Galeria potworów - część pierwsza

Ten post powstał z dwóch powodów. Pierwszy: dość często słyszę opinie, że moje teksty o działaczach i działaczostwie są zrozumiałe jedynie dla garstki ludzi, którzy są na bieżąco z tym, co się dzieje (głównie) w Warszawie. Postanowiłam więc ułatwić czytelniczkom i czytelnikom zadanie i opisać, kto jest właściwie kim. Drugi to chęć zebrania w jednym miejscu negatywnych komentarzy (tych zasłyszanych i tych znalezionych w sieci) na temat "twarzy środowiska". Dlaczego akurat negatywnych? Cóż, prawdopodobnie dlatego, że mam paskudny charakter. A poza tym, skoro już planujemy wojnę torebkową, to dobrze jest wiedzieć, kogo i za co należy prać. Niniejszym proszę o włączenie poczucia humoru i nastawienie go na maksimum. Oraz o łagodny wymiar kary - owszem, wiem, że właśnie zasłużyłam sobie na (niejeden) cios torebką w łeb, ale bardzo proszę, by owa torebka była pozbawiona cekinów przynajmniej z jednej strony.

Jacek Adler – słowo, które najlepiej go określa, to "pragnie". Pragnie być twarzą gejowskiej prawicy, pragnie być aktywistą, pragnie być opiniotwórczym dziennikarzem. Ostatnio zapragnął zorganizować Paradę Równości. Jak każdy konserwatysta szczyci się kombatancką przeszłością – przyjaźnią z Grzegorzem Przemykiem i działaniem w Radiu Wolna Europa. Wsławił się swoim romansem z "Rzeczpospolitą". Uważany za pierwszego pieniacza środowiska, prowadzi portal clubbingowy Gaylife.pl.

Kara Auchemann – mityczna założycielka nieistniejącego już wortalu Lesbijka.org. Kilka lat temu sfingowała własną śmierć, by rok temu ogłosić zmartwychwstanie i kilka tygodni później zniknąć. Choć nikt do końca nie wie, kto za nią stoi, najczęściej uważa się, że jest to po prostu alter ego Marzeny Chińcz, obecnie naczelnej portalu Femka.net, związanej z partią Demokraci.pl.

Robert Biedroń (vel Biedronka) – wiadomo. Synonim geja, a nawet lesbijki. W świadomości większości Polaków i Polek dożywotni szef oraz jedyna twarz KPH. Uwielbia pokazywać się w mediach. Za najważniejszą cechę działacza uważa użalanie się nad sobą i gadanie bez sensu. Nikt nie wie, z czego żyje i jak daleko sięga jego władza. Ostatnio wydaje książki dla dzieci.

Monika Czaplicka – działaczka krzykaczka, samozwańcza ikona ruchu lesbijskiego. Związana z KPH, Fundacją Równości, UFĄ, portalem Homoseksualizm.org.pl i pewnie setką innych inicjatyw. Nieskoordynowana i chaotyczna. Chce robić wszystko. Zawsze. Wszędzie. Niekontrolowana bywa niebezpieczna.

Marta Konarzewska – lepiej znana jako lesbijka-nauczycielka. Przez wielu określana jako histeryczna. Podejrzewa się, że jej coming out był jedynie trickiem mającym na celu zyskanie popularności i zwiększenie sprzedaży jej książki.

Yga Kostrzewa – prawdopodobnie najbardziej znana lesbijka III RP, przez wielu nadal uważana za szefową Lambdy Warszawa. Znana z angażowania się w kontrowersyjne inicjatywy (ostatnio Grupa Inicjatywna ds. Związków Partnerskich) oraz z wycofywania się z nich. Prowadzi ulubionego przez trolli bloga Chyłkiem i duszkiem.

Mariusz Kurc – obecny naczelny pisma "Replika". Członek Grupy Inicjatywnej ds. Związków Partnerskich. Aktywista z gatunku tych najgorszych, bo "późno obudzonych". Cecha charakterystyczna: kłótliwość. Prawdopodobnie idealista.

Anna Laszuk – dziennikarka radiowa, redaktorka naczelna pisma "Furia". Pozornie niezależna, w rzeczywistości prawdopodobnie sprytna manipulantka wygrywająca popularność swoją powściągliwością. Zwolenniczka i propagatorka promiskuityzmu.

Krystian Legierski – mądraliński uparciuch, otwarty na dialog, o ile jest on równoznaczny z jego monologiem. Radny, biznesmen, aktywista i radiowiec. Steruje Grupą Inicjatywną ds. Związków Partnerskich. Niezdolny do przyznania się do błędów. Dotąd nie udało się potwierdzić, czy bardziej zależy mu na władzy, czy na popularności i obecności w mediach, czy też na jednym i na drugim.

