o jakiejś szkodzie wizerunkowej i o tym, że tych mniej normatywnych i mniej normatywne to trzeba w szafie trzymać, a nie na ulicach pokazywać, to nadal, tak jak i w poprzednich latach, mam wrażenie, że warszawska Parada Równości zabrnęła w ślepy zaułek. Nie potrafi być komercyjna (choć próbuje, bo trudno mi inaczej zinterpretować platformowe i transparentowe obostrzenia), nie chce być polityczna, więc w efekcie jest nijaka. Oczywiście nie wyrokuję, że w tym roku też taka będzie, ale póki co nic nie wskazuje na to, że będzie inna.