I co teraz, ha?

Wszyscy mają problem, mam i ja. Jak może pamiętacie, w ostatnich wyborach prezydenckich postawiłam na Lorda Voldemorta i Hillary Clinton, co parę osób miało mi za złe. W tym roku byłabym pewna, że zrobię to samo, gdyby nie... dwójka na warszawskiej liście Ruchu Poparcia Palikota. Wanda Nowicka, jedna z moich ulubionych aktywistek, wystarczająco radykalna jak na moje wysublimowane gusta, a na dodatek po prostu przyzwoity człowiek. Słowem idealna kandydatka startująca z mocno nieidealnej listy.

No i się gryzę. Gdyby to była jedynka czy nawet dwójka na liście SLD, to pewnie miałabym mniejsze opory. Bo ugrupowanie dość podłe, ale miejsce w Sejmie z takim numerkiem raczej pewne. Skoro więc i tak reprezentanci Sojuszu mają po raz kolejny objąć stołki, to niech skorzysta na tym ktoś, komu ufam i wierzę, że nie będzie kucać przed oficjalną linią partii i usprawiedliwiać działań, których się usprawiedliwić nie da. Z drugiej strony, skoro tak nie cierpię SLD, to dlaczego po prostu nie dam szansy ugrupowaniu, które jeszcze nie miało okazji pokazać, na co je stać? Czy problem z polską polityką nie polega według mnie przypadkiem na tym, że co wybory, to głosujemy przeciw komuś, a nie za kimś, w ten sposób legitymizując status quo, zamiast postawić na tych, co według sondaży może i nie mają szans, ale są nam ideowo bliżsi? Ano polega, kłopot w tym, że pan Palikot nie jest mi ideowo bliski, więc głos oddany na jego listę nadal nie byłby głosem "za". A poza tym: on też już miał okazję pokazać, na co go stać.

Co zabawne, to w RPP wcale nie przeszkadza mi najbardziej to, że jego twórca swojego czasu wydawał utraprawicowe pisemko "Ozon", a jego napastliwość wobec przeciwników politycznych. Wpiszcie sobie w Google frazę "Palikot atakuje" - lista wyników jest naprawdę imponująca. Pewnie, że w owych atakach jest często sporo racji i w dużej mierze nie biorą się z niczego. Problem w tym, że pod propozycjami, by Kurtyka palnął sobie w łeb, a Kaczyński przyznał, czego nadużywa czy przestał pieprzyć, czy jakże istotnymi doniesieniami w rodzaju ostatniego, że poseł PSL Jan Bury się spił do nieprzytomności, ginie merytoryka, a pozostaje jedynie niesmak. Dla mnie apogeum tego "stylu" uprawiania polityki była czerwcowa pikieta pod Sejmem, która ponoć miała służyć poparciu ustawy o związkach partnerskich, a okazała się być naprawdę żenującym antypisowskim happeningiem (pisałam o niej tu).

Jasne, że RPP ma jakieś tam założenia programowe (do poczytania tu), tyle że w publicznych wystąpieniach, zamiast akcentować ich pozytywy, skupia się na byciu "przeciw", więc nie mam pojęcia, czy potrafi być "za". Polityka to nie wersal, wiem, a pod pięknymi słówkami niekoniecznie coś pięknego się kryje (patrz Platforma Obywatelska), ale skoro wyznawcy Palikota chcą walczyć między innymi o poprawę jakości życia politycznego, miło by było, gdyby zaczęli od siebie i zamiast np. robić szopkę dla mediów z rozdawaniem uczniom i ich rodzicom ulotek na temat etyki w szkołach (chyba wolę już Napieralskiego rozdającego jabłka robotnikom, poziom żenady podobny, ale przynajmniej nie mieszał szkół w kampanię wyborczą), powalczyli o zmiany w szkołach chociażby tak, jak robi to SPR, któremu udało się w końcu doprowadzić do zmian w najpopularniejszym podręczniku do wychowania do życia w rodzinie (szczegóły na Homikach). Mniej to widowiskowe, ale za to skuteczne. Ale cóż, happenigi kosztują daleko mniej pracy, a za to efekt medialny dużo ciekawszy, więc po co się męczyć. A że jakaś grymaśna wyborczyni chciałaby dostać konkret zamiast dmuchania w gwizdek? E tam, kto by dawał konkrety, konkrety są nudne i się nie sprzedają.

Do tego dochodzi jeszcze pewna teoria spiskowa. Aż mi głupio, że ją przytaczam, a jeszcze głupiej, że nie jestem do końca przekonana o jej nieprawdziwości, ale co mi tam. Otóż pomysł (bynajmniej nie mój) jest taki, że Palikot działa tak naprawdę z ramienia PO, a jego jedyny cel to osłabienie wyniku SLD, którego na "radykalne" deklaracje po prostu nie stać.

I w tym wszystkim mam Wandę Nowicką, działaczkę społeczną, od lat walczącą o prawa kobiet, do bólu konkretną i do bólu niehappeningową. I pomysł koleżanki z pracy, by namawiać ludzi, żeby na nią głosowali, bo jak przebije szefa partii, która udostępniła jej miejsce na liście, to będzie to jakiś sygnał, że reprezentuje głos całkiem sporej rzeszy osób, i to większej niż festyniarz Palikot. Plus miło by było, gdyby się okazało, że SLD popełniło spory błąd, spychając ją na dalsze miejsca na liście.

No i mam dylemat - Lord Voldemort czy Wanda Nowicka? Może pomożecie mi go rozwiązać.

A na koniec zagadka. Na osobę, która jako pierwsza poda tytuł książki, której pierwszym zdaniem jest tytułowe "I co teraz, ha?" czeka egzemplarz "Tęczowej rewolucji". Pytanie jest chyba trudne, więc dla ułatwienia dodam, że książeczka owa w Polsce została wydana w dwóch wersjach (przygotowanych przez tego samego tłumacza i często wydawanych w jednym tomie), a na dodatek ma swoją filmową adaptację w wydaniu bardzo znanego reżysera, który pokusił się o nadanie jej autorskiego (moim zdaniem dużo słabszego) zakończenia.