Człowiek TAK! Homoseksualizm NIE!

Zazwyczaj nie piszę wiele o homofobicznych inicjatywach internetowych (no chyba że Fronda coś ciekawego wysmaży), ale ta mnie rozbawiła, tak że - ku pamięci, bo raczej długo nie pożyje - jednak odnotuję. Pamiętacie tytułowe hasło "Człowiek TAK! Homoseksualizm NIE!"? Pewnie już nie. Popularyzował je Ogólnopolski Ruch Sprzeciwu Społecznego, który powstał w 2004 roku, tuż po przyjęciu przez Senat ustawy o związkach partnerskich autorstwa profesory Marii Szyszkowskiej. Ruch przetrwał trzy lata, a jego głównym obszarem działalności była ohydna żółta strona internetowa z moim ulubionym działem "Pokaż swoją twarz", gdzie można było zamieścić swoje zdjęcie i powiedzieć, że jest się homofobem (ze znanych pokazali się tam między innymi bracia Golcowie). Teraz homofobom jest znacznie trudniej. Skąd ta myśl? A bo znalazłam dziś w sieci stronkę ProHomofobia.pl. Ciekawa, kto za nią stoi (szczególnie że autorzy zbierają datki na swoją działalność, więc dobrze by było sprawdzić, czy to nie oszuści), sięgnęłam do tekstu otwarciowego i znalazłam w nim szokujące zdanie: "Teraz homoseksualni aktywiści atakują bezpośrednio swych adwersarzy, publikują nazwiska i adresy 'homofobów' w internecie". Jako żywo nie kojarzę takiej inicjatywy (publikowanie nazwisk i adresów), ale może ktoś mnie oświeci. W każdym razie nie dziwię się już, że autorzy strony wolą pozostać anonimowi, nawet jeżeli jest to anonimowość pozorna, bo łatwo ich znaleźć na Facebooku (i lista homofobów gotowa, ha ha!). Całej inicjatywie patronuje taki oto znaczek:

Wygląda znajomo? Powinien, bo podobny stworzyło swojego czasu Porozumienie Lesbijek LBT:

Nie ma to jak korzystać z najlepszych wzorców. Urzekło mnie również credo państwa anonimowych homofobów: "Tolerować nie znaczy zapomnieć, że to, co tolerujemy, na nic więcej nie zasługuje" (by kolumbijski katolicki tradycjonalista Nicolás Gómez Dávila). Oraz disclaimer, że oczywiście nie nawołują do nienawiści i według nich każdy człowiek ma prawo do wolności i szczęścia. Nieszczególnie to zastrzeżenie współgra z podsumowaniem tekstu o niedawnej demonstracji osób nieheteroseksualnych na Białorusi: "I wszyscy są zadowoleni… Amnesty International mogła się wykazać, Gazeta.pl także, OMON miał ćwiczenia terenowe, a geje… mieli kontakt z pałami!", ale cóż, najwyraźniej prawo do wolności i szczęścia to bardzo względna rzecz.

Generalnie, jak już napisałam, nie wróżę tej inicjatywie zbyt długiego żywota (jednak Fronda zawsze pozostanie najlepszym źródłem informacji z życia osób nieheteroseksualnych), ale trochę zabawy pewnie z nimi będzie. Ot, na przykład znalazłam u nich żeński odpowiednik Camerona - Julie Harren. Całkiem ponętny zresztą (dlaczego nasi konserwatyści zawsze zapraszają brzydala Camerona?):





Szczególnie wzruszyła mnie geneza kobiecego homoseksualizmu (końcówka drugiego filmu). Coś jak "właściwie nie wiem, skąd się bierze, bo to sprawa złożona, no ale na pewno są jakieś przyczyny, właściwie takie same jak w przypadku homoseksualizmu męskiego, tylko trochę inne. No ale już najgorzej jest jak dwie heteroseksualne kobiety przywiążą się do siebie emocjonalnie i nagle z tego wyjdzie seks, no to już naprawdę jest bardzo, bardzo złe". Kurczę, zawsze myślałam, że czasami tak jest, że z przyjaźni rodzi się miłość, choć rzeczywiście dla kobiet uważających się za heteroseksualne może to być jakiś kłopot. Reszty "wykładu" - pozwolicie - nie skomentuję, choć przyznam, że zawsze bawiły mnie przepychanki spod znaku "to jest wrodzone!" - "nie, wcale nie!", jakby miało to jakiekolwiek znaczenie.

A skoro już przy homofobicznych stronkach jesteśmy, to nie mogę nie polecić frondowego podsumowania dziesięciolecia istnienia polskiej wersji MTV pod jakże znaczącym tytułem "MTV - hedonistyczno-gejowski 'fast food' w domach polskich nastolatków". Ja wprawdzie wychowałam się na anglojęzycznym MTV, któremu zawdzięczam między innymi Melissę Etheridge, lesbijską wersję "Randki w ciemno" (wybierać można było spośród 50 kandydatek!) czy jeden z pierwszych reality shows (jak nie pierwszy w ogóle) "The Real World", którego jednym z bohaterów był otwarty gej żyjący z AIDS (pierwsza seria, w kolejnych pojawiła się też lesbijka). Fakt, że MTV zeszło później na psy, ale jego pierwszym latom w polskiej TV zawdzięczam bardzo wiele. Szczególnie że wtedy lesbijek i gejów w polskiej telewizji było jak na lekarstwo.