Tłusta lesbijka z Arkansas w Warszawie

A jednak! W końcu również do stolicy zawita ktoś, na czyj koncert, o ile coś się (tfu, tfu) nie wydarzy, na pewno się wybiorę. 21 listopada w klubie Palladium wystąpi zespół Gossip z genialną wokalistką i showmanką Beth Ditto.

Tu jest zabawnie:



A tu zdecydowanie bardziej tak jak lubię, czyli rockowo, a przy okazji można sobie pooglądać różne wcielenia Beth:



Beth Ditto to kolejny przykład na to, że nie trzeba być seksbombą, aby odnieść sukces w przemyśle muzycznym. W 2006 roku została okrzyknięta przez "wyrocznię" w kwestii tego, co w muzyce jest modne, a co nie, czyli pismo "New Musical Express", najbardziej ekscytującą postacią na amerykańskiej scenie muzycznej. "Beth to ikona rockandrollowego nonkonformizmu" - uzasadnił swoją decyzję "NME". "Z głosem jak Tina Turner i prezencją sceniczną liczoną w megawatach Beth wyróżniałaby się wszędzie, nie tylko w świecie męskiego rocka alternatywnego. Wychowała się jako punkowa lesbijka w Arkansas, na głębokim południu USA. Wywodzi się z białej biedoty (tzw. white trash - białe śmieci). W czasach burzliwych przemian społecznych głosy, które zazwyczaj są marginalizowane, mają wreszcie szansę na dotarcie do słuchaczy. Beth to taki właśnie głos - klasyczna rockandrollowa outsiderka, dzięki której muzyka wciąż jest buntownicza. I dlatego wygrała!" (za: Tłusta lesbijka z Arkansas, "Wysokie Obcasy", styczeń 2007)

Ale choć dla jednych Beth jest cool, inni oczywiście widzą w niej tylko jej kilogramy. No bo jak może tak być, że kobieta o takiej tuszy nie wstydzi się swojego ciała, zakłada obcisłe sukienki albo nawet - jak ona śmie! - występuje w samej bieliźnie. Pozwolę sobie przytoczyć dwa komentarze do zapowiedzi jej koncertu w Polsce, z portalu Lesbijka.org dla odmiany:

Dlatego takie drogie bilety, bo trzeba naciągać sflaczałe i sfatygowane uda, golić pachy (i zapewne nie tylko) i zatrudnić trenera osobistego.

Ale pasztet! Jak może takie coś podobać się, czy to lasce czy facetowi. 

I odpowiem na nie słowami Beth:

W poprawnej politycznie Ameryce udaje się, że ludzie grubi nie istnieją, nie używa się takiego określenia jak 'fat', jakby to była najbardziej wstydliwa rzecz, a grubasy należały do jakiejś mniejszości. A przecież to nie żadna mniejszość, tylko większość, bo większość Amerykanów ma tłuste tyłki. (...) Fakt, że jestem grubaską, która się tego nie wstydzi, akceptuje to i pokazuje na scenie, sam w sobie jest polityczny. (...) Wierzę, że ciała mogą być po prostu ciałami i nie musi być z tym związany żaden rodzaj faszyzmu pod tytułem co jest dobre, co złe, co jest dozwolone, co zabronione, co politycy uważają za słuszne.

Nic dodać, nic ująć.