List otwarty, wybory i "The Runaways"

"Jajcarskiego" happeningu ciąg dalszy - na Homikach ukazał się list otwarty do organizatorów EuroPride. Komentarze pod listem różne - od aprobaty po stwierdzenie, że list jest szczuciem jednych działaczy na drugich. Sprawę opisała również Inna Strona, dodając do tekstu sondę, w której pyta czytelników, po której stronie stoją w sporze o hasło i plakat EP. Póki co 70 procent głosujących opowiedziało się po stronie autorów listu, 20 - organizatorów EP. Ciekawa jestem, czy będzie jakaś odpowiedź ze strony adresatów listu. O ile się nie mylę, to pierwsza tego typu akcja pod ich adresem (w sensie publiczna, bo po zeszłorocznej paradzie protesty były bardziej kameralne).

Przy okazji wróciła (co mnie bardzo cieszy) kwestia tego, czy powinniśmy krytykować działania naszych organizacji, czy też poprzestać na stwierdzeniu, że fajnie, że coś robią, i nie zastanawiać się nad jakością tych działań. Już kiedyś o tym pisałam i nadal uważam, że krytyka jest jednym z bardzo ważnych (choć absolutnie nie jedynym!) narzędzi wpływania na naszych działaczy - i to pozytywnego, bo jeżeli nikt nie zgłasza zastrzeżeń do ich aktywności, to skąd niby mają wiedzieć, że ten czy inny pomysł może nie jest do końca trafiony. Albo że w ogóle ktoś się tym, co robią, interesuje. Teraz mi przyszło do głowy, że może to być jeden ze sposobów na aktywizację naszej społeczności, bo jak ktoś ileś tam razy usłyszy "jak jesteś taki mądry/mądra, to zrób to lepiej", jest spora szansa, że w końcu coś zrobi albo przynajmniej da się skusić komuś, kto oferuje zrobienie czegoś lepiej albo przynajmniej inaczej. Jedno takie kuszenie już wkrótce, ale na razie o tym sza.

Po wczorajszej debacie prezydenckiej, w której to Komorowski, zapytany o związki partnerskie, stwierdził, że nie sądzi, aby taka ustawa trafiła na jego biurko, ale jeżeli już, to uważa, że należy szukać rozwiązań w istniejącym prawie, a w ostateczności, gdyby okazało się, że są problemy, rozważyć wprowadzenie zmian, na Facebooku i zaprzyjaźnionych blogach i portalach lekka konsternacja. A właściwie nie tyle konsternacja, co coraz więcej głosów za nieważnym głosem lub wybraniem grilla zamiast prezydenta. Smutne to w sumie, bo jeszcze niedawno widziałam głównie agitację za "mniejszym złem", widać Komorowski zniechęca do siebie coraz więcej ludzi. Ale z drugiej strony czego się właściwie po Bronku gajowym spodziewać. Co zabawne, Kaczyński, dzięki nieudanemu flirtowi z lewicą, również naraził się części swoich dotychczasowych zwolenników. Tak że ostatecznie może i wyjdzie na remis. Humor wyborczy za to dopisuje - ostatnio rozbawiła mnie okładka "Angory":

Żeby nie było, że samą polityką żyję (co i tak jest niemożliwe, wszak trwają mistrzostwa świata w piłce nożnej!), wczoraj obejrzałyśmy sobie z Gosią "The Runaways", opowiadający historię pierwszego rockowego zespołu, w którym grały wyłącznie kobiety (z których do dziś znana jest właściwie jedynie Joan Jett):

Film taki sobie, jak ktoś lubi filmy z biseksualnymi wątkami, to informuję, że takowy jest, a jak ktoś ma sentyment do produkcji o zespołach rockowych, niech raczej sięgnie po "Backbeat". No chyba że ma być o rocku i o kobietach, wtedy mam problem, ale może ktoś mi podrzuci jakąś ciekawszą pozycję. A ja tymczasem przymierzam się do "I Am Love" z Tildą Swinton. Widział ktoś? Warto?