Ustawa o związkach partnerskich - co dalej?

Na Homikach ukazał się projekt ustawy o związkach partnerskich uwzględniający wyniki ankiety internetowej, w które głos zabrało ponad 4,5 tysiąca osób. Jest to kolejna już w ostatnich miesiącach propozycja rozwiązania kwestii związków partnerskich - w kwietniu swoje założenia do ustawy opublikowała Grupa Inicjatywna ds. Związków Partnerskich. To zupełnie inne pomysły - GI forsuje model podobny do francuskiego PACS, redakcja Homików układ maksymalnie zbliżony do małżeńskiego. Żeby było jeszcze goręcej, KPH zaprasza na debatę poświęconą właśnie ustawie o związkach partnerskich, na której wśród panelistów znajdą się jedynie przedstawiciele grupy popierającej PACS.

Przyznam, że mam mieszane uczucia w związku z tym okołoustawowym zamieszaniem. Bo choć wypowiadałam się w sprawie ustawy na Homikach, to jednak patrzę na to wszystko, co się dzieje, bardziej jako osoba z zewnątrz, niemająca pełnej wiedzy o rozmowach między twórcami obu projektów, o tym, co się działo podczas ogólnopolskiej objazdówki GI, o propozycjach, które padły i nie padły podczas konsultacji społecznych itd. itp. Troszkę większą jasność mam odnośnie tego, co się dzieje na Homikach, bo - szczęśliwie dla wszystkich zainteresowanych - w przypadku drugiego projektu debata toczy się w główniej mierze w internecie. Niemniej jednak, choć do najnowszego projektu znacznie mi bliżej niż do jakiegokolwiek innego, cały czas się zastanawiam, dlaczego wszystkie osoby zaangażowane w walkę o ustawę nie mogą się ze sobą dogadać. Dlaczego, zamiast wesprzeć istniejącą, stworzono kolejną grupę. Nie, nie uważam, że kto pierwszy, ten lepszy, i tak, doszły do mnie słuchy, że GI jest, delikatnie mówiąc, mało elastyczna w poglądach, po prostu akurat w tym przypadku rozdrobnienie inicjatyw nie jest czymś, co moim zdaniem pomoże w osiągnięciu celu. To nie EuroPride, któremu to, że grupy organizujące w tym czasie wydarzenia się ze sobą nie dogadują, zupełnie nie przeszkodzi, wręcz przeciwnie, wzmocni jego ofertę kulturalną. Tu jest inaczej, nie można mieć dwóch ustaw jednocześnie. To znaczy pewnie można, ale trudniej jest przeprowadzić dwa projekty niż jeden. W końcu liczba potencjalnych sojuszników politycznych jest bardzo ograniczona.

Spotkałam się z komentarzami, że GI jest zafiksowana na modelu francuskim i niezależnie od tego, co mówią uczestnicy spotkań czy debat, zamierza go forsować. Nie wiem niestety, co na to sama GI, poza tym, że twierdzi - inaczej niż niektóre osoby wypowiadające się w internecie - że właśnie PACS miał największe poparcie podczas prowadzonych przez nią konsultacji społecznych. Z pewnością jest tak, że - biorąc pod uwagę, jak w sumie niewielka była grupa osób, do której dotarli członkowie GI, oraz to, że sposób prowadzenia spotkań w jakimś stopniu mógł wpłynąć na opinie ich uczestników - trudno traktować ich głosy jako odzwierciedlające potrzeby całej społeczności LGBTQetcetera. Podobnie jest jednak w przypadku debaty na Homikach, choć wypowiedziało się w niej znacznie więcej osób. Pytanie jednak brzmi, co teraz. Jasne, że sama ustawa to pieśń przyszłości, niezależnie od tego, jaki kształt ostatecznie przyjmie, ale zaczynam się trochę obawiać, że przez dłuższy czas nie wyjdziemy poza pytanie "Jaka ustawa?". A przecież sprecyzowanie odpowiedzi na nie jest konieczne, aby iść dalej.

Oczywiście może być tak, że martwię się na zapas. Bo jakoś nie chce mi się wierzyć, by w krajach, które mogą się pochwalić znacznie przyjaźniejszym osobom nieheteroseksualnym prawodawstwem, prace nad ustawą przebiegły gładko i bez dyskusji. I może konkurencja jest w tym względzie czymś dobrym, bo obie grupy mają dodatkowy bodziec do działania. Z drugiej strony, skoro ja się czuję w tym wszystkim zagubiona, nie mam pojęcia, jak się czują osoby, których wiedza na temat działań wokół ustawy o związkach partnerskich ogranicza się do czytania newsów na portalach. I co zrobią, gdy ktoś je poprosi o pomoc na przykład w zebraniu magicznych 100 tysięcy podpisów.