W oczekiwaniu na wielki weekend

Już za tydzień dwa wielkie wydarzenia - oczywiście w skali naszego małego, acz niekoniecznie skromnego kabaretu. W sobotę 24 października, z samego rana w kioskach w całej Polsce pojawią się "Wysokie Obcasy" z piękną różową okładką. A na okładce któż by inny jak nie kabaret Barbie Girls w całej okazałości. W środku wywiad, który wprawdzie na publikację czekał pół roku, ale w końcu się doczekał. A wieczorem, po naszym występie na wrocławskim festiwalu Lesbijki, Geje i Przyjaciele (który to występ jest rzecz jasna drugim wielkim wydarzeniem, bo Wrocław kochamy bardzo), będziemy mogły hurtowo owe "Obcasy" poautografować, coby nasze fanki i fani mieli co w ramki oprawiać i nad łóżkami wieszać. A co!

Z tym wywiadem związane są zresztą dwie historyjki - jedna nieco zleżała, jedna świeżutka. Ta pierwsza miała miejsce parę miesięcy temu, kiedy miałyśmy w studiu "Wyborczej" sesję zdjęciową do artykułu. Otóż w pewnym momencie zerknęłyśmy na tablicę, na której zanotowane było, kto zarezerwował studio na daną godzinę. Przy naszej godzinie była notatka: "Albert - lesbijki". Oczywiście nie omieszkałyśmy tego odpowiednio skomentować. Nasz fotograf się speszył, coś tam tłumaczył, że to niby nie on, no ale skoro nie on, to ciekawe, co właściwie powiedział temu komuś, kto rezerwację zrobił? Nie, żebym się czepiała - sesja była sympatyczna, żadna aura uprzedzeń tam nie panowała. Ale sama notka jest symptomatyczna. No bo nie łudźmy się - choć "Obcasy" to nie "Strefa Wolnych Myśli", to jednak mimo wszystko ten wywiad - mimo że tym razem naprawdę będzie o kabarecie - pojawi się nie dlatego, że jesteśmy jakimś tam kabaretem, ale dlatego, że jesteśmy lesbijskim kabaretem.

Druga historia wydarzyła się dzisiaj (a właściwie wczoraj, bo jest już po północy). Jako że od początku przyszłego tygodnia jestem na urlopie, już teraz podzieliłam się z moim działem radosną informacją, że wywiad się ukaże. Na co moja szefowa: "A udało ci się coś wcisnąć o... (i tu padła nazwa naszego serwisu internetowego)"? Dla ułatwienia dodam, że akurat ten serwis do naszego kabaretu raczej nie pasuje, ale to jest cała B. - zawsze myśli o korzyściach dla firmy. No po prostu szefowa. Oczywiście słowa o wsparciu, jak już po powrocie z urlopu będę tematem dnia, też padły. Ale mimo wszystko chyba zainwestuję w koszulkę z napisem "Tak, to ja", bo wyobraźcie sobie, że w mojej firmie nie wszyscy znają mnie od, hm, tej bardziej artystycznej strony (bo to duża firma jest).

Na Lesplotach notka o tym, jak to Martinę Navratilovą czeka najprawdopodobniej proces z jej ekspartnerką Toni Layton, która stwierdziła, że po rozpadzie ich związku została bez środków do życia i należy się jej połowa majątku tenisistki. Póki co prawnik Navratilovej złożył wniosek o oddalenie pozwu, argumentując to tym, że w stanie Floryda małżeństwa osób tej samej płci są zakazane, tak że sprawa ta nie może być traktowana jak "zwykły" rozwód. Co ciekawe, jak dotąd Martina dała się poznać jako działaczka na rzecz praw osób nieheteroseksualnych

Niezależnie od tego, czy ta sprawa to kolejna nadmuchana historia rodem z brukowca - w końcu Navratilova była chyba pierwszą lesbijką, której życie prywatne stało się pożywką dla prasy kolorowej (już na początku lat 80. ubiegłego wieku rozpisywano się o jej związku z pisarką Ritą Mae Brown, co zresztą mocno przyczyniło się do rozpoznawalności i akceptacji lesbijek w społeczeństwie) - czy też rzeczywiście Martina postępuje w tym przypadku nieładnie, wielokrotna mistrzyni Wimbledonu na zawsze pozostanie dla mnie kimś bardzo ważnym. Bo też prawdopodobnie dzięki niej dowiedziałam się, co oznacza słowo "lesbijka", a już na pewno była pierwszą wyoutowaną lesbijką, o której zdarzyło mi się usłyszeć. A jej biografia, wydana w 1985 roku "Martina", była pierwszą książką "z wątkiem lesbijskim", jaką czytałam (choć na pewno było to dobre parę lat po jej wydaniu).

Jako że ostatnio coming outy są na fali, dziś niech o swoim opowie właśnie Martina: