Kultura i palemka

Na początek już oficjalnie bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze. I lansersko donoszę, że o wywiadzie z nami, oprócz Homików i Lesplot, napisali też: Yga (która rok temu jako druga z przedstawicielek i przedstawicieli "naszych" mediów - po Homikach - napisała o naszym istnieniu), Marcin (z niezastąpionych Homików) oraz Abiekt. A wiecie, kto był w ogóle pierwszy? Ela Turlej, niezależna dziennikarka, krótko po naszym mówionym debiucie w 2007 roku w Planie B. Próbowała potem swój tekst sprzedać kilku mniej i bardziej poważnym tygodnikom (nie skusił się żaden), w końcu opublikowała go na Kobietopolis.pl (jak chcecie przeczytać, wpiszcie "Barbie Girls" w ich wyszukiwarkę, bo bezpośredni link jakoś nie wyskakuje) i wykorzystała jego fragment w tekście "Lesbijki są dyskryminowane przez... gejów" opublikowanym w "Przeglądzie". Może to i w sumie dobrze, że wtedy się nie udało, bo w 2007 roku na takie wywiady było grubo za wcześnie (w sumie nie jestem przekonana, czy nadal nie jest), ale o Eli będę pamiętać zawsze, podobnie jak o Japonce, która robiła nam makijaże do pierwszego występu w 2005 roku i pożyczyła buty na kolejne i mimo iż rzeczone buty oddałyśmy po dwóch latach, nadal chce z nami rozmawiać. I jak o Oli i Ewie, Ani i Kasi (autorkach "Brzoskwinek" i dwóch L-wordowych skeczy), Gryzi, Kamili, Uschi i Michałowi (z Homików, a jakże) i wszystkich osobach, które nas od tych paru dobrych lat wspierają. Sentymentalna się robię, wiem, ale wiem też, że bez nich wszystkich po prostu nie dałybyśmy sobie rady.

A dziś miało być o kulturze. Jakiś czas temu pisałam tu i tu o mojej miłości do etykiet, tak że byłabym niekonsekwentna, gdybym nie stwierdziła, że "kultura LGBTQIetcetera" to po prostu kolejna szufladka. Póki co chyba potrzebna (dopóki "książki o lesbijkach" nie staną się po prostu "książkami o ludziach" - że przywołam po raz kolejny ten sam cytat z Błażeja Warkockiego), ale jednak tylko etykieta. Co nie zmienia faktu, że jakby jej, na potrzeby chwili bieżącej, nie definować - wąsko czy szeroko - w Polsce jest z tą kulturą krucho (no dobrze, z literaturą jest nieźle, ale literatura nie jest już niestety masowo spożywana) i szczerze mówiąc, nie wiem, z czego to wynika. To znaczy mam kilka pomysłów, z homofobią zinterioryzowaną na czele, ale mimo wszystko tej posuchy tak do końca nie rozumiem.

Przykład - jakiś czas temu poznałyśmy z Gosią fajną, utalentowaną piosenkarkę. Lesbijkę, a jakże. Specjalizującą się w poezji śpiewanej, tak że od razu pomyślałyśmy, że może chciałaby czasami z nami wystąpić (bo obie mamy takie trochę staromodne podejście do kabaretu i chętnie włączyłybyśmy do niego trochę elementów lirycznych). No i chyba już się domyślacie, jaką dostałyśmy odpowiedź. Nie, bo ona nie chce być identyfikowana ze "środowiskiem". Jej prawo i jej wybór rzecz jasna, ale z drugiej strony, bo zakładam, że bynajmniej nie jest w tej niechęci do bycia identyfikowaną odosobniona, również wielka szkoda. Nie, nie ze względu na BG. Ze względu na to "środowisko" właśnie, które jak dotąd nie dorobiło się swojej bardki. Ze względu na impakt, jaki mógłby mieć jeden otwarty piosenkarz gej czy jedna otwarta piosenkarka lesbijka. Nie wiem, jak wy, ale ja naprawdę wolałabym posłuchać na kolejnym festiwalu "naszych" piosenkarek, zamiast mainstreamowych Kayah czy Reni Jusis, które produkowały się swojego czasu na warszawskich Dniach Równości. Choć oczywiście nie wiadomo, czy gdybyśmy miały choć kilka swoich Meliss czy Ani, to miałyby szansę na takiej komercyjnej imprezie wystąpić.

