Związki partnerskie na III Kongresie Kobiet - dwugłos

Dziś dwugłos. Najpierw ja, potem Gosia. Miłego czytania

Ewa: Spotkanie głupich krytykantek z mądrymi pracusiami

Na tegoroczny Kongres Kobiet wybrałam się z trzech powodów. Aby złożyć podpis pod obywatelskim projektem ustawy przygotowanym przez inicjatywę "TAK dla kobiet". Aby wziąć udział w panelu o przyszłości feminizmu. I aby, podobnie jak w ubiegłym roku, posłuchać, co ma do powiedzenia Grupa Inicjatywna ds. Związków Partnerskich oraz towarzysząca im na panelu Katarzyna Piekarska z SLD. I rzecz jasna wtrącić swoje trzy grosze. Początkowo wyglądało na to, że spotkanie będzie miało bardzo podobny przebieg do ubiegłorocznego - prezentacja grupy, przedstawienie projektu, dyskusja o jego zapisach. Szczęśliwie (lub nieszczęśliwie, oceńcie sami i same) Gosia już na początku spotkania zadała kilka pytań (o nieobecność SLD na podkomisji, o to, dlaczego projekt zawsze wypływa przed wyborami oraz o to, dlaczego GI uparcie nazywa swój projekt społecznym, ignorując głos paru tysięcy osób, które swojego czasu opowiedziały się za zupełnie innym rozwiązaniem), które sprowokowały prowadzących do kilku nie zawsze ciekawych wolt i zachęciły zgromadzone osoby do dyskusji. Potem pałeczka przeszła w moje ręce - ja dla odmiany pytałam o wątpliwości, które pojawiły się podczas pierwszego czytania ustawy, a konkretnie o to, co zrobić z opinią Sądu Najwyższego, który zmiażdżył projekt ustawy o umowie, oraz co z parami różnopłciowymi, bo podczas podkomisji kilkakrotnie padło między innymi takie zdanie, że najprawdopodobniej z tej ustawy wypadną, bo paradoksalnie łatwiej będzie przepchnąć ustawę tylko dla par jednopłciowych.

Co z tego wynikło? O SLD pisze Gosia poniżej, tak że z mojej strony to, czego dowiedziałyśmy się od członków i członkini GI. Po pierwsze, Krystian Legierski, przedstawiając Gosię, stwierdził, że należy ona do grupy, która od początku zajmuje się wyłącznie krytyką działań GI, a sama z siebie nie przedstawiła żadnego projektu. Niezłe, nieprawdaż? Dla tych, którzy i które może nie pamiętają, działalność grupy stojącej za akcją "Miłość nie wyklucza" nigdy nie ograniczała się wyłącznie do krytyki - bynajmniej, od początku staraliśmy się wnieść bardzo konstruktywny wkład w prace nad nią, przeprowadzając w internecie badania nad tym, czego ludzie chcą od ustawy (również GI swojego czasu zachęcała do wzięcia w nim udziału), przekazując wyniki badania GI, a potem, na ich podstawie, tworząc własny projekt ustawy, który został rozesłany do wszystkich świętych (tak, do GI też). Że nie wspomnę o pewnej akcji plakatowej czy raczkującej dopiero inicjatywie mającej na celu zebranie 100 tysięcy podpisów pod obywatelskim projektem ustawy (którą na fejsie Krystian wspiera, ale to tak na marginesie). Słowa Krystiana pięknie dopełniła Yga, mówiąc dla odmiany, że przecież na tym polega demokracja, że każdy może sobie projekt ustawy złożyć, więc my też możemy, więc w czym problem. Nieźle to współgra ze słowami Krystiana o wadze demokracji przedstawicielskiej z pamiętnego wywiadu dla IS.

