Sport nie jest queer

Uroczy news na Frondzie - "Naziści woleli transwestytę niż Żydówkę". A chodzi o historię Gretel Bergmann (dopiero co przypomnianą w filmie "Berlin 36"), reprezentantki III Rzeszy w skoku wzwyż, która w 1936 roku została wykluczona z kadry olimpijskiej ze względu na żydowskie pochodzenie. Podczas olimpiady w Berlinie zastąpił/a ją Hermann/Dora Ratjen, zmuszony/a przez nazistów do przebrania się za kobietę, aby reprezentacja III Rzeszy miała większą szansę na medal w tej konkurencji. Tyle Fronda (zresztą niedokładnie za Wikipedią). A sam/a Ratjen? Prawdopodobnie był/a interseksualistą/tką. Na pewno nie był/a transseksualny/a, ale kto by się przejmował takimi szczegółami - ważne, żeby tytuł wybrzmiał.

Tymczasem australijski "Sydney Morning Herald", powołując się na nieoficjalne źródła w IAAF, podał, że Caster Semenya, która na ostatnich mistrzostwach świata w lekkiej atletyce zdobyła złoty medal w biegu na 800 metrów, ma zarówno żeńskie, jak i męskie narządy płciowe. Dziennikarze spekulują, że skoro nie jest to prawdopodobnie efekt dopingu, IAAF nie odbierze jej medalu. Co się jednak stanie z samą Semenyą? Czy zakończy karierę, jak indyjska biegaczka Santhi Soundarajan, która prawdopodobnie cierpi na zespół nadwrażliwości na androgeny, a której płeć poddano w wątpliwość po zdobyciu przez nią srebrnego medalu w biegu na 800 metrów na Igrzyskach Azjatyckich w 2006 roku? Czy też, jak niemiecka tenisistka Sarah Gronert, która w wieku dziewiętnastu lat przeszła operację usunięcia męskich genitaliów (więc z medycznego punktu widzenia jest kobietą), podda się operacji i/lub kuracji hormonalnej, zostanie w sporcie i zawsze już będzie narażona na oskarżenia o "nieuczciwość"? Im dłużej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że sport nie jest dla osób queer. A przynajmniej sport zawodowy.

Z ciekawostek - w 2004 roku w ramach konferencji "Kobieta i sport", zorganizowanej przez Polskie Stowarzyszenie Sportu Kobiet, miał miejsce między innymi panel dyskusyjny "Trzecia płeć - szanse i zagrożenia dla współczesnego sportu". Konkretnie chodziło o transseksualistów M/K. Przytoczę kilka cytatów.

Otylia Jędrzejczak: Wiem, że jeśli obok mnie stoi na słupku kobieta, ma tyle samo sił, co ja, i tym sensie jesteśmy równe. Mężczyzna, który zmienił płeć, zawsze jest mocniejszy niż kobieta, która stała się mężczyzną.

Stanisław Dulko (seksuolog): Nie pamiętam, żeby któryś z transseksualistów-mężczyzn, leczonych w Polsce, chciał uprawiać sport. Tacy ludzie są bardziej kobiecy niż niejedna kobieta. Sport jest dla nich zbyt agresywny i pełen przemocy. Transseksualiści nie są konkurencją w gronie ludzi zdrowych.

Andrzej Komorowski (też seksuolog): Obawiałbym się transgenderyków, którzy wyglądają jak kobiety, a w duszy czują się jak mężczyźni. Taka baba-chłop pokona na pewno każdą kobietę. Boję się, że w zawodach będą uczestniczyły takie zawodniczki. Mają one prawdziwie męską potrzebę zwycięstwa. Mówię tu o tzw. płci mózgu, ale nie mam na myśli homoseksualistów, lesbijek, transseksualistów.

Beata Mieńkowska (psycholożka sportu): Ja w transseksualizmie widzę szansę dla współczesnego sportu. Jeśli kobieta-sportowiec wiedziałaby, że obok niej startuje transseksualista, może to potraktować jako wyzwanie i motywację do jeszcze większej walki.

Przepraszam, nie dam rady tego skomentować.