Uwaga, nudzę! Dziś znów o działaczostwie

Pewnie już wiecie, że w najbliższy weekend we Wrocławiu w ramach festiwalu Lesbijki, geje i przyjaciele będzie miał miejsce pierwszy Wrocławski Marsz Równości. W komentarzach pod zaproszeniem na Homikach zadziała się z tej okazji dyskusja z Multicultusem, który stwierdził, odnosząc się do padającego w tekście zapytania, czy Wrocław zda egzamin z tolerancji, że nie ma co się zastanawiać nad reakcjami wrocławskiego społeczeństwa na imprezę, bo to, jak nas widzą, nie jest naszym największym problemem. Ważniejsza jest nadal nikła partycypacja osób niehetoresksualnych w takich wydarzeniach jak parady, czy też w ogóle w walce o nasze prawa, i to właśnie aktywizacją środowiska, a nie reakcjami społeczeństwa, powinni się przez najbliższe lata zajmować działacze.

Zgadzam się, że słaba frekwencja na paradach czy fakt, iż spośród pewnie setek tysięcy użytkowników naszych portali internetowych zaledwie parę tysięcy złożyło swoje podpisy pod petycją w sprawie wprowadzenia związków partnerskich, świadczy między innymi o nikłym zaangażowaniu w sprawy teoretycznie dotyczące nas wszystkich. Nie zgadzam się natomiast, że do na przykład wprowadzenia ustawy o związkach partnerskich potrzebna jest praca u podstaw czy zdobycie poparcia naprawdę znacznej części środowiska. Przeciwnie, uważam, że dopiero w momencie, kiedy taką ustawę będziemy mieć, coś się w świadomości tej milczącej (co nie znaczy, że obojętnej) większości może zmienić. Bo poczują się legalni. Bo zobaczą, że organizacje, oprócz konferencji czy akcji społecznych, robią coś, co jest im realnie potrzebne (żeby nie było - nie uważam, że konferencje czy inne przeglądy filmowe są niepotrzebne). Że działaczostwo to nie tylko sposób na lansowanie siebie i zabawa w robienie imprez, na których samej / samemu chciałoby się bywać, ale też coś, co przynosi korzyści (i nie piszę tu o korzyściach finansowych) nie tylko działaczom.

Nie czuję się specjalistką od tego, jak należy działać (moje romanse z dość licznymi orgami były zazwyczaj krótkie i nieszczególnie burzliwe, dłuższego związku z "Repliką", ale już bez przynależności organizacyjnej, nie liczę, indywidualnych wyskoków też nie), ale wydaje mi się, że nie w pozytywistycznych (praca u podstaw) czy romantycznych (rząd dusz) mrzonkach rzecz leży. Działacze nie potrzebują legitymacji większości mitycznej społeczności osób nieheteroseksualnych (bo się jej po prostu nie doczekają), a, po pierwsze primo, autorytetów w swoim gronie, po drugie primo - silnych sojuszników. W temacie autorytetów już się kiedyś na tym blogu wymądrzałam, tak że tym razem tego czytającym oszczędzę, co do sojuszników - cóż, chodzi mi zarówno o partie polityczne, jak i wszelkich Pacewiczów, Raczków i inne Środy, ale przemnożone przez ileś tam, czyli generalnie osoby mające władzę  i/lub wpływ na media. Oczywiście paru Bradów Pittów czy Angelin Jolie też by nie zaszkodziło. Plus sojusze strategiczne z organizacjami działającymi na rzecz praw człowieka, związkowcami itd. Oczywiście to się już wszystko i dzieje, i działa, a jak się będzie działo mądrzej i na większą skalę, to i działać będzie lepiej i na większą skalę.

Nieraz zdarzało mi się pisać, że jeżeli my sobie nie wywalczymy swoich praw, to nikt tego za nas nie zrobi. Ale umówmy się, to "my" to nie jest cała społeczność LGBTQIetcetera. Nie wierzę, że istnieje jakiekolwiek hasło, jakakolwiek idea, jakakolwiek osoba, która byłaby w stanie zjednoczyć choćby jedną piątą środowiska. Praca u podstaw jest ważna, jasne, ale jeżeli będziemy czekać z robieniem czegokolwiek, aż pod jakimś internetowym apelem pojawi się nawet sto, dwieście czy trzysta tysięcy podpisów, to w zasadzie już teraz możemy sobie odpuścić jakąkolwiek działalność. I nie uważam, żeby to nieczekanie była wyrazem lekceważenia milczącej większości, a jedynie racjonalnego podejścia do tego, co się robi.