Przygoda pana Joanny

Czas nerwowy i pełen napięcia, ustawę o związkach wyrzucono do kosza, zanim ktokolwiek ją dobrze przeczytał. No cóż. Jedziemy dalej.

Od czasów szczenięctwa jestem wielką zwolenniczką pracy u podstaw. Kiedy byłam mała, uczyłam dzieciaki z podwórka dobrych manier, które przekazywała mi moja babcia. Pewnie trochę byłam w tym narwana, ale do tej pory, jak spotykam ludzi ze swojego osiedla, mówią mi „dzień dobry”. Co ma to wspólnego z walką o nasze prawa i szacunek? Ano wiele. Moja wersja pracy u podstaw polega na tym, że nie zamykam się w sobie, gdy lecą dowcipy o pedałach, nie udaję, że nie słyszę głupich docinek, reaguję.

Za przykład takiej, moim zdaniem dobrej, postawy homo-obywatelskiej niech posłuży moja osobista kobieta, która zgodziła się na udostępnienie wszystkim pewnego wydarzenia z naszego życia.

Natura obdarzyła moją ukochaną wieloma fajnymi rzeczami i paroma, których pewnie by się chętnie pozbyła, ale ci, którzy ją znają, wiedzą, że w oprawie dużego wzrostu i krótkich włosów kryje się dusza delikatna. Mieszanka wybuchowa, bo jak tu wytłumaczyć, że jest się wiotką kobietką o uwodzącym głosie, kiedy ma się metr osiemdziesiąt wzrostu, spore plecy i krótkie włosy? No właśnie. Można ewentualnie przez telefon, ale o tym może kiedyś innym razem.

Tak więc sfera wewnętrzna nie idzie tu w parze z zewnętrznością. Znacie to?

Joanna zna to bardzo dobrze, nie ma praktycznie dnia, kiedy nie byłaby mylona z facetem. Kiedyś się tym martwiła i złościła, obwiniała świat za swój trudny los, ale potem przyszła refleksja, że najlepszą bronią w takich sytuacjach jest śmiech. Śmiech i ironia z innych. Żeby czegoś nauczyć i żeby postawić granicę chamstwu, brakowi obycia itp.

No bo jak tu inaczej zareagować w sytuacji, jaka wydarzyła się pewnego zimowego dnia, gdy Joanna spokojnie jechała tramwajem. Pojazd zapchany, godziny szczytu, tłum ludzi wisi nad głowami siedzących szczęśliwców. Słowem koszmar. W tym momencie zawisa nad Joanną, okutaną w czapkę i kurtkę, kanar w postaci męskiej. „Bilet proszę!” - mówi, „Już, już” - odpowiada Joanna i wyciąga z kurtki kartę miejską. Kanar bacznym okiem ogląda kawałek plastiku i nagle wydziera się na cały tramwaj „Ha! Pan Joanna! Dowodzik poproszę!”. Tłumek, wyrwany z zimowego snu, zaczyna się wiercić, wyciągają się ciekawe szyje. Musicie uwierzyć mi na słowo, że moja kobieta, gdy się zdenerwuje, zaczyna mówić falsetem. A więc wstaje i tym falsetem, wyższa o dwie głowy od kanara, zaczyna do niego piszczeć: „Jaki pan Joanna? Jaki pan Joanna? Oszalałeś człowieku? Może warto okulary sobie kupić?”. Tłumek zaczyna się leciutko śmiać. Przystanek długi, kanar, patrząc w górę w kierunku pana Joanny, głupieje kompletnie. „Dowodzik poproszę?” - powtarza już mniej śmiało. „Ma pan jakieś kłopoty z rozumieniem?” - dochodzi go falsecik z góry. „Nie widzi pan, że ma przed sobą kobietę?” Tłumek pasażerów rży. Kanar ogląda się za kolegą ale liczba ludzi nie pozwala mu ani na ucieczkę, ani na wezwanie posiłków. Kanar coraz mniej pewny siebie, wbijając wzrok w obfity biust mojej żony, mówi cichutko „Tooo jaaa, eee, to ja nooo…” „No co? No co?” - falset nie ustępuje. Tramwaj hamuje, ludzie szykują się do wyjścia, rżąc już głośno. „To ja przepraszam” - rzuca kanar i ucieka na przystanek.

Można? Można. Można się chować, dawać się obrażać, nie wychodzić z domu, próbować udawać kogoś innego. Ale można też zachować własną godność, pokazać, że nie damy się szmacić.

Pan Joanna - po tym wydarzeniu nazwałyśmy tak wszystkie tego typu sytuacje: w publicznej toalecie, knajpie, autobusie, pociągu, urzędzie itp.

Drogie odbiegające od wizerunku Barbie, pamiętajcie o panu Joannie za każdym razem, kiedy ktoś was będzie chciał obrazić. Edukujmy tych wszystkich ślepych i głuchych na naukę ludzi. Nie obrażajmy się za każdym razem jak usłyszymy za sobą „pedał” czy „lesba”.

Tak „pedał”, „lesba” - i co z tego? Niech pan Joanna będzie z Wami ;).