Iza Filipiak i niewidzialność lesbijek

Na Kobiety Kobietom świetny felieton Izy Filipiak o uwewnętrznionym opresorze u Witkowskiego. Szkoda, że Iza tak rzadko już pisze swoje "Listy znad Zatoki", bo o ile jej twórczość książkowa nie jest czymś, co mi koniecznie odpowiada, o tyle jej felietony lubię i cenię bez wyjątku - za erudycję, za radykalizm, za nieoglądanie się na to, czy się komuś jej wizja rzeczywistości spodoba czy nie i za świetny styl. W kontekście ciągle żywej dyskusji o EuroPride warto przy okazji przypomnieć inny jej tekst - Młodość, męskość, pełnosprawność - w którym wyjaśnia, dlaczego rok temu, zupełnie inaczej niż we wszystkich wcześniejszych latach - nie wzięła udziału w warszawskiej Paradzie Równości. To ważny głos - bo jednocześnie osoby z zewnątrz, która na nasze parady spogląda z perspektywy swoich amerykańskich doświadczeń, jak i z wewnątrz - bo w końcu, jakby nie patrzeć, Iza jest jak dotąd jedyną znaną polską lesbijką, która zrobiła coming out. Zresztą tekst jest wart zauważenia z wielu powodów - m.in. jako przyczynek do dyskusji o niewidzialności lesbijek.

Przy okazji wpisu o lesbijce-łączniczce (o niewidzialności lesbijek, a jakże!) u Abiekta przypomniał mi się fragment naszego z Gosią wywiadu z Izą. Zapytana o to, co myśli o tym, co się dzieje w Polsce (to był październik 2007), odpowiada: "W kontekście Polski myślę o tym, jak jesteśmy wymazywani – a może nawet bardziej i częściej wymazywane – z historii i z kultury. Otóż weźmy powstanie warszawskie – bo to ono ma zostać, chcąc nie chcąc, źródłem siły i miejscem żałoby dla nowego, nacjonalistycznego porządku... Kilka lat temu wśród zdjęć uczestniczek tegoż powstania dostrzegłam fotografię prześlicznej chłopczycy. Pod nim napisane było, że z końcem powstania udało jej się z przyjaciółką przedostać na Pragę. Czy były kochankami, czy towarzyszkami broni? Wiem tylko tyle, żeby gdyby były kochankami, to ich historia nie znalazłaby miejsca w polskiej pamięci narodowej. Siła homofobii jest tak wielka, że twórcy tych miejsc pamięci potraktowaliby jej ujawnienie jako obrazę ich patriotyzmu, a rodziny tych kobiet też zapewne poczułyby się obrażone".

Dla wytchnienia od poważnych niewidocznościowo-powstańczych rozważań - publiczny coming out lesbijki w kraju, w którym znane wyoutowane lesbijki liczy się w setkach, jak nie w tysiącach, czyli Melissa Etheridge w 1993 na wiecu w Triangle Ball, podczas którego lesbijki i geje świętowali wyborcze zwycięstwo Billa Clintona:



Z innej bajki (choć też coś z kwestią niewidzialności lesbijek mającej wspólnego) - skecz zainspirowany naszym występem w programie "Strefa wolnych myśli" gotowy - jest i śmieszno, i gorzko. Więcej nie zdradzę (żeby nie psuć przyjemności tym, którzy już pojutrze wybierają się do Ust Mariana), no może tylko drobiażdżek - za czarny charakter robię ja i jako że po raz pierwszy w życiu wcielam się w postać zdecydowanie nagatywną, sama nie wiem, jak wyjdzie. Ale ucząc się tekstu, stwierdziłam, że czuję ją w sobie - ciekawe, czy i widzowie wyczują. Sama nie wiem, czy wolałabym, aby tak było, czy aby tak nie było.