My tylko chcemy ci pomóc!

Tekst z "Małego Gościa Niedzielnego", obok księdza egzorcysty, to jeden z największych hitów Facebooka ostatnich dni. O ile do cyklu filmików o "lekkim i mocnym" okultyzmie można podejść z przymrużeniem oka, o tyle odpowiedź na list "Licealistki" jeży włosy na głowie.

Dziewczyny "są razem"

W mojej klasie są dwie dziewczyny, które „są razem”. I wcale się z tym nie kryją. Nie widzą nic złego w homoseksualizmie. Męczy mnie ich zachowanie, ale nie wiem jak, ani czy w ogóle zwrócić im uwagę. Reszta klasy też nie jest zachwycona tą sytuacją, ale dotąd nikt nie zareagował. Co robić? 
Licealistka 

Droga Licealistko, 
Znajomy ksiądz, będąc jeszcze klerykiem, pracował kiedyś w czasie wakacji przy świniach w gospodarstwie seminaryjnym. Któregoś dnia, po porannym karmieniu zwierząt kolega poszedł po bułki do pobliskiego sklepu. Była duża kolejka, a on przyszedł z zakupami dziwnie szybko, do tego roztrzęsiony. Podstawił mojemu znajomemu rękę pod nos. 
– Czujesz coś? – zapytał. 
– Nie. 
– Ja też nie, a ludzie puścili mnie bez kolejki. 
Dlaczego? Bo śmierdział. Ale tego nie czuł. A nie czuł, bo przebywając dłuższy czas w chlewie, przyzwyczaił się. Uważaj, to jest to słowo: Przyzwyczajenie. O to chodzi ludziom, którzy wmawiają dziś całemu światu, że homoseksualizm jest czymś normalnym. Chodzi o to, żeby wszyscy oswoili się z myślą, że dwóch panów lub dwie panie to takie same pary jak kobieta i mężczyzna. I że można to zrównać z małżeństwem, a nawet pozwolić takim "parom" adoptować dzieci. W ten sposób zło zostanie uznane za dobro. Sama skłonność homoseksualna nie jest wynaturzeniem – to jest problem, tak jak problemem jest każdy inny defekt lub choroba. Wynaturzeniem jest uleganie takiej skłonności. 
Człowiek przebywający dłuższy czas w smrodzie, przestaje go czuć i można mu aplikować następną dawkę. I nawet nie poczuje, że go otumaniono. 
Niestety, w wielu krajach takie zatruwanie odnosi skutek. Tam już ciągną po sądach nawet duchownych, którzy przypominają, że uleganie skłonności homoseksualnej to wielki grzech. Urzędnik, który odmówi "ślubu" dwom panom lub dwom paniom, straci pracę, a hotelarz, który nie przyjmie takiej "pary" do hotelu, zapłaci grzywnę. Stało się tak dlatego, że gdy jeszcze można było wyrażać sprzeciw, prawie nikomu nie chciało się tego robić. Ludzie łykali truciznę sączącą się z gazet, z telewizorów i internetu, i niepostrzeżenie zmieniali poglądy. Niektórzy jeszcze niedawno rozumieli, że różnice w budowie ciała kobiet i mężczyzn są po to, żeby ona mogła być mamą, a on tatą, dziś uważają to za głupotę. Ci, którzy nawet nie pomyśleli, że osoby tej samej płci mogą zawierać małżeństwo, dziś oburzają się na "nietolerancję", gdy ktoś nie chce tego nazwać małżeństwem. 
W Polsce, na szczęście, nie jesteśmy na takim etapie. I od nas zależy, czy będziemy. Twoi koledzy i koleżanki jeszcze nie zwariowali, bo zachowanie tych dwu dziewczyn im się nie podoba. I bardzo dobrze. Powinno się nie podobać. I dobrze by było, żeby te dziewczyny wiedziały, że tego nie akceptujecie. 
Ale ważna rzecz. One muszą wiedzieć, że jeśli zwracacie im uwagę, to dlatego, że chodzi Wam o wspólne dobro. Nie tylko wasze, ale również ich. Oddychamy tym samym powietrzem i trucizna szkodzi im tak samo jak i nam. One muszą wiedzieć, że je szanujecie. Mało tego – że są wam drogie. I właśnie dlatego, nie zgadzacie się na zło, w które się pakują. 
Mędrzec Dyżurny 

Jako że jestem na etapie przypominania sobie książek, które poczytywałam naście lat temu, ostatnio sięgnęłam po "Ten wspaniały dzień" Iry Levina (tego od "Dziecka Rosemary" i kompletnie skopanego w wersji filmowej "Slivera"). Rzecz z gatunku antyutopii, nieszczególnie oryginalna czy błyskotliwa, ale zgrabnie napisana. Taka łagodniejsza wersja "Roku 1984" - zamiast Wielkiego Brata mamy Unikomp, zamiast Policji Myśli - comiesięczne "zabiegi" (czyli po prostu wstrzykiwanie odpowiednich dawek narkotyków), dzięki którym obywatele i obywatelki świata (identyczni i identycznie myślący), mimo że nie mają żadnej kontroli nad własnym życiem, a wszelkich wyborów dokonuje za nich komputer, czują się szczęśliwi i spełnieni, pracując dla Rodziny. Na koniec wszystko okazuje się rzecz jasna oszustwem, za Unikompem bowiem stoją Programiści, niepoddawani "zabiegom", w pełni świadomi i radośnie pławiący się w luksusach, na które pracuje cała ludzkość.

Jak to w takich historiach bywa, mamy też bohatera, który odkrywa, że jego Bracia i Siostry są otumanieni i bezwolni, i ucieka przed wszechwładzą Programistów. Gdy przeczytałam odpowiedź na ów list do "Małego Gościa Niedzielnego", a szczególnie ostatnie dwa akapity, przypomniała mi się scena, w której Rodzina urządza na niego obławę - przepełnieni miłością i chęcią pomocy (czytaj: otumanieni prochami) otaczają go, co rusz powtarzając, że jest chory, a oni chcą mu pomóc. Udaje im się, zostaje poddany "zabiegowi", po którym oczywiście dziękuje tym, którzy go schwytali i przeprasza za to, co zrobił. A po jakimś czasie budzi się ponownie i udaje mu się zniszczyć Unikomp. Paralela mam nadzieję jasna.

Emmm, czy to, co właśnie napisałam, podpada pod nawoływanie do przemocy? Nie, chyba nie...