Szymon Niemiec – ofiara własnego PR-u. W wieku niespełna trzydziestu lat miał już na koncie swoją autobiografię, szefowanie ILGCN, organizację pierwszych Parad Równości i szereg procesów i potencjalnych procesów o naruszenie, zniesławienie i usunięcie. Obecnie oddany idei tęczowego chrześcijaństwa.

Łukasz Pałucki – multiaktywista (działał prawdopodobnie we wszystkich organizacjach i kliku partiach politycznych), obecnie związany z SdPL i oddany idei promocji tej partii. Zasłynął krytyką polityki Fundacji Równości wobec klubów i partii SdPL oraz nieudanymi próbami promowania homiczości Władysława Warneńczyka. Współautor tegorocznego zamachu na Paradę Równości.

Uschi Pawlik – zadeklarowana femka i biseksualistka. Udaje niezależną. Unika zajmowania stanowiska w kontrowersyjnych sprawach, co każe podejrzewać, że jej rzeczywiste poglądy są na tyle nieakceptowalne, że obawia się dawać im wyraz. Dodatkowa okoliczność obciążająca: jest związana z otwartą konserwatystką i libertarianką. Prezeska Stowarzyszenia Otwarte Forum, wicenaczelna portalu dla moli książkowych Homiki.pl.

Małgorzata Rawińska (vel Rude de Wredne) – odkąd na początku lat 90. pokazała się w mediach, nie potrafi bez nich żyć. Zaangażuje się w cokolwiek, byleby o niej mówiono. Nie waha się nawet wałkować na forum publicznym swoich prywatnych spraw. Jej nieustannemu parciu na szkło towarzyszy kompletny brak wyczucia i przekonanie o własnej genialności. Największa bolączka: nadal nie wie, jak zarabiać na swoim aktywizmie. Najkrótsza charakterystyka: nie wie, kiedy odejść.

Wojciech Szot (vel Abiekt) – malkontent i wieczny krytykant. Przedstawia się jako wydawca, aktywista i bloger, pozuje na wrażliwego społecznie intelektualistę, jednak "wszyscy" wiedzą, że zależy mu jedynie na sławie, kasie, stanowiskach i dzieleniu środowiska. Nikt nie chce z nim współpracować, więc w odwecie czepia się wszystkich za wszystko. Prowadzi ponoć poczytnego bloga abiekt.blogspot.com oraz niedochodowe (jak twierdzi) wydawnictwo Abiekt.pl.

Tomasz Szypuła – obecny szef KPH. Główna bolączka: nikt nie wie, że jest szefem KPH. Zaangażowany w Grupę Inicjatywną ds. Związków Partnerskich. Nie wiadomo, co myśli i czym się zajmuje, co jest wystarczającym powodem, by nie darzyć go zaufaniem.

Ewa Tomaszewicz – jedyna niezależna i kryształowo uczciwa recenzentka środowiska. No dobrze, żartowałam. Zarozumiała, pewna siebie i przekonana o własnej wiedzy i kunszcie dziennikarskim. W rzeczywistości mierna pseudoaktywistka pokrywająca swoje braki i lecząca kompleksy pseudointelektualnymi wywodami. Nie zależy jej na dobru środowiska, a jedynie na własnej popularności. Nie może znieść, że nikt dotąd nie wybrał jej na żadne znaczące stanowisko.

Agnieszka Weseli (vel Furja) - pragnie być postrzegana jako antymainstreamowa intelektualistka, jednocześnie najlepiej czując się w świetle jupiterów. W gonitwie za popularnością zazwyczaj usiłuje trzymać zbyt wiele srok za ogon. Wkurzająca, acz sterowalna, gdy znajdzie się instrukcję obsługi.

Anka Zet (vel Anna Zawadzka) – prawdopodobnie najbardziej charakterystyczna postać środowiska LGBTQetcetera. Jej drugie imię: kontrowersja. Jej trzecie imię: kontrowersja niczemu-nie-służąca. Nieodłącznie powiązana z tęczowym sweterkiem i hełmem. Wsławiła się między innymi krzyczeniem na dziennikarkę pewnego programu śniadaniowego oraz nieudaną próbą outingu kilku osób publicznych.

Kogoś wam zabrakło? Wiecie więcej? Napiszcie w komentarzach.

EDIT: Część drugą "Galerii potworów" znajdziecie tu.