Po drugie, dowiedziałyśmy się, że ów projekt jest jak najbardziej projektem społecznym, bo popierają go Lambda i KPH. Po trzecie, i to też było niezłe, okazało się, że GI absolutnie nie chce wykluczać par różnopłciowych i będzie walczyć o to, by ustawa była również dla nich, nawet kosztem niektórych zapisów. O co konkretnie chodzi? Otóż na Węgrzech, które mają podobną Konstytucję do naszej, z ustawy wypadły pary różnopłciowe, bo węgierski projekt dawał parom prawa i obowiązki bardzo zbliżone do małżeńskich, więc został uznany za konkurencyjny właśnie wobec małżeństw. GI nie będzie więc walczyć o zbliżone prawa dla nas również dlatego, żeby pary różnopłciowe też się załapały. Pomijając już brak konsekwencji (na komisji mówią jedno, na spotkaniu co innego), to, z całą sympatią dla par różnopłciowych zainteresowanych polską kopią PACS-ów, ja wolę mieć więcej praw nawet za cenę tego, żeby one nie mogły takiego związku zawrzeć. Bo póki co nie mam żadnych.

Po czwarte - dzieci. Przypominam, że na podkomisji posłanki PO wnosiły, by włączyć tę kwestię do ustawy ze względu na to, że obejmuje ona również związki różnopłciowe. Dziś Krystian Legierski stwierdził, że to akurat nie jest problem, bo przecież wystarczą prawa rodzicielskie. Hm, ja się nie znam, ale mi to nie gra.

Żeby nie być jednostronną, nie mogę nie dodać, że głosy poparcia dla grupy i SLD również się pojawiły. Choć pochodziły głównie od osób, które określiły się jako heteroseksualne. Były też i krytyczne (nie tylko nasze) - że ów projekt nas dyskryminuje, że pokazuje nasze związki jako gorsze czy że jest po prostu niedobry i niedopracowany. Tyle mojego, czas na Gosię.

Gosia: Jak Piekarska na mękach

Niedziela, godzina 9:00 (słownie: dziewiąta rano!), Kongres Kobiet, panel pod jakże ciekawym tytułem: "Związki partnerskie. Dlaczego jedni mają więcej praw niż inni?" (opieka: Yga Kostrzewa, uczestnicy: Mariusz Kurc, Krystian Legierski, Katarzyna Piekarska, Tomasz Szypuła). Przeczytawszy ten punkt programu, westchnęłam cicho i stwierdziłam: trudno, idę. Może tym razem faktycznie porozmawiamy merytorycznie, a nie, jak rok temu, kolega, obecnie kandydat na (p)osła Legierski, będzie znów wszystkim wmawiał, że społeczeństwo jest głupie, bo nie widzi, że umowa cywilna jest lepsza niż legalny związek zawarty w obecności urzędnika Stanu Cywilnego. Myliłam się. Ale czegóż można się spodziewać po wyżej wymienionym składzie osobowym.

Nie ukrywam, że przed panelem ostrzyłam sobie też zęby na pytania, które zadam pani i panu z SLD (Piekarska i chyba też Legierski, a dlaczego ten drugi, o tym za chwilę). Pierwsze brzmiało: „Dlaczego nikt z klubu SLD nie pojawił się w podkomisji na pierwszym czytaniu ustawy o zawarciu umowy związku partnerskiego?”. W odpowiedzi zebrani na panelu usłyszeli od Piekarskiej, że pierwsze czytanie nie jest ważne i nic nowego nie wnosi. Hm. Gdyby nie obecność Ewy i Wojtka na spotkaniu podkomisji, może po raz kolejny dałabym się nabrać. Teraz jednak wiem, że tylko dzięki dobrej woli posłów, aż głupio napisać, z PO, podkomisja się odbyła. Bo, jeśli nie ma wnioskodawcy, to posłowie, zgodnie z prawem, mogą udać się radośnie do domów. Później Piekarskiej Katarzynie przypomniało się, że z ramienia SLD był tam przecież Krystian Legierski. Kolejne hm. Wszak Legierski jest tylko, a może i aż, radnym, i to z partii Zielonych. A w takiej podkomisji na równych prawach może uczestniczyć (czyli na przykład zgłaszać poprawki) jedynie poseł. Legierski oraz przedstawiciele KPH co najwyżej mogli składać wyjaśnienia.  