Z drugiej strony jednak trochę niechęć tej dziewczyny do publicznego samookreślenia rozumiem. Bo co by się wydarzyło, gdyby, daj bogini, odniosła sukces? Ano prawdopodobnie musiałaby się tłumaczyć nie tyle ze swojego talentu, ile ze swojego lesbianizmu. A tak robi to, co lubi, i ma spokój. Nie każdy ma duszę misjonarki. Zastanawiam się, czy mamy w Polsce jakiegokolwiek celebrytę (że użyję tego nie wiedzieć czemu modnego ostatnio w komentarzach na moim blogu słowa), który nigdy nie ukrywał swojej orientacji (niehetoroseksualnej, dodam na wszelki wypadek) i przebił się na dobre do mainstreamowej świadomości. No tak, jest Witkowski, jest Dehnel (choć i on chyba zaliczył etap ciotki kryjki), ale oni jednak ambasadorami naszych spraw są średnimi. I bynajmniej nie chodzi mi o ideologizację tego, co się robi, ale też z drugiej strony jest tak, że niemal wszystko, co robią osoby nieheteroseksualne, jest uznawane za polityczne i jest oceniane przez pryzmat ich tożsamości. Oczywiście nie odmawiam miejsca w kulturze różnym Witkowskim czy Dehnelom, szkoda jednak, że ten nasz lesbijsko-gejowsko-biseksualno-już-nie-gejowski-itd. mainstream kulturalny jest tak mało różnorodny. No ale pewnie wynika to po części z jego malizny.

Tak że o ile, co padło w przywołanym w poprzednim wpisie tekście Neospazmina oraz w komentarzach pod tymże wpisem, kultura ma być tym pomostem między "światem homo" a "światem hetero" (tak, kolejne etykietki), to mam wrażenie, że długa droga przed nami. Choć z samym pomysłem pomostu w sumie się zgadzam - bo ja też wolę posłuchać piosenki, przeczytać książkę czy obejrzeć film niż słuchać kolejnej gadającej heteroseksualnej głowy, więc może działa to i w drugą stronę. I jeśli ten pomost ma nam pomóc w uzyskaniu należnych nam praw, a przy okazji przyczyni się do tego, że Polska stanie się bardziej różnorodna (kurczę, jak to pompatycznie brzmi), to dokładajmy te kolejne cegiełki, już trudno. Może i jakaś śpiewająca pani się w końcu dołoży? I za 150 lat ktoś na jej (ich) cześć zmontuje taki oto filmik (który mnie strasznie, przyznam, wzrusza):



Na koniec - zabawna rzecz. Bo niestety wyszło tak, że jakbym się od gwiazdorskości nie odżegnywała i ile razy bym nie napisała, że doskonale wiem, iż "Obcasy" zrobiły z nami wywiad wyłącznie dlatego, że jesteśmy lesbijskim kabaretem, a nie dlatego, że jesteśmy takie świetne (bo nie jesteśmy), jednak przyczepiono mi łatkę "gwiazduni". A zrobił to plotkarski serwis Przeploty, który postanowił pójść pod prąd i zamiast nasz kabarecik chwalić, stwierdził, że z tymi "Obcasami" to jednak przegięłyśmy i palemka nam odbiła. A konkretnie niżej podpisanej. Dlaczego? A bo zapowiedziałam we wpisie na moim blogu, że mimo iż moje ulubione Lesploty miło o Barbie Girls piszą, to nie mogę obiecać wzajemności, ale przynajmniej obiecuję nie krytykować niezasłużenie. Co jest rzecz jasna dowodem na to, jak niewiele trzeba (wywiad w WO i parę notek na portalach), by rościć sobie prawo do krytyki, co z kolei jest najwyraźniej domeną tych, którym sukces (?) rzucił się na umysł. Ha, wychodzi na to, że mi się już dawno rzucił, bo jak dziś pamiętam, jak po występie w przedszkolnym przedstawieniu uznałam, że mam prawo skrytykować strój, który moja mama zakupiła mi na przedszkolny bal mikołajkowy. No bywa. Mimo wszystko pozdrowienia dla autorki, choć jakoś mam wrażenie, że i bez jej ingerencji Lesploty świetnie bronią się same. Dobrymi tekstami, rzecz jasna.