A jednak myślę stereotypowo

Kilka dni temu zaprosiłam na Fecebooku do znajomych młodego człowieka, którego kojarzyłam z UFY oraz z naszych występów. W powitalnym mailu napisałam, że pamiętam go z jednej z imprez - jako pana w krawacie proszącego o piosenkę "Video killed the radio star". Młody człowiek - o męskim imieniu - odpowiedział, że niekoniecznie "pana". Przyjrzałam się jej zdjęciom w profilu - no rzeczywiście, niekoniecznie. Wpadłam w pułapkę - męskie imię czyli mężczyzna. Anegdota jest o tyle ciekawa, że myślałam, iż w temacie transgenderyzmu jestem naprawdę dobrze wyedukowana, w końcu Judith Butler i jej teorii performatywności płci zwykle bronię jak niepodległości, negacja istnienia płci biologicznej już mnie kompletnie nie boli, a eksperyment Beatriz Preciado, która/y zmieniając własne ciało, dowodzi swojej teorii panseksualnego trangenderyzmu, bardzo mi się podoba. Cóż, dostałam nauczkę - na szczęście dość zabawną.

Skoro już w temacie jesteśmy, najbardziej w zrozumieniu, o co chodzi z tą performatywnością płci, pomógł mi film Davida Cronenberga "M. Butterfly". Wklejam dwa klipy, jak ktoś filmu nie widział, to niech sobie drugi odpuści, bo zepsuje sobie "zabawę".





Z trochę innej bajki - ale też w związku z osobami transgenderowymi - ostatnio, rozmawiałam z przyjaciółką z Australii o tym, jak niektóre z założenia nastawione na promocję tolerancji wydarzenia przyczyniają się do wykluczania niektórych osób - a to ze względu na stopniową komercjalizację, a to z powodu przestarzałej polityki organizatorów. O osobach trans będzie przykład drugi, najpierw komercjalizacja. W 1995 roku przyjaciółka chciała wziąć udział w Melbourne Pride. Organizatorzy poprosili ją o informację, pod jakimi hasłami chciałaby iść, i odrzucili je, ponieważ kłóciły się z przesłaniem głównego sponsora. Poinformowano ją też, że jedynie osoby w koszulkach z logiem sponsora mogą liczyć na miejsca z przodu parady. Nie muszę chyba dodawać, że nie wybrała się na Pride ani wtedy, ani nigdy później. Mam nadzieję, że nasze parady nigdy się w taką imprezę sponsorską nie zmienią, ale to pewnie płonna nadzieja - idziemy wszak do przodu!

Drugi przykład dotyczy niestety mojego wymarzonego Michfestu - otóż na tym najstarszym lesbijsko-feministycznym festiwalu do niedawna obowiązywała polityka WBW (Womyn-Born-Womyn Policy) - czyli mogły w nim uczestniczyć jedynie kobiety urodzone jako kobiety i nadal się z nimi identyfikujące. Walka o zniesienie tej polityki trwała od 1991 do 2007 (!) roku, kiedy to w końcu bez problemów zaczęto wpuszczać na teren festiwalu osoby transseksualne identyfikujące się jako kobiety. Co ciekawe, organizatorki nigdy oficjalnie nie odżegnały się od polityki WBW, a wiele uczestniczek (choć mam nadzieję, że są w mniejszości) nadal uważa, że była to dobra zasada. Na pocieszenie - do zniesienia zakazu przyczyniło się również wiele artystek, które albo bojkotowały festiwal (jak moja ukochana Melissa Ferrick), albo krytykowały zakaz podczas swoich występów i dawały koncerty zarówno w oficjalnej wiosce festiwalowej, jak i na terenie transowego pikniku poza jej granicami, gdzie rokrocznie zbierały się osoby transseksualne. Na pocieszenie - bo udział w Michfeście pozostaje moim wielkim marzeniem, a skoro miss Ferrick już go nie bojkotuje, to i ja nie mam powodu. A przy okazji - może czyta mnie jakaś bogata osoba, która ma ochotę zasponsorować mój przyszłoroczny wyjazd na Michfest? Odwdzięczę się piękną notką na blogu. I nawet mogę założyć koszulkę z jej logiem!

Na koniec reklama - oczywiście wykorzystuję nie-techniczną przerwę na blogu Abiekta, który zazwyczaj wrzuca takie rzeczy. Przy okazji - ja też tęsknię!