Kolejne pytanie: "Dlaczego ustawa została zgłoszona akurat w roku wyborów?" (co, jeśli chodzi o SLD, powoli staje się normą). Odpowiedź znowu okazała się bardzo "wyczerpująca" i niezwykle "merytoryczna". Po pierwsze, bo wcześniej nie było takiego sprzyjającego klimatu społeczno-politycznego. (Dla tych, co nie pamiętają, ciekawostka o tym „wcześniej”: pierwsze rozmowy na temat zapewnienia równych praw parom jednopłciowym miały miejsce bodajże w 1990 lub 1991 roku na spotkaniu grupy posłów, z których pamiętam troje: Barbarę Labudę, Mikołaja Kozakiewicza i Zofię Kuratowską, z przedstawicielami ówczesnej Lambdy.) Po drugie, bo ustawa dopiero co powstała (sic!), no i nie zapominajmy, że, i tu już zrobiło się zdecydowanie niesmacznie, w zeszłym roku rozmowy na ten temat zostały przerwane ze względu na śmierć Izabeli Jarugi-Nowackiej. Tą wypowiedzą Piekarska przekroczyła jak dla mnie wszelkie normy żenady, błazeństwa i hucpy. Po pierwsze, wycieraniem sobie gęby Jarugą, której nawet czyścić fleków do szpilek była niegodna, a po drugie wmawianiem zebranym, że przez osiem miesięcy Sejm zajmował się głównie katastrofą smoleńską (którą nazwała "tragedią narodową"). Poza tym, wiem, że lewica wie, co mówi prawica, ale nie wiem, czy wie, co sama mówi. A piję tu do wypowiedzi Grzegorza Napieralskiego z poprzedniego Kongresu Kobiet, mającej miejsce 18 czerwca 2010 roku (trzy miesiące i osiem dni po katastrofie!), kiedy to obiecywał, że ustawa o związkach zostanie wzięta pod obrady tuż po wakacjach. Jako rasowy polityk nie dodał, po których. 

Po tym wszystkim utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że SLD to partia, która zdecydowanie wyczerpała mój kredyt zaufania. Mocno nadszarpnięty już parę lat temu, kiedy to nie spełniła obietnic dotyczących równie ważnych dla mnie kwestii jak rozdział państwa od Kościoła czy złagodzenie ustawy antyaborcyjnej.

Podsumowując, ów panel był po prostu wiecem wyborczym polityków SLD. Niestety, okazali się oni niewiarygodni, szczególnie Krystian Legierski, który bywa, że jest za, a nawet przeciw, jeśli chodzi o jego własną ustawę. Jak inaczej bowiem określić chociażby jego poparcie dla fejsbukowej akcji  „100 tysięcy za ustawą o związkach partnerskich? Pokażmy się!”? 

Biorąc więc pod uwagę wszystkie za i przeciw, podtrzymuję: głosować będę na osobę, którą znam, wiem, że jest uczciwym człowiekiem, która zarówno publicznie, jak i prywatnie mówi to samo i nie boi się mieć własnego zdania, czyli na Wandę Nowicką. Gdyby jej nie było, pewnie głosowałabym na Garfielda, Kota Simona lub znowu na Lorda Vadera. A mieszkanki i mieszkańców Krakowa namawiam gorąco do głosowania na Anię Grodzką. Powody te same co w przypadku Wandy Nowickiej.

Deser

Na koniec fotki z tegorocznego happeningu przygotowanego przez Ankę Zet. Mocnego. Na tyle, że jedna pani ze łzami w oczach zapytała nas, czy Anka naprawdę nie żyje.