Coś drgnęło

Kiedy pisałam tekst „Nasza bardzo wielka wina”, nie tylko miałam ochotę wylać swoją frustrację, ale także wstrząsnąć nieistniejącym środowiskiem. Dostaję sygnały, że kilkoma osobami się udało. Jednak dużo silniejszą i ważniejszą motywacją dla więcej niż kilku osób były z pewnością ostatnie działania MNW, takie jak stanie z banerem z hasłem „Żądamy ustawy o związkach partnerskich” pod Sejmem czy współudział w konferencji prasowej zorganizowanej przez KPH Wrocław (już niedługo Q Alternatywie) w Sejmie.

Ludzie zobaczyli, że garstka osób jest w stanie zmienić rzeczywistość. Może wydawać się niewielkim sukcesem, że w ciągu pięciu dni przy Różowym (jak nazywamy nasz baner) przewinęła się prawie setka osób. Ale, i to jest ważne, w większości były to osoby niezwiązane z żadnymi organizacjami czy inicjatywami. I dzięki temu zaangażowaniu, w co wierzę, "niszczarka" nie zdążyła pociąć na drobne projektu Ustawy o Związkach Partnerskich.  Pokazaliśmy, ze nam zależy. Nie czekaliśmy z założonymi rączkami. O mocy pikiety, a raczej pikniku przy Różowym świadczy też fakt, że z otchłani niebytu pojawiały się przy nim, na jakieś 15 minut, osoby przebrzmiałe medialnie i organizacyjnie. Ba, część z nich nawet fotkę pamiątkową sobie strzeliła i zdjęciem tym promuje swoją biznesową inicjatywę.

Ja osobiście jestem dumna z mojej przyjaciółki Joanny, która jak zaczęła działać, to na całego. Większość dni z ostatniego tygodnia spędziła pod Sejmem, a teraz stała się organizatorką przewidywanych w przyszłym tygodniu demonstracji. Bardzo się też cieszę, że na kolejne demonstracje (przypominam: od 24 do 27 lipca jesteśmy znowu pod Sejmem; szczegóły, również innych działań, tu i tu) już się szykują delegacje z Poznania i Trójmiasta, a pewnie dołączą do nich również inne miasta.

Spotkania organizowane przez MNW przestały już być spotkaniami ludzi związanych z MNW czy nawet z innymi organizacjami. Pojawia się na nich coraz więcej osób, które dotąd od wszelkiego aktywizmu trzymały się z daleka, a które na dodatek nie mówią, że coś trzeba zrobić, ale - że to zrobią. Czy to w małych, czy w dużych rzeczach, pomagają, jak potrafią. A to deklarują, że załatwią kamerę, a to, że za psi pieniądz pożyczą własny sprzęt nagłaśniający, a to, że wyślą listy (wiecie, takie w kopertach) do posłów i posłanek.

I nieważne jest, czy mają czas, czy ciągną jeden etat czy dwa, czy poświęcą cenne urlopowe dni, czy zdrowie im na to pozwala, ważne są priorytety. A główny to teraz pokazanie politykom, posłom, posłankom, że jest nas więcej, niż sobie wyobrażają, że nie jest tak, że nikomu nie zależy. Bo zależy nam, zwykłym obywatelkom i obywatelom naszego pięknego kraju nad Wisłą. I to właśnie w ostatnim tygodniu udało nam się pokazać.

Mogłabym malkontencić, ale obserwując to, co się dzieje, myślę, że refren tej piosenki nie pozostaje pustym wezwaniem i że już niedługo te kamienie drgną i polecą jak lawina:

Na zdjęciu: ostatnie spotkanie zorganizowane przez MNW. Fot. Wiktor Sidoruk