Panegiryki, wieści z sieci i gendery na UG

Na start wieści z sieci. Swoje sześciolecie istnienia obchodzą Homiki. Pamiętam początki tego portalu, które zbiegły się z moim częstym bywaniem na forum Frondy, na którym to, wspólnie z jednym z  twórców Homików Mannym (oraz z zaglądającym tutaj często Sak maj sosydż) robiliśmy za piątą kolumnę. Skutkiem ubocznym tej działalności było to, że byłam prawdopodobnie w grupie pierwszych czytelników i czytelniczek Homików. Początki były, cóż, trudne, ale to, co się w ciągu kilku lat rozwinęło, nie przestaje mnie zachwycać. Za co, oprócz tego, że jest to miejsce do czytania, lubię Homiki? Za to, że udaje im się zachować umiar i spokój w swoich tekstach. Że nie traktują portalu jako pola osobistych rozgrywek. Że, wbrew pozorom, są miejscem bardzo różnorodnych poglądów. Zabawne, swoją drogą, że cenię Homiki za umiar, gdy sama jestem od nich daleko bardziej radykalna. No nic. Wspominki redakcji możecie sobie poczytać tu. A w 2004 Homiki wyglądały tak:

Portal W stronę kobiet zyskał sobie nową autorkę w osobie Cioci Rudej, znanej Wam tu jako Gosia tudzież Rude de Wredne. Jej pierwszy tekst tutaj, a specjalizować się będzie w poradach - niniejszym zapraszam więc nie tylko do czytania, ale również do zadawania pytań.

Czytelniczka podesłała mi namiar na ciekawą stronkę, która jest kopalnią kobiecych skeczy o kobietach, robionych przez kobiety i dla kobiet. Nazywa się Funny not Slutty i już trafiła do mojej porannej prasówki. Tak że dziękuję i oczywiście dodaję do linkoteki.

Wrócił temat NGO-izacji (o wcześniejszych odsłonach pisałam tu, tu i tu) - tym razem z Agnieszką Graff polemizuje na Feminotece Bożena Keff. I pisze nie o organizacjach pozarządowych, a o społeczeństwie obywatelskim. A konkretnie o tym, dlaczego jej zdaniem trudno jest mówić o Rodzinie Radia Maryja w tych kategoriach.

Społeczeństwo obywatelskie jest przede wszystkim społeczeństwem nawykłym do demokracji i tworzącym ją. Najczęściej potrzeba na nie lat tradycji kontynuowania obywatelskiej aktywności, choć czasem pewnie pojawia się spontanicznie i szybko. I czasem szybko mija np. razem z jakąś mniej lub bardziej rewolucyjną sytuacją. Może do Polski bardziej by się nie stosowało określenie Poppera „społeczeństwo otwarte” - i to być może już od końca lat 80., bo cechą społeczeństwa otwartego jest możliwość wymiany elit politycznych bez przemocy. Z drugiej strony, w społeczeństwie otwartym Poppera nie obowiązuje żadna doktryna oficjalna, a czy to jest akurat polska sytuacja? W zasadzie niemal oficjalną doktryną Polski jest dziś doktryna katolicka. I nie o to się toczą (rzadkie) spory czy się ona stosuje , tylko na ile się stosuje? Czy tą doktrynę stosuje się w prawie aż do bezwzględnego zakazu przerywania ciąży czy do warunkowego (na papierze, jak wiemy), czy do kompletnego zakazu in vitro czy do mniej niż kompletnego, czy z wliczaniem stopni z religii do średniej czy bez, to są tematy, a nie, czy w ogóle zważamy na doktrynę katolicką. Kościół katolicki nie jest jednym z wielu kościołów Polsce, ale jedynym liczącym się i instytucją, która zlewa się państwem, więc z natury polityczną. Tymczasem istnieją pewne cechy dystynktywne dla społeczeństwa obywatelskiego, bo w to pojecie wpisane są bardzo określone wartości: tolerancja, zrozumie nie dla innych kultur, otwartość światopoglądowa, racjonalizm, wysoki stopień aktywności społecznej. Zero zgodności z zasadami, które rekomenduje Radio Maryja czy kościół - pisze między innymi. Całość tu.

Wrócił również temat medialnego wizerunku kobiet nieheterseksualnych. Po części za sprawą wystąpienia Anki Zet w Pytaniu na śniadanie (o tym), a po części dzięki ankietce na Homikach, w której się o ideał lesbijki medialnej pyta. Póki co prowadzi femka zwyczajna przed "nie liczy się wygląd, liczą się wypowiedzi z sensem". Oczywiście całym sercem podpisuję się pod stwierdzeniem numer dwa, choć i numer jeden nie jest mi do końca obojętny, bo jako przykład takiej osoby autorzy ankietki podali Uschi. Co moim zdaniem tłumaczy powodzenie tej opcji, bo w końcu mieści też w sobie "wypowiedzi z sensem".

Dzieje się też na mojej macierzystej uczelni, czyli na Uniwersytecie Gdańskim. Senat uczelni miał wyrazić opinię na temat utworzenia na UG Ośrodka Gender Studies. I wyraził, a jakże. Skrytykował nadreprezentację kobiet w planowanej kadrze Ośrodka, stwierdził, że powinien mieć on już teraz zapewnione finansowanie (podczas gdy szyld jest potrzebny właśnie do starania się o fundusze). Najbardziej jednak wykazał się dziekan prawa prof. Jarosław Warylewski, który stwierdził: "Jeśli powstaną gender studies, to ja otworzę Centrum Badań nad Pedofilią". "Powiedziałem o nieistniejącym, teoretycznym ośrodku badań nad pedofilią, gdyż na Wydziale Prawa i Administracji zajmuje się problemem pedofilii kilka katedr. Niepotrzebne jest tutaj powoływanie odrębnego ośrodka badań, podobnie jak niepotrzebne jest wyodrębnianie gender studies" - tłumaczył później swojej słowa. Nie zapomniał też dodać, że jego zdaniem nauka powinna być neutralna światopoglądowo. Dobra wiadomość jest taka, że sprawa przedostała się do mediów, więc może nie wszystko stracone i również w Gdańsku będzie można indoktrynować niewinne studenckie umysły chorą feministyczną ideologią. Czego oczywiście Gdańskowi, jako była członkini ichniejszego Koła Naukowego Gender Studies, z całego serca życzę.